Nýr bátur

Fyrir skömmu var lokið við smíði á nýjum báti í Dráttarbraut Keflavíkur. Báturinn er smíðaður eftir teikningum Egils Þorfinnssonar skipasmiðs. Báturinn er 34 tonn að stærð með 154 / 171 Hk Buda diesel vél, og er allur smíðaður úr eik og frágangur hinn vandaðasti. Raflagnir sá Raftækjavinnustofa Keflavíkur um, en alla aðra vinnu leysti Dráttarbrautin af hendi. Báturinn var smíðaður fyrir hlutafjelagið "Hrönn" í Sandgerði, og hlaut hann nafnið, "Hrönn" GK 240, kostnaðarverð var 350 þúsund krónur. "Hrönn" fór á flot þann 18. þ. mán. og reyndist vel í hvívetna, skipstjóri er Guðmann Guðmundsson úr Sandgerði.

Morgunblaðið. 1 febrúar 1945.

         Grundfirðingur ll SH 124

Grundarfirði 17. marz. Það sem af er vertíð hafa sjö bátar stundað róðra héðan, en nú nýverið bættist Við áttundi báturinn og í gær hinn níundi. Eru bátarnir 38 og 65 tonna. Nýi báturinn er Grundfirðingur ll, er var byggður í Danmörku og kom hingað eftir að hafa verið 5 ½ sólarhring á leiðinni. Er báturinn hið glæsilegasta skip, með 240 hestafla díeselvél. Geta má þess að stýrishúsið og þilfar er úr tekkviði. Báturinn er búinn beztu siglingatækjum og var byggður á vegum Eggerts Kristjánssonar h.f. í Reykjavík. Eigandi bátsins og skipstjóri er Soffanías Cecilsson. Báturinn fer í sinn fyrsta róður á morgun.

Morgunblaðið. 20 mars 1956.


Grundfirðingur ll SH 124 í smíðum í Nyköbing árið 1956.                  (C) Soffanías Cecilsson.

Grundfirðingur ll SH 124 á Siglufirði.                     (C) Snorri Snorrason. Úr safni Atla Michelsen.


Grundfirðingur ll SH 124 með fullfermi af síld og vel það.                                (C) Soffanías Cecilsson.


Grundfirðingur ll SH 124 með fullfermi við bryggju, sennilega á Raufarhöfn.     Ljósmyndari óþekktur.


Grundfirðingur ll SH 124. Líkan Gríms Karlssonar.                                 (C) Þórhallur S Gjöveraa.

            Soffanías Cecilsson
        Byrjaði með síldarverkun                            en stundar nú
    saltfiskverkun og rækjuvinnslu 

