10.08.2017 11:54
B. v. Gylfi RE 235. LCGQ / TFUC.
"Gylfi"
Nýi botnvörpungurinn
Það var stórt skarð, er höggvið var í fiskiflotann íslenzka,
er helmingur allra botnvörpuskipanna var seldur til útlanda, illu heilli. Munu
allir, sem nokkurn skilning hafa á nauðsyn þess, að atvinnuvegir þjóðarinnar
haldist í horfi og dafni, óska þess, að eigi verði þeirrar stundar langt að
bíða, að skarðið það verði fyllt. Og því er það, að manni finnst góður gestur
kominn að landi í hvert sinn sem nýr botnvörpungur íslenzkur kemur hingað.
Síðan fór að hægjast um í heiminum og heljartök styrjaldarinnar að linast, hafa
komið hingað þrír botnvörpungar. "Vínland'' kom fyrst, frá Hollandi. Þá kom
hinn vandaði botnvörpungur "Egill Skallagrímsson", sem brezka
flotastjórnin hafði haft í víking og kallað "Iceland,,. Egill var smíðaður með
nokkru öðru móti en aðrir botuvörpungar, og sniðinn eftir því sem eigendur hans
álitu bezt henta hér við land. Hafa þeir áreiðanlega verið heppnir í vali sínu,
því Egill reyndist hið ágætasta skip og fylgdu honum úr hlaði óskorin lofsyrði
brezku flotastjórnarinnar, er hann var afhentur eigendunum. Þriðji
botnvörpungurinn kom í nótt. Heitir hann "Gylfi" og er eign Magnúsar
Magnússonar forstjóra o. fl. en skipstjórinn er Jóel Jónsson.
Langur hefir
aðdragandinn orðið að því að fá skipið. Um smíði á því var samið í júnímánuði 1914
við skipasmíðastöð Schiebecks í Geestemunde. En svo kom ófriðurinn og tók
stjórnin skipið þegar í sína þjónustu og hefir haldið því síðan. Þjóðverjar
gáfu "Ými", »Víði" og "Rán" laus árið 1915 en »Gylfi"
fékkst ekki. Er það senniega af því að hann var stærstur skipanna. Þýzka
stjórnin hefir haft skipið í sinni þjónustu öll ófriðarárin en leigu hefir hún
þó goldið eftir það. Fyrsta febrúar síðastliðinn fóru þeir, Magnús Magnússon og
Jóel skipstjóri utan til að fá skipið. Hafa þeir verið í ferðinni rétt hálft ár.
Jóel alltaf í Þýzkalandi en Magnús til skiftis í Þýzkalandi og Kaupmannahöfn og
gekk eigi greiðlega að fá skipið afhent. Um síðir fékkst þó viðurkenning þýzku
stjórnarinnar fyrir því að skipið væri íslenzk eign og kol gátu þeir herjað út
handa skipinu svo að það kæmist til Esbjerg.
Kostaði það miklar málalengingar og fyrirhöfn að fá skipið afhent, m. a. þurftu
þeir að fara til Berlín. Magnús rómar mjög hjálpsemi og dugnað Jóns Krabbe skrifstofustjóra og Jóns Sveinbjörnssonar í
málinu.
"Gylfi" er lengstur íslenzku botnvörpunganna, 150 fet á lengd, en áður var
sá lengsti 140 fet. Breiddin er 25 fet. Skipið er 350 smálestir brúttó. Vélin
hefir 550 hestöfl en auka má upp í ca. 750. Skipið er vel byggt og vandað og
búið öllum nýtízku tækjum. Segir Magnús að því hafi verið haldið furðu vel við,
og sé að öllu leyti óskemmt eftir skylduvinnuna í Þýzkalandi. Málning hafi að
vísu verið ófáanleg, en tjara verið notuð í staðinn til að verja ryði, og
blönduð ýmsum efnum. Ómögulegt telur Magnús að fá botnvörpuskip byggð í
Þýzkalandi nú. Þjóðverjar hafa svo margt að vinna fyrir sjálfa sig að þeir
komast ekki yfir það. Og svo hvílir á þeim mikil skipasmíðakvöð fyrir Breta.
"Gylfi" var fimm sólarhringa hingað frá Esbjerg.
Morgunblaðið. 2 ágúst 1919.