Árið 1917 þegar Konráð var staddur að vetrarlagi i Kaupmannahöfn, keypti hann þrímastraða mótor-skonnortu um 160 smálestir, sem hann ætlaði að hafa í flutningum á vörum frá Noregi, Svíþjóð og aðallega frá Kaupmannahöfn, þar sem hann hafði mest viðskiptin, en þá var heimsstyrjöldin komin og breytti hún þessu áformi hans þannig, að hann varð að nota hana til fiskflutninga til ítalíu og Spánar og til baka með saltfarma frá Ibiza. Sjálfur segir Konráð að skonnortan hafi verið of lítil í svona langferðir. Skonnortan, sem hét Rigmor, fór síðla árs 1918 til Miðjarðarhafslanda og á heimleið tók hún fullfermi af salti í Ibiza. Var siðan siglt til Lissabon í Portúgal, þar sem skipið lá hinn 1. desember 1918 og var eitt af þrem íslenzkum skipum, sem þá dró íslenzka fánann i fyrsta sinn að húni í erlendri höfn. Hélt Rigmor síðan af stað til Norðfjarðar, en frá því að skonnortan hélt út frá Lissabon hefur ekkert, til hennar spurst. Talið er að hún hafi rekist á tundurdufl.

Morgunblaðið 7 apríl 1977.

Mótorskonnortan Rigmor var í Gíbraltar 1. desember 1918, á fullveldisdaginn, og drógu skipverjar þar íslenska fánann að húni. Rigmor varð því fyrsta skipið til að sigla undir íslenskum fána á Miðjarðarhafi. Af þessu tilefni sendi áhöfnin heillaskeyti til Íslands og var þess getið í Morgunblaðinu 4. og 5. Rigmor var eign Konráðs Hjálmarssonar, kaupmanns og útgerðarmanns á Norðfirði. 25. nóvember hafði Ólafur skipstjóri fengið skeyti frá Konráð þar sem honum var tjáð að búið væri að opna venjulega siglingaleið til Færeyja eftir lok heimsstyrjaldarinnar fyrri, en þaðan hafði skipið lagt af stað 28. september. Daginn eftir lagði Rigmor úr höfn í Barcelona á Spáni. Skipið tepptist í Gíbraltar í þrjár vikur, en á aðfangadagskvöld jóla var akkerum varpað í Lagosflóa í Portúgal þar sem áhöfnin beið af sér óveður. 14. janúar 1919 var báturinn í Lissabon í Portúgal og var lagt úr höfn þann dag. Þaðan sendi skipstjórinn síðustu bréfin, sem frá honum bárust, en frá Gíbraltar hafði hann sent konu sinni í Kaupmannahöfn dagbók frá ferðinni.

Ekki er vitað hvaða dag Rigmor fórst. Næstu daga eftir að siglt var frá Lissabon gekk á með ýmsu veðri, stormi og illviðri milli þess sem veðrið gekk niður. Hafi Rigmor staðið af sér veðrin í janúar gæti hún hafa farist í fárviðri, sem brast á 10. febrúar með miklum sjó suðvestur af Írlandi og Skotlandi.Þess má hins vegar geta að á siglingaleið skipsins frá Gíbraltar var á stríðsárunum 1914 til 1918 mikið um tundurdufl. Töldu margir að Rigmor hefði siglt á tundurdufl.
Lengi mun hafa verið vonað að skipið eða einhver úr áhöfn þess kæmi fram, en ekki verður séð í dagblöðum frá þessum tíma eða annars staðar að þess hafi verið getið hér á landi að Rigmor hafi farist með allri áhöfn.
Kristján konungur 10. afhjúpaði 29. maí 1928 minnismerki um danska sjómenn, sem taldir voru hafa farist af völdum stríðsins. Á stöpul minnismerkisins er, meðal annarra, greypt nafn Rigmor og nöfn þeirra, sem fórust með skipinu.
Þeir voru Ólafur Sigurðsson skipstjóri, sem búsettur var í Kaupmannahöfn, Ólafur Ólafsson stýrimaður, sem búsettur var í Vestmannaeyjum, Jóhann Jóhannsson vélamaður frá Mjóafirði, Karl Lárusson háseti, búsettur í Norðfirði, Þorsteinn Jóelsson matsveinn, búsettur í Reykjavík, Frímann Guðnason háseti, búsettur í Reykjavík og Guðjón Helgason háseti, búsettur í Vestmannaeyjum.

Morgunblaðið 3 júní 2000.