Ég keypti þetta upphaflega 1965 af hlutafélagi, sem Ienti í greiðsluerfiðleikum. Ég byrjaði á síldarverkun með hálfum hug, því þá sögðu forráðamenn Síldarútvegsnefndar að oft hefði verið erfitt að salta síld, en aldrei eins og þá. Útkoman út úr söltuninni var þannig að ég fór að trúa því að hægt væri að gera fleiri ómögulega hluti í fiskverkun, sagði Soffanías Cecilsson fiskverkandi í Grundarfirði. Síðan hefur Soffanías verið að stækka hjá sér fyrirtækið smám saman og síðastliðin þrjú ár hefur hann byggt frystiklefa, stækkað fiskverkunarhúsnæðið og rýmkað alla aðstöðu fyrir starfsfólkið.  Höfuðgreinin hefur verið saltfiskurinn, en rækjuvinnslan leiddi til frystihúsreksturs. Það sem háð hefur rækjuveiðunum er að tíminn er alltaf að styttast vegna þröngsýni stjórnvalda sem hafa elt hleypidóma manna er ekki þekkja veiðarnar. Tímabilið í ár er algjörlega óraunhæft til samanburðar, þar sem við fengum ekki leyfið fyrr en 27. maí. Þá eru tveir bestu mánuðirnir liðnir, og þar af leiðandi færri bátar.
Í endaðan júlí var rækjuveiðin orðin 120 tonn og sá afli að mestu kominn af tveim bátum. Áður voru allt upp í 6 bátar og þá var aflinn þegar best var um 400 tonn, sem ég tók á móti. Aðalveiðisvæðið er í klukkutíma siglingu frá Grundarfirði, en í vor fundust gjöful mið 10-20 sjómílur út af Jöklinum á 160-180 faðma dýpi og veiðin verið mest þar í sumar. Þrátt fyrir þetta kom Ieyfið svona seint, því að óeðlilega mikið magn af smáýsu gekk á nærliggjandi svæði við gömlu miðin og þeir voru hræddir um að við færum á þau. Það sem helst hefur verið fundið rækjutrollinu til foráttu er hversu smáriðið það er. En staðreyndin er sú að í rækjutrollið kemur aðeins stór fiskur og við höfum sannanir fyrir því að það liggur í toghraðanum. Rækjutroll er dregið mjög hægt þannig að smáfiskurinn forðar sér en sá stóri er það latur að hreyfa sig að hann lendir í. Á fiskitrolli hins vegar er toghraðinn það miklu meiri að smáfiskurinn nær ekki að forðu sér. Það er því spurning í sambandi við friðunaraðgerðir hvort ekki eigi að minnka toghraðann hjá bátunum. Vertíðin í vetur var betri en við áttum von á. Við vorum viðbúnir því að mæta minni afla í ört minnkandi aflabrögðum. Frá áramótum og fram til 31. júlí er búið að taka á móti 2.100 tonnum af slægðu og óslægðu og einnig er rækjan talin með. Við söltum allt árið og eru nú komin um 600 tonn af stöðnum fiski, en lítið af skreið. Í haust er ég að hugsa um að hefja skelvinnslu, því að dauft er yfir öðrum veiðum hér á þeim tíma og atvinnumálin þannig að skelin er vænlegust. Að lokum sagði Soffanías að hann hefði byrjað mjög snemma í úgerð en aldrei kynnst hugtakinu taprekstur á útgerð. Það er svo einkennilegt hér í Grundarfirði, sagði hann, að hér þrífast ekki hlutafélög eða samvinnurekstur eins og svo víða annars staðar. Það virðist vera að einstaklingsframtakið sé það sem gildir hér.

Frjáls verslun. 1 ágúst 1976.

              Nýr bátur til Eyja

Vestmannaeyjum, 11. Ágúst. Nýlega bættist Vestmannaeyjaflotanum nýr bátur. Er það annað skipið, sem Eyjaflotanum bætist á skömmum tíma. Bátur þessi heitir Frigg VE 316, og eru eigendur hans bræðurnir Sveinbjörn og Alfreð Hjartarsynir frá Geithálsi hér í Eyjum. Bát þennan keyptu þeir bræður í Esbjerg í Danmörku. Hann er byggður í Danmörku árið 1948, og er 50 smálestir að stærð með 150 hestafla Hundested mótor. Virðist bátur þessi hið vandaðasta skip. Hann er búinn öllum helztu siglingatækjum. Bræðurnir Alfreð og Sveinbjörn hófu útgerð 1947, þá á 21 smálesta bát, en í vor seldu þeir hann vestur á Bíldudal og keyptu í staðinn bát þann, er fyrr greinir.

Morgunblaðið. 12 ágúst 1952.


Anna Nissen E 242 á siglingu í Esbjerg nýsmíðuð árið 1948.                   Mynd úr safni mínu.

