Botnvörpungurinn Jón forseti RE 108 var smíðaður hjá Scott & Sons Ltd Bowling near Glasgow í Skotlandi árið 1906 fyrir h.f. Alliance (Thor Jensen framkvst.) í Reykjavík. 233 brl. 400 ha. 3 þenslu gufuvél, smíðuð hjá Lidgerwood W. V. V. Í Glasgow. 39,87 x 6,97 x 4,05 m. Smíðanúmer 194. Eigandi var h/f Alliance í Reykjavík og kom hann til landsins hinn 23 janúar árið 1907. Jón forseti mun líklega hafa verið fyrsti íslenski togarinn til að selja afla sinn í Englandi. Það var í nóvember 1907. Tveir aðrir togarar, Snorri Sturluson RE 134 og Marz RE 114 seldu afla sinn þar stuttu síðar. Jón forseti var einn þeirra togara sem lentu í Halaveðrinu í febrúar 1925. Var togarinn á leið vestur á hala frá Reykjavík, en lónaði djúpt út af Önundarfirði meðan óveðrið gekk yfir. Forsetinn varðist vel, en engu að síður lenti hann í áföllum eins og flestir þeir togarar sem voru að veiðum út af Vestfjörðum. Togarinn strandaði á skerinu Kolaflúð (Stafnesrifi) út af Stafnesi á Reykjanesi hinn 27 febrúar árið 1928. 15 skipverjar fórust en 10 skipverjum var bjargað við hinar verstu aðstæður. Þetta sjóslys varð til þess að Slysavarnafélag Íslands var stofnað seinna á árinu 1928.  Jón forseti var fyrsti togarinn sem smíðaður var fyrir Íslendinga.
 

Ég fékk nú nýlega gögn er varða afhendingu skipsins til eigendanna. Litlu munaði að Alliance hafi misst togarann og er þar einnig lýst ýmsum erfiðleikum sem snéri að vélbúnaði skipsins. Þessi gögn eru svohljóðandi;,

Stofnsaga Alliance var sögð af Thor Jensen í æviminningu hans, og eins og annað í sögu Thors, þá verður að taka því með fyrirvara. Merkileg gögn varðandi þetta koma fram í skjölum Eggerts Claessens lögmanns. Hann var einn nánasti samstarfsmaður Thors Jensen á Milljónafélagsárunum, var stjórnarmaður þar, og sá einnig um viðskiptaleg lögfræðistörf fyrir hann. Þar sést að Thor var um tíma með vísi að Milljónafélaginu í bígerð, og þar er meðal annars stofnsamningur Alliance á dönsku með Aage Möller í Kaupmannahöfn sem aðalforstjóra og Thor sem framkvæmdastjóra í Reykjavík.
Breskur skipamiðlari; Walter H. Smith, sá um smíðina, og var skipið skráð á hann upphaflega. Litlu munaði að hann tæki skipið af þeim, og sonur hans kom upp með skipinu að sækja peninga. Það stóð svo tæpt að Jón Forseti var skráður í Glasgow í nokkra daga, GW 8, eign Boyle útgerðarmanns í Leith, sem m.a. gerði út á síld frá Hjalteyri.
Sagt að vel hafi verið vandað til smíðinnar, en samt var skipið óeðlilega dýrt og bilaði nokkuð illa innan fárra ára. (Missti stýrið og þurfti að skifta um ketil 1914, fékk það ketil sem var smíðaður fyrir breska togarann Edinboro Castle 1907. Hann var öflugur, 200 punda þrýstingur, en (ekki mátti setja nema 185 inn á vélina). Gott sjóskip, en þótti heldur vélarvana. Var þó með öflugri vél en systurskipin. Stærð skipsins er vanreiknuð, þar sem ekkert rými ofan þilja er talið með. Systurskipin voru mæld 260-70 lestir í Frakklandi. Í Lloyds 1909 er tölunni breytt úr 252 í 233, sem var talan undir þilfari.