Björgunarskipið "Geir" var sérstaklega smíðað til björgunar og viðgerðar við strendur Íslands, og var það eitthvert vandaðasta björgunarskip, sem þá var til í heiminum. Skipið var smíðað í Gestemunde í Þýzkalandi árið 1909, og hafði það öll hin fullkomnustu björgunartæki, sem þá var völ á, þar á meðal margar mótordrifnar dælur bæði 3t., 4t., 6t. og 8t. og vanalegar 26t. dælur. Einnig voru gufudælur 6 og 8 t. og sérstakur flytjanlegur gufuketill var einnig á skipinu. öllum þessum dælum fylgdu fyrnin öll af slöngum, en í vélarúmi skipsins voru svokallaðar fastadælur, sem ekki voru flytjanlegar, þar á meðal 4 t. stimpildælur til eldvarna (Þrýstidælur). Þar var einnig stærsta dæla skipsins, 15 t. dæla, sem sogaði að sér með 5-6 t. slöngum. Geir var einnig útbúinn með sérstaklega sterku ankerisspili og rammgerum lyftitækjum, en við björgunarstarfið var bæði notað vélaafl skipsins, ankerin og hið sterka spil, svo og öll sjómennskukunnátta til hins ýtrasta. Voru notaðar margskonar talíur til gufuspilanna. Í vélarrúmi skipsins var eitt hið fullkomnasta viðgerðaverkstæði, og þar á meðal fyrstu þrýstiloftsverkfæri, er til landsins komu. Þegar um björgun skipa var að ræða, var unnið nótt og dag, og voru allir til aðstoðar, þar sem helzt þurfti í það og það skiptið, og var maður þá, eins og skiljanlegt er, til aðstoðar við öll þessi margvíslegu tæki, og var auðvitað mikið að læra og margvíslegar nýjungar að sjá fyrst í stað. Öll þessi áhöld voru reynd vikulega og vel við haldið, svo og öllu skipinu, enda þótti "Geir" hin mesta bæjarprýði".

Sjómannablaðið Víkingur. 7-8 tbl. 1951. Viðtal við Ársæl Jónasson kafara sem var um tíma á Geir.

Togarinn Jón Ólafsson talinn af

Ekkert hefur til hans spurst í 14 daga. Á togaranum var 13 manna áhöfn.

Enn er höggvið stórt skarð í íslenzka sjómannastétt. Togarinn "Jón Ólafsson" er talinn af. Á honum var 13 manna áhöfn. í 14 daga hefur ekkert til skipsins spurzt. Er því talið að þessir 13 sjómenn vorir hafi orðið vörgum eða vítisvélum hafsins að bráð, eins og 'skipshafnirnar á Reykjaborg, Pétursey og öðrum þeim skipum, sem vér áður höfum misst. "Jón Ólafsson" fór frá Englandi 21. október, og eðlilegum tíma síðar mætti togarinn Karlsefni honum norðan við Skotland. Síðan hefur ekki til hans spurzt, þótt spurnum hafi verið haldið uppi. Lét því eigandi skipsins, Alliance h.f., tilkynna að- standendum skipshafnarinnar í gær að vonlaust væri talið, að skipið kæmi fram.

Á "Jóni Ólafssyni" var 13 manna áhöfn, og voru það þessir menn: Sigfús Kolbeinsson, skipstjóri, Hringbraut 64, f. 19. nóv. 1904, kvæntur. Helgi Kúld Eiríksson, 1. stýrimaður. Sóleyjargötu 12, f. '21. apríl 1906, ókvæntur. Haraldur Guðjónsson, 2. stýrimaður, Lokastíg 15, f. 27. apríl 1904, kvæntur. Guðmundur Óskarsson, loftskeytamaður, Reynimel 58, f. 5. ágúst 1918, ókvæntur. Ásgeir Magnússon, 1. vélstjóri, Vesturgötu 65, f. 30. marz 1903, kvæntur. Valentínus Magnússon, 2. vélstjóri, Hverfisgötu 82, f. 19. júní 1900, kvæntur. Þorsteinn Hjelm, kyndari, Höfðaborg 75, f. 5. okt. 1918, ókvæntur. Karel Ingvarsson, kyndari, Lambastöðum, Seltjarnarnesi, f. 24. janúar 1899, kvæntur. Gústaf Gislason, matsveinn, Fálkagötu 19; f 20 júlí 1905, kvæntur.  Sveinn Markusson, haseti,  Kárastíg 8, "f. 25. júní 1911, ' kvæntur. Erlendur Pálsson, háseti, Hjálmstöðum, Árnessýslu, f. 18. janúar 1910, ókvæntur. Vilhjálmur Torfason, netamaður, Höfðaborg 61, f. 25. apríl 1906, kvæntur. Jónas Bjarnason, háseti, Langholtsveg 12, f. 8. júní 1918, kvæntur. "Jón Ólafssorí' var einn af nýjustu togurunum, byggður 1933, var 425 tonn. Númer hans var R E 279.

Þjóðviljinn 6 nóvember 1942.