  Frigg VE stjórnlaus undan brotsjó
Sigurður Gísli VE bjargaði áhöfninni

Vélbáturinn Sigurður Gísli kom hingað í dag með 5 manna áhöfn af Vestmannaeyjabátnum Frigg VE 316, sem fékk á sig brotsjó út af Grindavík í gær. Vél bátsins drap fljótlega á sér þegar sjór komst í olíuna og rak bátinn stjórnlaust að landi. Var báturinn aðeins um 1 mílu frá landi. Skipverjar fóru í gúmmíbát þegar vb. Sigurður Gísli VE 127 kom á vettvang og var báturinn dreginn á milli. Gekk það vel og hélt Sigurður Gísli með mannskapinn til lands. Varðskip reyndi síðar um daginn að ná til Friggs, en það tókst ekki og síðast þegar vitað var um bátinn, var hann á reki skammt utan við Krísuvíkurbjarg. Frigg er um 60 lestir að stærð og var hann á trolli. Skipshöfnin hélt frá Þorlákshöfn til Reykjavíkur og Grindavíkur.
Skipstjóri á Sigurði Gísla er Friðrik Ásmundsson frá Vestmannaeyjum, en skipstjóri á Frigg var Sveinbjörn Hjartarson, einnig frá Eyjum.

Morgunblaðið. 30 mars 1973.

        Brotnaði í Krísuvíkurbjargi

Landhelgisgæzlan taldi í gær líklegt að vélbáturinn Frigg hefði sogast upp í Krísuvíkurbjarg og brotnað þar. Síðast þegar til bátsins spurðist var hann á reki undan bjarginu en loks hafði Gæzlan ekki lengur tök á að fylgjast með honum og ekki var unntt að koma tógi á milli. Mönnunum af Frigg hafði áður verið bjargað um borð í annan bát, en Frigg fékk upphaflega á sig brotsjó.

Morgunblaðið. 31 mars 1973.

       Þórshafnartogarinn kominn                            til síns heima

Þórshafnartogarinn svokallaði kom til heimahafnar í gær. Fjölmenntu íbúar kauptúnsins á bryggjuna til að fagna komu hans, enda var gefið frí á vinnustöðum í tilefni dagsins. Togarinn, sem hefur hlotið nafnið Stakfell ÞH 360, er í eigu útgerðarfélags Norður-Þingeyinga. Hluthafar þess eru Hraðfrystistöð Þórshafnar, Kaupfélag Langnesinga, Þórshafnarhreppur, Svalbarðshreppur og Útgerðarfélagið Jökull hf. á Raufarhöfn. Stakfell er smíðað hjá skipasmíðastöðinni Storvik í Kristjánssundi í Noregi. Hið nýja skip er um 473 tonn og rúmir 50 metrar að lengd. Það er búið 2.200 hestafla vél, sem er gerð fyrir brennslu á svartolíu. Kaupverð togarans var 50 milljónir og er þá reiknaður fjármagnskostnaður á byggingartímanum, sem var eitt og hálft ár. Skipstjóri á Stakfelli er Ólafur Aðalbjörnsson.

Dagblaðið Vísir. 29 júní 1982.


Skuttogarinn Stakfell ÞH 360. Fyrirkomulagsteikning.                               Ægir. júní 1982.