Það var ekki fyrr en þremur árum síðar að notuð voru fluglínutæki til bjargar skipbrotsmönnum hér við landi í fyrsta sinn. Var það hinn 24 mars árið 1931, er franski togarinn Cap Fagnet F 398 frá Fécamp í Frakklandi strandaði austan Grindavíkur. Áhöfninni, 38 mönnum var bjargað á land í björgunarstólnum, sem þá sannaði notagildi sitt og hefur bjargað hundruð sjómanna úr strönduðum skipum hér við land í áranna rás.

Jón forseti var afhentur eigendum sínum í Bowling skipasmíðastöðinni 17-18 janúar árið 1907, og kom hann til landsins hinn 23 janúar. Fyrsti skipstjóri á Jóni var Halldór Kr Þorsteinsson í Háteigi. Jón forseti var talinn jafngóður þeim togurum, er þá voru bestir smíðaðir í Bretlandi. Að sumu leyti var jafnvel betri en enskir togarar gerðust þá, því að hann var styrktur sérstaklega til siglinga á norðlægum slóðum. Útgerð Jóns forseta þótti og með myndarbrag og sæma því tilþrifamikla nafni sem skipinu var gefið. Allt þetta leiddi til þess að Alliance, eða Forsetafélagið, eins og það var gjarnan nefnt í daglegu tali, varð eitt þeirra kunnustu togarafélaga sem stofnuð voru á fyrsta áratug 20 aldarinnar. Með komu Jóns forseta varð breyting á Reykjavík, hornsteinn var lagður að gengi hennar sem „trollarabæjar“, eins og það hét á þeim árum. Í æviminningum Guðmundar Halldórs Guðmundssonar (faðir Guðmundar jaka) togarasjómanns segir svo: „ Trollari var hámark alls framtaks og maður sagði við sjálfan sig, að hugsa sér, að Íslendingar skuli eiga svona dýr skip. Í raun og veru eru það þau sem afnámu hungur og danskan framburð á Íslandi“.

Útgerðarfélagið Alliance var stofnað í Reykjavík 18 október árið 1905 af sex skútuskipstjórum, þeir voru;
Jón Ólafsson, Magnús Magnússon, Jón Sigurðsson, Jafet Ólafsson og Kolbeinn og Halldór Þorsteinssynir. Þeir fengu í lið með sér Thor Jensen kaupmann. Stofnfé Alliance var aðeins 20 þús kr, og átti það að skiptast þannig að Thor Jensen skyldi leggja fram tvo af átta hlutum, en skipstjórarnir hitt. Vegna þess að Jafet Ólafsson fórst í mannskaðaveðrinu mikla 7 apríl 1906 (var skipstjóri á kútter Ingvari er fórst við Viðey) urðu þá hlutirnir aðeins sjö. Það var reyndar kona Thors, Margrét Þorbjörg Jensen sem talin var eiga 2/7 í Alliance, en hún var á pappírnum talin fyrir eignum þeirra Thors, vegna þess að hann hafði orðið gjaldþrota á Akranesi. Er hún því fyrsta konan sem orðuð er við togaraútgerð á Íslandi. Thor Jensen var fyrsti framkvæmdastjóri Alliance og með honum í stjórn voru skipstjórarnir Jón Ólafsson og Halldór Kr. Þorsteinsson.
Alliance var annað stærsta útgerðarfélag landsins á eftir h.f. Kveldúlfi, fram yfir heimstyrjöldina síðari með þrjá til fimm togara í rekstri. Var einnig umfangsmikið í síldarsöltun og bræðslu (Djúpavík). Það er athyglisvert að þessi stóru útgerðarfélög skyldu ekki taka meiri þátt í nýsköpunninni, keyptu aðeins sitthvorn nýsköpunartogarann. Að vísu keypti Alliance „sáputogarann“ Kára RE 195 árið 1947, en hann var seldur úr landi á árinu 1950. Nýsköpunartogarinn Jón forseti RE 108 var seldur til Englands árið 1966 og í kjölfarið var Alliance lagt niður um árið 1970.