ATH. Ég setti inn færslu um Jón Ólafsson RE 279 hér á síðuna 14 sept. síðastliðinn, en þar sem mér hefur áskotnast betri mynd þá uppfærði ég færsluna ásamt því að setja inn nöfn áhafnarinnar.
Einnig set ég inn hér álit sem kom frá Sjöfn Rafnsdóttur í fyrri færslu en það hljóðar svo.;

Frá vísindavefnum: Þetta var einn af stærstu togurum okkar, alls 425 brl., vel búinn og mikið aflaskip. Því var mikil eftirsjá í honum. Í ljós kom að kafbáturinn U-383 undir stjórn Horst Kremsers hafði rambað á Jón Ólafsson á heimleið frá Bretlandi djúpt suður af Ingólfshöfða, líklega við hnitin 61°N, 15°V. Líkt og átti við um Jarlinn rúmu ári áður kom ekki í ljós fyrr en eftir stríð hver afdrif skipsins urðu. Jón Ólafsson reyndist eina fórnarlamb U-383 í stríðinu.

Það var snemma á árinu 1928, að hafnarnefnd Reykjavíkur ákvað að festa kaup á dráttarbát handa Reykjavíkurhöfn. Áður hafði verið notast við mótorbáta, sem að vísu voru góðir, svo langt sem þeir náðu, en gátu ekki með nokkru móti annað hlutverki sínu lengur, ekki síst eftir að skipakomur tóku stórlega að aukast til Reykjavíkur og skipin jafnan að stækka, sem hingað komu. Mótorbátarnir voru of afllitlir og gátu því ekki veitt þá aðstoð, sem nauðsynlegt var, einkum ef einhver vindur var, en hér er sjaldnast logn eins og alkunna er.
Svo var ráð fyrir gert, að báturinn ætti að vera byggður sem ísbrjótur, og svo stór, að nota mætti skipið í smá björgunarleiðangra í nágrenni Reykjavíkur. Þórarni Kristjánssyni hafnarstjóra, þeim mæta manni, höfðu borist mörg tilboð í slíka dráttarbáta, og fól hafnarnefnd honum og mér að velja úr þeim og gera tillögu um kaup á bátnum. Er skemmst af að segja, að við fórum utan í maímánuði 1928, og festum kaup á ísstyrktum dráttar- og björgunarbáti, e.s. "Minna Schupp" frá Hamborg. Kom báturinn hingað til Reykjavíkur 7.júlí.
Báturinn, sem hlaut nafnið "Magni", var smíðaður hjá Reiherstieg Schiffwerft í Hamborg árið 1920, 26,6 metra langur, 6 metra breiður og 110,5 brúttólestir að stærð. Skrokkurinn var gerður úr 13 mm. Plötum að framan, aftur að vélarrúmi, og 10 mm. Plötum þar fyrir aftan. Vélin var 325 hestöfl.
Koma "Magna" til Reykjavíkur var merkisatburður í sögu hafnarinnar og bæjarins, og var nú sýnt, að Reykjavík var í alvöru að slíta barnsskónum sem nútíma hafnarborg.

Endurminningar Geirs Sigurðssonar skipstjóra. Bls.102-103. Setberg 1955.

Hinn gamli góðkunni slagari: Kátir voru kallar af kútter Haraldi, hefur gert þetta litla fiskiskip nær ódauðlegt, því enn er sungið um kallana á kútter Haraldi, og margir munu þeir vera sem halda að kútter Haraldur sé einhverskonar þjóðsagnaskip.

Hann hafði verið keyptur hingað til lands árið 1898. Nokkru eftir að kútterinn kom, en eigandi hans var Geir Sigurðsson skipstjóri og fleiri, kom Geir til Akraness á skipi sínu Og lagði því við festar á legunni. Fór hann í land til þess að hitta kunningja sína, en meðal þeirra var Böðvar kaupmaður Þorvaldsson. Meðan Geir var í landi skall á ofsaveður. Kútterinn hét þá enn sínu skotzka nafni, en Geir hafði keypt hann í Skotlandi.

Þegar óveðrið stóð sem hæst Og menn óttuðust að kútterinn myndi þá Og þegar slitna upp Og reka upp í stórgrýtið, hafði Geir sagt við lítinn son Böðvars, Harald, að nú skyldi hann heita á hann: Ef að kútterinn færi ekki upp í þessu ofsaveðri, skyldi hann láta skíra kútterinn Harald. Svo varð. Festar kúttersins héldu og veðrinu slotnaði og Geir stóð við sitt heit kútterinn var skírður Haraldur og einkennisstafirnir MB 1.- Haraldur þessi varð er honum óx fiskur um hrygg einn mesti athafnamaður landsins og er það hinn þjóðkunni útgerðarmaður Haraldur Böðvarsson á Akranesi. En það er af kútter Haraldi að segja að hann var síðar seldur til Reykjavíkur, en meðan hann var á Akranesi var hann hið mesta happaskip, eins Og vísan sem Geir skipstjóri gerði sjálfur um hina kátu kalla á kútter Haraldi. Eftir að hann kom til Reykjavíkur var hann skírður upp á ný og hlaut nafnið Hákon og hann strandaði 1926 í Grindavík. Bar kútterinn beinin þar.

Morgunblaðið 3 maí 1961.