            B.v. Stakfell ÞH 360

28. júní s.l. kom skuttogarinn Stakfell ÞH 360 í fyrsta sinn til heimahafnar sinnar, Þórshafnar. Skipið er hannað hjá Storvik Mek. Verksted A/S í Kristiansund í Noregi, svonefnd S-165 gerð, og fór smíði skrokksins þar fram (smíðanúmer 95), en síðan yfirtók skipasmíðastöðin Sterkoder Mek. Verksted A/S í Kristiansund samninginn og lauk smíði skipsins, og ber skipið smíðanúmer 95A hjá umroddri stöð. Stakfell ÞH er fyrsti skuttogarinn hérlendis eftir þessari teikningu frá Storvik Mek. Verksted, en eldri gerðir frá umræddri stöð (R-155A), þ.e. 9.0 m á breidd og síðar 9.4 m á breidd, eru þekktar hérlendis. Níu skuttogarar í eigu landsmanna eru smíðaðir hjá Storvik Mek. Verksted A/S og er þá Stakfell ÞH ekki meðtalinn. Stakfell ÞH er útbúið afkastamiklum kæliþjöppum og er gert ráð fyrir þeim möguleika að koma fyrir frystitokjum síðar og geyma frystan fisk í lestum. Nefna má sérstaklega að allir svefnklefar (12 talsins) eru búnir baðklefa, en það hefur ekki þekkzt áður í íslenzkum fiskiskipum. Stakfell ÞH er í eigu Útgerðarfélags Norður-Þingeyinga h.f. Skipstjóri á skipinu er Ólafur J. Aðalbjörnsson og 1. vélstjóri Sigurður Vilmundarson. Framkvæmdastjóri útgerðarinnar er Páll Árnason.
Mesta lengd 50.75 m.
Lengd milli lóðlína 44.00 m.
Breidd 10.30 m.
Dýpt að efra þilfari 6.75 m.
Dýpt að neðra þilfari 4.50 m.
Eiginþyngd 765 tonn.
Særými (djúprista 4.45 m) 1.188 tonn.
Burðargeta (djúprista 4.45 m) 423 tonn.
Lestarrými 440 m3.
Brennsluolíugeymar (svartolía) 123 m3.
Brennsluolíugeymar (dieseolía) 37 m3.
Daggeymar 4 m3.
Sjókjölfestugeymir (stafnhylki) 39m3.
Ferskvatnsgeymar 62 m3.
Ganghraði (reynslusigling) 13.3 sjómílur.
Rúmlestatala 471 brl.
Skipaskrárnúmer 1609.

Tímaritið Ægir. Júní 1982.

                 Vertíðarbátar

Bátar héðan frá Seyðisfirði eru nú á förum til Hornafjarðar og Djúpavogs. Munu bátar Jóns Björnssonar verða fyrstir. Óskar Austri þeim öllum góðrar vertíðar.

          M.b. Bangsi ÍS 80 ferst
            Tveir menn drukkna.