Heimildir að hluta:
Saga Íslenskrar togaraútgerðar fram til 1917. Heimir Þorleifsson 1974.
Birgir Þórisson.
 

B.v. Jón forseti RE 108 á Reykjavíkurhöfn.                       (C) Magnús Ólafsson.   Jón forseti RE 108 nýsmíðaður út í Bowling.                     Ljósmyndari óþekktur.

                 Botnvörpungurinn „Jón forseti“

»Jón forseti«, hið nýja botnvörpuskip Thors kaupmanns Jensens og þeirra 4 skipstjóra, Magnúsar Magnússonar, Jóns Ólafssonar, Halldórs Þorsteinssonar, Kolbeins Þorsteinssonar og Jóns Sigurðssonar, kom hingað þann 24. Janúar, beina leið frá smíðastöðinni, Glasgow á Skotlandi. Skipið er mjög fallegt útlits og vandað að öllum frágangi. 86 netto smálestir að stærð, en 250 smálestir brúttó. Það er byggt úr 1/20 þumlunga þykkra járni, með 6. 1/10 þumlunga sverari keðju og 200 punda þyngri atkerum, en Lloyds krefst. Skipið kostar hér um bil 145,000 kr. sjótrygging hér um bil 12,000 kr. um árið.

Tímaritið Ægir. 9 tbl. 1 mars 1907.
 

B.v. Jón forseti á siglingu út af Arnarfirði.                             (C) Jón J. Dahlmann.   Jón forseti RE 108 á síldveiðum árið 1916, 19 menn um borð í togaranum. Mennirnir eru spariklæddir flestir með hatta eða "sixpensara" á höfði. Til sín hvorrar hliðar hanga nótabátar með nótinni í. Maðurinn sem stendur efstur, með vindlinginn í munnvikinu mun vera nótarbassi skipsins þetta sumar; Guðmundur Sigurðsson skipstjóri. Myndin er tekin á síldarvertíð á Svalbarðseyri við Eyjafjörð. Fremsta röð talið f.v.: Sigurbjörn (í ljósri yfirhöfn), Jón Benediktsson, Ólafur Halldórsson (drengur), Bjarni Jónsson (með ljósan hatt) frá Alviðru og Halldór Þorsteinsson Meiðastöðum í Garði (faðir Ólafs). Miðröð f.v.: Guðmundur Hólm Guðmundsson (bjó í Hafnarfirði), Jóhannes Jónsson frá Gauksstöðum í Garði, Ingvar Loftsson (síðar skipstjóri), Sigurjón Mýrdal (síðar skipstjóri), Guðmundur Markússon (síðar skipstjóri) og Bjarni Þórir Ísólfsson (bróðir Páls tónskálds). Efsta röð f.v.: Hannes Magnússon (frá Eyrarbakka), 1. vélstjóri (stofnandi Hampiðjunnar), Ágúst Hjörleifsson (frá Hafnarfirði), Þorsteinn Þorsteinsson frá Meiðastöðum (bróðir Gísla Þorsteinssonar sem var skipstjóri), Árni Sigurðsson (einn af stofnendum Sjómannafélags Rvk), Einar Einarsson frá Þurá í Ölfusi, Júlíus Loftsson síðar múrari og Magnús Brynjólfsson síðar stórkaupmaður.   Jón forseti RE 108 og Þór RE 171 við bryggju á Svalbarðseyri í Eyjafirði. (C) Karl Nielsen.

     
    Siglt með ísvarinn fisk til Englands

Botnvörpuskipin „Jón Forseti“ og „Snorri Sturluson “gjörðu í haust tilraun með að selja afla sinn ísvarinn til Englands og heppnaðist mjög vel. Aðra ferð fóru þeir nú fyrir skömmu, og ennfremur botnvörpuskipið „Marz“, og seldist aflinn vel hjá þeim öllum saman, og verður nánara getið þessara tilrauna síðar.

Ægir. 6-7 tbl. 1 nóvember 1907.
 

Jón forseti RE 108 á gömlu póstkorti.   Líkan af togaranum Jóni forseta RE 108.                          (C) Þórhallur S Gjöveraa.   B.v. Jón forseti RE 108 á siglingu.                                     (C) Guðbjartur Ásgeirsson.

                    Björgunarstarfið
   Frásögn þeirra Halldórs Þorsteinssonar
               og Jóns Sigurðssonar

Í gærkvöldi komu þeir skipstjórarnir Halldór Þorsteinsson og Jón Sigurðsson hingað til bæjarins og náði „Morgunbl." þá tali af þeim, spurði þá um slysið og björgunarstarfið. Þeim segist svo frá: Aðfaranótt mánudags kl. 1.30. barst Hf. Alliance skeyti um það, að „Jón forseti" væri strandaður á Stafnesrifi. Vissum við þá fljótt hvílíkur háski var hér á ferðum, því að flestra kunnugra dómi getur ekki hættulegri og verri strandstað á öllu Íslandi heldur en þennan. Bjuggumst við þegar við því, að skip og öll áhöfn mundi farast þarna, en til þess að reyna að bjarga einhverjum mannanna, rukum við þangað suður eftir í bifreið. Lögðum við á stað héðan kl. 2.30. og héldum til Fuglavíkur, bæjar, sem er svo að segja mitt á milli Sandgerðis og Stafness. Lengra varð ekki komist í bifreið, því að þar tekur við hinn versti vegur suður á Stafnes, og verður tæplega farið nema fetið þótt bjart sé og góð færð. Er þaðan nær 1.1/2. tíma ferð Suður á strandstaðinn. Við fengum okkur hesta í Fuglavík og héldum hiklaust áfram. Komum við að Stafnesi kl. rúmlega 7 um morguninn. Þegar þangað kom sáum við hvar skipið lá í brimgarðinum á Stafnesrifi. Vissi stafn að landi, en skipið hallaðist á sjó. Sáum við þá, að menn stóðu í reiðanum, sem þéttast, maður við mann. Ekki gátum við séð hve margir þeir voru, en aðstaðan var svo að okkur kom ekki til hugar að unt mundi verða að bjarga neinum þeirra. Svo hagar til þarna, að 300—400 faðma undan landi er rif það er nefnist Stafnnesrif. Er grunt á því og sker og flúðir allt um kring og brýtur þar alltaf, þótt gott sé veður, en nú var þar brimgarður einn, og allt umhverfis skipið. En fyrir innan er lón nokkurt, sem nefnist Hólakotsbót og er þar hyldýpi, en var svo lítið að brotsjóarnir af rifinu og skerjunum fara þar yfir um flóð.
Holskeflurnar hömuðust á skipinu og bjuggumst við við því á hverri stundu að sjá sigluna brotna og fara með alla mennina fyrir borð með sér, eða þá að skipið mundi skrika inn af rifinu og fara á kaf í hafdýpið þar fyrir innan. Þegar við komum á strandstaðinn, voru skipin „Tryggvi gamli", „Ver" og „Hafstein" komin á vettvang til að reyna að bjarga. Lágu þau þar úti fyrir. Seinna kom björgunarskipið „Þór" og togarinn „Gylfi". Reyndu þessi skip með öllu móti að komast í námunda við „Forsetann", meðal annast með því að lægja brimgarðinn á þann hátt að hella olíu og lýsi í sjóinn. En það bar engan árangur. Vindur stóð af landi og hjálpaðist hann að því með straum að bera olíuna og lýsið frá rifinu og til hafs. Komust skip þessi því ekki í námunda við „Forsetann" og var sýnt, að aldrei mundi takast að bjarga mönnunum hafsmegin, hvernig, sem að væri farið. Voru nú góð ráð dýr, því að eina vonin, þótt veik