M.b. Bangsi, ÍS 80 fór á sjó þann 15. þ.m. kl. 3 um morguninn. Línan var lögð um 16 sjómílur N til A frá Rit. Veður var gott framan af degi norðaustan átt og lítilsháttar snjóél. Þegar leið á daginn tók veður að versna. Allt gekk þó vel þar til kl. 17, en þá brotnaði skrúfublað og eftir það lét báturinn ekki að stjórn. Var þá búið að draga 80 lóðir. Vindur var þá orðinn allhvass af norðaustri með mikilli snjókomu. Þegar eftir bilunina var kallað á Maríu Júlíu, og með aðstoð togarans Austfirðings tókst að ná sambandi við Maríu og koma til hennar hjálparbeiðni. Þegar þetta skeði var staða skipsins 15 sjómílur N til A frá Rit og voru segl dregin upp og reynt að komast nær landi. Þá er María Júlía fékk hjálparbeiðnina var hún stödd á Ísafjarðardjúpi og lagði þegar af stað til aðstoðar við m.b. Bangsa. Veður fór hríðversnandi og um kl. 24,40, þegar María Júlía kom að m.b. Bangsa, voru komin um 11 vindstig, brotsjór, stórhríð og náttmyrkur. Þá var staða m.b. Bangsa 7 sjómílur í N af Rit. Skömmu áður en María Júlía kom á staðinn, fékk m.b. Bangsi á sig brotsjó sem skolaði öllu lauslegu fyrir borð, braut rúður og hurðir í stýrishúsi, einnig öll skjólborð annars vegar og hálffyllti bátinn af sjó. Þá kastaðist báturinn á hliðina, öll ljós slokknuðu, tvo menn tók út og sást ekkert til þeirra eftir það. Mennirnir sem fórust voru þessir:
Magnús A. Jónsson, annar vélstjóri, 35 ára. Lætur eftir sig tvö munaðarlaus börn og unnustu.
Ólafur P. Steinsson, háseti, 25 ára, ókvæntur. Lætur eftir sig aldraða foreldra.
Meðan María Júlía var á leiðinni á slysstaðinn, hafði hún stöðugt talsamband við Bangsa og tók miðanir meðan talstöð hans var í lagi. Vegna veðurs og brotsjóa var ekki hægt að halda áfram með fullri ferð eftir að komið var út fyrir Rit. Ljósin á Bangsa sáust ekki fyrr en skömmu áður en komið var að honum, og sáu skipverjar á Maríu Júlíu þegar brotsjórinn reið yfir bátinn, og hurfu þá ljósin eins og fyrr segir. Var Bangsa þá leitað með ljóskastara Maríu Júlíu; fannst hann aftur svo að segja samstundis. Sást þá hvernig umhorfs var um borð, og skipverjar á Bangsa tilkynntu að mikill sjór væri kominn í bátinn. Nú var ekki um annað að ræða en að reyna að ná mönnnunum úr bátnum. Skipstjórinn á Maríu Júlíu, Haraldur Björnsson, tók það ráð að leggja að bátnum til hlés og dæla olíu í sjóinn meðan á því stóð. Voru bjarghringir, línubyssa og annar björgunarútbúnaður hafður til taks meðan á þessu stóð, og áhöfn björgunarskipsins stóð á þilfarinu reiðubúin til að aðstoða mennina af Bangsa. Tók björgunin örstutta stund. Rétt á eftir hvarf Bangsi út í bylinn og náttmyrkrið. Leitað var á slysstaðnum fram eftir kvöldinu, en ekki sást annað en brak úr bátnum. Á leiðinni til lands var svo slæmt í sjóinn, að allt þar til komið var inn fyrir Rit var dælt út olíu til öryggis skipinu. Legið var undir Grænuhlíð þar til í birtingu næsta morgun, síðan haldið til Ísafjarðar, og komið þangað kl. 10,30 f.h. Samkv. frásögn skipstjóranna á Maríu Júlíu og m.b. Bangsa, hefði ekki mátt muna einni mínútu til þess að ekki hefði verið hægt að finna bátinn. Þeir sem björguðust voru:
Ásgeir Guðbjartsson, skipstjóri.
Guðmundur Karlsson, I. vélstjóri og
Guðmundur Rósmundsson, stýrimaður.
Voru þeir allir ómeiddir nema Guðmundur Karlsson, sem meiddist nokkuð á fæti. Skipstjórinn á m.b. Bangsa rómar mjög áræði og snarræði skipstjóra og skipverja á Maríu Júlíu við þessa björgun.

Skutull. 18 janúar 1952.