væri, var sú, að takast mætti að bjarga einhverjum úr landi. Brugðum við nú skjótlega við, og náðum í báta á Stafnnesi, áttæring, sem þarna var kominn á flot og tvo minni. Samtímis sendum við hraðboða ríðandi til Fuglavíkur til að ná í lækni. Brá hann (Helgi Guðmundsson læknir) skjótt við og kom suðureftir. Varð koma hans þangað til hins mesta gagns við björgunina, því að hann tók á móti hverjum manni, sem við náðum, jafnharðan, og veitti honum alla þá hjálp, sem læknisvísindin eru um megnug.
Nú komu tveir vélbátar frá Sandgerði á vettvang. Gátu þeir að vísu ekki veitt „Forsetanum" neina hjálp, en þeir færðu okkur steinolíu. Var nú reynt úr landi að lægja brimskaflinn með því að bera olíu í sjóinn úr því að það tókst ekki að utanverðu, en árangur varð enginn vegna þess að olían barst með landinu, Annar Sandgerðisbáturinn kom við hjá „Þór" og fékk léða þar línubyssu, ef vera mætti að hann gæti fremur notað hana en skipið, en hún kom ekki að neinu gagni. Það var sýnt þegar í upphafi, að engum manni mundi verða bjargað, nema það tækist með fjörunni. Skipverjar höfðu um nóttina gert ýmsar björgunarráðstafanir um borð og útbúið sig með ýms tæki, en meðan á flóðinu stóð, og flestir mennirnir fórust, skoluðust og fyrir borð öll þeirra tæki. En af tilviljun var mjór kaðall bundinn í reiðann og var þar fastur. Þegar skipverjar sáu nú að viðbúnaður var í landi að taka í móti þeim, leystu þeir kaðal þennan, náðu í dufl og bundu þar við og vörpuðu svo duflinu fyrir borð. Voru bátarnir þrír komnir frá landi. Lagðist áttæringurinn við festa milli lands og skips en minni bátarnir fylgdu honum. Tókst þeim að ná í duflið og festa kaðlinum í áttæringinn. Voru nú bundnir 8 lóðarbelgir á annan litla bátinn svo að hann gæti ekki sokkið, og hann búinn út sem dragferja milli skipsins og áttæringsins. Fylgdu honum engir menn og var hann oftast nær í kafi meðan hann var dreginn á milli. Urðu skipverjar að fara ofan í hann fullan af sjó, marandi í kafi og með holskeflurnar yfir sér. Þetta lánaðist svo vel, að 10 menn björguðust heilir á húfi. Hafa minni sögur, sem frægar eru, verið settar í letur en þær sögur er segja mætti um afrek ýmsa þeirra manna, og hinna, sem störfuðu að því að bjarga þeim. Fyrstu mennirnir náðust á fjórða tímanum. Einn maður henti sér fyrir borð og synti út í bátinn. Kafaði hann undir hvert ólag, er að honum reið. Annar maður, sundmaður góður, hljóp líka fyrir borð, en útsogið tók hann og hvarf hann í brimólguna.
Í annari ferð, sem báturinn var dreginn fram að skipinu, brotnaði hann við skipshliðina vegna öldugangsins. Fór þá úr honum stafninn og losnaði bandið, sem hann var bundinn með. Þeir skipverjar, sem eftir voru, fleygðu nú öðru dufli fyrir borð og fylgdi kaðall. Náðist þetta dufl líka. Var þá fenginn annar bátur í stað hins, sem brotnað hafði og björguðust nú fleiri menn. Að lokum voru þrír eftir. Gátu þeir dregið bátinn að skipinu, en áttu afar erfitt með að halda honum þar, vegna brimgangsins. Þá slitnaði kaðallinn aftur. Tveir af mönnunum fleygðu sér í sjóinn og ætluðu að bjargast á sundi, en hinn þriðji varð eftir og kleif upp í reiðann. Það er af mönnum þessum að segja, er fleygðu sér útbyrðis, að annar þeirra synti langa hríð og náði loks bátnum. Var báturinn alveg í kafi og svamlaði maðurinn upp í hann, náði tökum og bjargaðist svo. Hinn náðist líka og var fluttur í land. Læknir var í 2 klst. að reyna að lífga hann, en það tókst ekki. Þriðji maðurinn, sem eftir var um borð, fórst með skipinu. Var engin leið að bjarga honum, því að með aðfallinu óx brimið afskaplega. Fór þá líka myrkur að, en með morgni, um áttaleytið brotnaði skipið í tvent. Mennirnir, sem björguðust, báru sig framúrskarandi karlmannlega og enginn þeirra er mikið meiddur. Voru þeir ótrúlega hressir, er þeir komu á land. Læknir tók þar fyrstur manna á móti þeim, en síðan voru þeir fluttir heim til Stafness og gistu þar um nóttina. Voru hafðir 4 hestar til að flytja þá jafnharðan neðan af klöppunum heim til bæjarins og fylgdu þeim menn, til að styðja þá. Á Stafnesi var þeim tekið framúrskarandi vel og fólkið þar á bæjunum í kring gerði allt, er í þess valdi stóð til þess að hjúkra þeim sem best. Ekki bera þeir skipstjórarnir verra orð þeim, sem unnu á sjónum að björguninni. Voru þeir allir boðnir og búnir til bess að hætta lífi sínu fyrir skipverja. Munu á bátunum hafa verið allt að 20 manns, og lögðu þeir allir líf sitt bersýnilega í hættu við björgunina. Fundin eru lík 10 manna sem fórust.
Nöfn þeirra skipverja sem fórust með togaranum voru:
Magnús Jóhannsson, skipstjóri, fæddur 7 júní 1894. Átti heima á Bjargarstíg 6. Kona hans heitir Kristín Hafliðadóttir og áttu þau 5 börn á aldrinum 2—10 ára.
Guðmundur Knútur Guðjónsson, 1. stýrimaður, til heimilis á Lindargötu 20. Hann var fæddur 22. júlí 1891. Hann var kvæntur maður og heitir ekkja hans Pálína Vigfúsdóttir. Á framfæri þeirra er eitt fósturbarn og aldurhnigin móðir hans.
Skúli Einarsson, 1. vélstjóri. Hann var fæddur 14. febrúar 1881 að Mykjunesi í Holtum. Fluttist hann hingað til Reykjavíkur árið 1914, og átti nú heima að Efri-Selbrekkum. Hann lætur eftir sig konu, Ingibjörgu Stefánsdóttur og 8 börn; tvö af þeim eru komin yfir fermingaraldur.
Ólafur Jóhannsson, 2. vélstjóri fæddur 27. nóvember 1888 á Hrófá í Strandasýslu. Var fyrstu 5 árin hjá móðurafa sínum, Páli Ingimundarsyni í Mýratungu, föður Gests sál. Pálssonar; er móðir Ólafs enn á lífi hér í Reykjavík, 78 ára gömul. Hann kvæntist 25. júní 1921 eftirlifandi konu sinni, Valgerði Guðnadóttur, Símonarsonar frá Breiðholti. Eiga þau tvo sonu á lífi, báða unga og óuppkomna.
Ingvi Björgvin Björnsson loftskeytamaður, fæddur 14. febrúar 1905 að Hvítanesi í Skilmannahreppi. Fluttist hingað til Reykjavikur árið 1914 og átti nú heima á Bakkastíg 5, hjá foreldrum sínum, Birni Jóhannssyni og Þórunni Guðbjörgu Guðmundsdóttur.
Stefán Einarsson, matsveinn, fæddur 20. mars 1880. Hann átti heima á Kárastíg 6, og var kvæntur Ólínu Hróbjartsdóttur. Áttu þau 9 börn og eru átta þeirra á lífi en hið níunda, Árni Kr. Stefánsson fórst með föður sínum. Hann var aðstoðarmatsveinn á skipinu, fæddur 10. júlí 1911.