                 Hafrún NK 80

Rétt upp úr miðnætti 27. þ. m. var hleypt af stokkunum í skipasmíðastöð Dráttarbrautarinnar nýjum fiskibáti. Báturinn var skírður með virðulegri athöfn. Jóhannes Stefánsson hélt stutta ræðu, þá gaf Elsa Kristinsdóttir Marteinssonar skipstjóra bátnum nafn með því að brjóta kampavínsflösku á stefni hans og nefna hann Hafrún. Óskaði Elsa bátnum gæfu og gengis. Þá voru borðar, sem huldu nafn skipsins fjarlægðir og báturinn látinn síga hægt í sjóinn. Var hann fánum prýddur. Nokkuð var af fólki við athöfn þessa, en fáir munu hafa vitað um að sjósetning bátsins ætti að fara fram á þessum tíma. Jóhannes gat þess að nú ættu Norðfirðingar 12 fiskibáta stærri en 55 lestir og um 20 dekkbáta innan við 55 lestir auk margra opinna vélbáta. Kvað hann stækkun bátaflotans hafa verið svo öra á fáum árum, að ýmislegt annað sem útgerðinni væri brýn nauðsyn til aðstöðu í landi, hefði orðið á eftir. Væri því aðkallandi að bæta aðstöðu bátaútvegsins með byggingu bátahafnar, byggingu verbúða og geymslu fyrir síldarnætur. Einnig þyrfti að stækka eða byggja nýja fiskimjöls- og síldarbræðslu. Eigandi bátsins er nýstofnað hlutafjelag er Neisti heitir.
Aðaleigendur eru þeir Kristinn Marteinsson, skipstjóri og Páll Þorsteinsson, útgerðarmaður. Hafrún er 61 brúttósmálestir að stærð með 280 hestafla Mannheim vél. Ganghraði hefur enn ekki verið mældur. Báturinn er búinn öllum venjulegum öryggis og siglingartækjum, þar á meðal fisksjá. Einkennisstafir eru N. K. 80. Hafrún er smíðuð eftir teikningu, sem Sverrir Gunnarsson gerði og var hann einnig yfirsmiður. Niðursetningu vélar og aðra slíka vinnu annaðist vélsmiðja Dráttarbrautarinnar undir stjórn Reynis Zoega, vélsmíðameistara, raflagnir annaðist Kristján Lundberg, rafvirkjameistari og málningu Bjarni Lúðvíksson, málarameistari. Skipstjóri á Hafrúnu verður Kristinn Marteinsson og 1. vélstjóri Guðmundur Sigurðsson. Báturinn mun fara á síld innan fárra daga.
Austurland áskar eigendunum til hamingju með þennan glæsilega bát. Skipasmíðastöðin hér er langt komin með smíði á öðrum báti. Er sá rúmlega 20 tonn. Þá verður bráðlega lagður kjölur að um 70 lesta báti og er efni þegar komið á staðinn. Sá bátur verður smíðaður fyrir reikning fyrirtækisins sjálfs og ekki seldur fyrr en hann er fullsmíðaður.

  Sex mönnum bjargað en báturinn
    látinn reka upp í Landeyjafjöru

Eldur kom upp í v.b. Hafrúnu ÁR-28 frá Eyrarbakka í fyrrinótt. Skipti engum togum, að eldurinn breiddist út á örskammri stund, en skipverjunum, sex að tölu, tókst að komast í gúmbát. Síðan tókst að koma dráttartaug fyrst yfir í Hafbjörgu VE og síðan yfir í Lóðsinn, sem dró bátinn upp að Landeyjasandi, þar sem hann var látinn reka upp í fjöru. Þá var báturinn þó brunninn að mestu. Skipverjum var hins vegar bjargað um borð í Hafbjörgu, sem fór með mennina til Eyja, en til Eyrarbakka komu þeir um hádegisbil í gær með Sæfara frá Eyrarbakka. "Það var um kl. 2.30 í fyrrinótt, sem við urðum varir við eld í vélarrúminu, og skipti það engum togum, eldurinn breiddist fljótt út og ekki varð við neitt ráðið," sagði Ragnar Jónsson, fyrsti vélstjóri á Hafrúnu, þegar við ræddum við hann, skömmu eftir að hann kom til Eyrarbakka í gær. Hafrún var að leggja af stað til Eyrarbakka, þegar eldurinn brauzt út, en báturinn var búinn að vera á togveiðum frá því á laugardagskvöld. Þegar vart varð við eldinn, var báturinn staddur um 10 mílur austur af Vestmannaeyjum á vesturleið. Skipverjar reyndu að slökkva eldinn, en ekkert gekk. "Þegar ljóst var, að ekki yrði unnt að slökkva eldinn, sem allur var í vélarrúminu, hafði skipstjórinn, Valdimar Eiðsson, samband við Vestmannaeyjaradíó og Hafbjörgu VE (áður Breki), sem þarna var skammt frá á togveiðum." sagði Ragnar enn fremur. "Eftir því sem ég bezt veit, þá hjuggu skipverjar Hafbjargar trollið frá og héldu þegar til móts við okkur. Var báturinn kominn að Hafrúnu u.þ.b. einni klukkustund eftir að eldurinn brauzt út. Við náðum strax í gúmbátana, sem voru á þaki stýrishússins, og fórum við fljótlega yfir í annan bátinn, en bundum bátana saman. Enn fremur létum við dráttartaug síga út fyrir borðstokk Hafrúnar." Þá sagði Ragnar, að þegar Hafbjörg hefði komið, hefðu þeir verið búnir að vera á reki í 10 mínútur.
Gekk skipverjum vel að komast úr gúmbátnum yfir í Hafbjörgu, og er þeir voru komnir um borð, var Hafrún tekin í tog. Var ætlunin að draga bátinn upp á hraunið austur af Eyjum, til þess að hann sykki ekki á togveiðisvæði bátanna. Þegar Hafbjörg var búin að vera með Hafrúnu í togi í eina og hálfa klukkustund, kom Lóðsinn frá Vestmannaeyjum á vettvang, en um borð í honum voru menn frá slökkviliðinu í Eyjum með fullkomnar slökkvidælur. Sáu þeir strax að eldurinn yrði ekki slökktur og tóku því Hafrúnu í tog og drógu áleiðis að landi. Var báturinn síðan dreginn upp á Landseyjasand og látinn reka þar upp í fjöru, en hann var þá að mestur brunninn, eins og áður segir. Hafbjörg hélt aftur á móti með skipverjanna sex til Eyja, en þangað sótti svo einn Eyrarbakkabátanna þá, eins og fyrr getur. Þórarinn Öfjörð Markússon háseti á Hafrúnu, sagði í samtali við blaðamann Morgunblaðsins, að skipverjar hefðu átt í nokkrum erfiðleikum með að losa gúmbátanna vegna gífurlegs hita og reykjarsvælu. Sagði hann, að skipverjar teldu einkennilegt, að báðir bátarnir skyldu vera settir á sama stað í skipinu, t.d. hefði verið betra að hafa annan fram undan hvalbak.
Hafrún var röskar 60 lestir að stærð, smíðuð í Neskaupstað fyrir Kristinn Marteinsson og fleiri. Báturinn var síðan seldur til Eyrarbakka fyrir fáeinum árum, og var fyrst í eigu Hraðfrystistöðvarinnar, en frá 1971 var hann í eigu þeirra Ragnars Jónssonar, vélstjóra, og Valdimars Eiðssonar, skipstjóra. Við spurðum Ragnar, hvort þeir félagar hygðu á kaup á nýju skipi, en hann svaraði því til, að enginn vissi, hvað nú tæki við, en kaup á nýju skipi væri ekkert fráleitara en hvað annað. Fyrst í stað mundu þeir þó athuga málið nánar.

Morgunblaðið. 13 september 1974.

     Nýr stálbátur til Patreksfjarðar

Patreksfirði í gær. Nýr stálbátur kom hingað í morgun frá Þýzkalandi. Er  þetta 67 tonna skip. Báturinn  hreppti versta veður á leiðinni heim frá Þýzkalandi og segja skipverjar, að báturinn hafi reynzt mjög vel. Var báturinn 6 sólarhringa á leiðinni en yfirleitt voru 11 vindstig. Hinn nýi bátur ber nafnið Sæborg og er eign Kambs h.f. Skipstjóri er Gísli Snæbjörnsson og er hann einn hluthafi. Aðrir hluthafar eru Hraðfrystihús Patreksfjarðar og ýmsir einstaklingar.

Alþýðublaðið. 29 desember 1956.

Áhöfnin sem sótti Sæborgu til Þýskalands. Þeir eru frá vinstri talið; Andrés Finnbogason skipstjóri, óþekktur, Jón Þórðarson kokkur, Jón Magnússon síðar útgerðarmaður á Patreksfirði, Gísli Snæbjörnsson, Finnbogi Magnússon og Ingimar Jóhannesson.     Ljósmyndari óþekktur.