Sigurður Sigurðsson, háseti, Framnesveg 2, fæddur í Reykjavík 3 október 1900. Faðir hans, Sigurður Oddgeirsson drukknaði árið sem hann fæddist, en móðir hans er Málfríður Jóhannesdóttir. Sigurður var einhleypur maður og átti heima hjá móður sinni og stjúpa.
Jóhann Jóhannsson, háseti, Hverfisgötu 60 a. Hann var fæddur 1. apríl 1887 að Hámundarstöðum í Vopnafirði. Ungur fór hann í siglingar, fyrst á norsk flutningaskip og síðan á hvalveiðaskip í Suðurhöfum. Þá réðist hann á þýsk skip og var í siglingum til nýlenda Þjóðverja í Suður-Afríku er stríðið hófst. Englendingar náðu skipinu, en vegna þess að Jóhann var útlendingur, losnaði hann brátt úr haldi. Fór hann þá til Höfðanýlendu (Cape Town) og gekk í nýlenduher breta. Var hann þar í eitt ár meðan á stríðinu stóð, en kom hingað til lands alfarinn aftur 1921, þá frá Suður-Ameríku. Foreldrar hans eru á lífi enn; móðir austur á Seyðisfirði, en faðir hér í Mosfellssveit, gamall og blindur.
Magnús Sigurðsson, háseti, Grandaveg 37, fæddur 15. febrúar 1885 að Bug, Innra-Neshreppi í Snæfellsnessýslu. Hann var kvæntur Guðrúnu Jóhannesdóltur, og eru börn þeirra sex, hið elsta komið yfir fermingu.
Haraldur Einarsson, háseti, frá Lágholti í Reykjavík. Hann var fæddur 12. október 1901. Hann var ógiftur maður og hafði allan aldur átt heima hjá foreldrum sínum.
Ólafur Jónsson, kyndari, frá Víðidalsá í Strandasýslu. Hann var 36 ára að aldri. Hann var bóndi á Víðidalsá þangað til í fyrra. Þá brá hann búi og vildi gerast sjómaður. Var hann nýkominn hingað, er hann réðist í þessa ferð með „Jóni forseta". Hann var kvæntur Halldóru Árnadóttur, og dvelur hún nú á Víðidalsá ásamt fjórum börnum þeirra; er hið elsta á 12. ári, en hið yngsta á 5. ári.
Bertel Guðjónsson, kyndari, Hverfisgötu 107 í Reykjavík, 21. árs að aldri. Hann átti alla æfi heima hér í bænum. Faðir hans er á lífi, en móðir dáin.
Guðjón Angantýr Jónsson, háseti, Túngötu 42 í Reykjavík. Hann var fæddur 14. nóvember 1909 og var fyrirvinna móður sinnar, sem er ekkja og heitir Hugborg Ólafsdóttir.
Eyþór Rangar Ásgrímsson, háseti, Vesturgötu 50 í Reykjavík. Hann var fæddur 7. janúar 1911 og dvaldi hjá móður sinni, sem Ingveldur Jónsdóttir heitir. Annan uppkomin son missti hún í október í haust. Nöfn þeirra skipverja sem björguðust af „forsetanum“ voru:
Bjarni Brandsson, bátsmaður, Selbrekkum,
Magnús Jónsson, Hverfisgötu 96, Pétur Pétursson, Laugaveg 76,
Sigurður Bjarnason, Selbrekkum,
Kristinn Guðjónsson, Selbrekkum,
Steingrímur Einarsson, Framnesveg 61,
Gunnlaugur Jónsson, Króki, Kjalarnesi,
Steinþór Bjarnason, Ólafsvík,
Frímann Helgason, Vík í Mýrdal.
Ólafur I. Árnason, Bergþórugötu 16.
„Jón Forseti" var smíðaður árið 1906. Hann var minnstur af íslensku togurunum, 233 „brúttó" smálestir, eign h.f. Alliance. Skipstjóri var Guðmundur Guðjónsson en hann var ekki með skipið þessari ferð, né í hinni næstu þar á undan, því að hann hefir legið rúmfastur um hríð.
Stýrimaðurinn, Magnús Jóhannsson, var skipstjóri báðar þessar ferðir.

Ægir. 3 tbl. 1 mars 1928.
(Morgunblaðið. 29 febrúar 1928.)