Sæborg BA 25 á siglingu.                                                                    Ljósmyndari óþekktur.

     Sæborg SH 377 sökk á Breiðafirði

      Sjö björguðust, eins er saknað

Sæborg SH 377, 66 tonna bátur frá Ólafsvík sökk, á Breiðafirði um kl. 20.30 í gærkvöldi. Átta manns voru um borð og var sjö þeirra bjargað af Ólafi Bjarnasyni SH-137 sem staddur var í grenndinni. Mikil leit var gerð að þeim sem saknað er af Sæborgu í gærkvöldi og tóku átta skip þátt í henni, en auk þess er varðskip á leiðinni. Senda á flugvél Landhelgisgæslunar til leitar í birtingu í dag. Björn Erlingur Jónasson skipstjóri á Ólafi Bjarnasyni segir að hann hafi heyrt neyðarkall frá Sæborgu laust fyrir kl. 20.30. Þá var Sæborgin stödd um 4-5 mílur undan Rifi á leið til Ólafsvíkur og átti eftir um klukkutíma siglingu til heimahafnar eftir veiðitúr. Björn segir að Sæborgin hafi sokkið mjög skyndilega eftir að hafa fengið á sig brot að hann telur. Veður á þessum slóðum var fremur slæmt, austan 7-8 vindstig með frosti og fór versnandi. Þeir sem Ólafur Bjarnason bjargaði tókst að komast um borð í gúmmíbjörgunarbát. Björn Erlingur segir að ekkert hafi amað að þeim er þeir voru teknir um borð í Ólaf.

Morgunblaðið. 8 mars 1989.

   Fengum á okkur tvö brot hvort á eftir öðru
     segir Eymundur Gunnarsson stýrimaður                                       á Sæborgu

Eymundur Gunnarsson stýrimaður á Sæborgu segir að skipið hafi fengið á sig tvo brotsjói hvorn á eftir öðrum með þeim afleiðingum að skipið lagðist á hliðina og sökk. Við fyrra brotið fylltist skipið af sjó á stjórnborðsvæng og reyndi skipstjórinn þá að keyra það upp í á fullu vélarafli til að reyna að losa það við sjóinn. Í því kom seinna brotið og þá lagðist skipið á hliðina og sökk skömmu síðar. "Við sem björguðumst gátum allir skriðið út um gluggana bakborðsmegin og upp á skipið þar sem við losuðum um gúmmíbjörgunarbátinn." Segir Eymundur. "Við stukkum síðan frá borði og tókst að komast í gúmmíbjörgunarbátinn. Ólafur Bjarnason kom síðan að okkur um 15 mínútum síðar og tók okkur um borð." í máli Eymundar kemur fram að Sæborgin var á siglingu til Ólafsvíkur eftir veiðiferð. Er veður tók að versna bað skipstjórinn alla um borð að koma aftur í brú og vera við öllu viðbúna. Sjólag fór síðan stöðugt versnandi eftir það. "Það sem einnig gerðist við seinna brotið var að það drapst á vélinni og eftir það varð ekki við neitt ráðið," segir Eymundur. "Ég vil taka það fram að ég og annar skipverji um borð vorum í vinnuflotgöllum og ég tel að það hafi alveg tvímælalaust bjargað lífi okkar." Í máli Eymundar kemur fram að þeir hafi svo komið til Ólafsvíkur um kl.21.30 um kvöldið og þá farið allir í heilsugæslustöðina en fengið að fara þaðan að lokinni skoðun.

Morgunblaðið. 8 mars 1989.

          Nýr bátur til Akraness

Akranesi, 22. Janúar. Hér höfðu safnazt saman 50-60 manns við höfnina um kl. 1 sl. nótt. Nýi báturinn, Sigurður A.K. 107, var að kom frá Danmörku. Hann er smíðaður hjá Frederiksund Skibs værft, sem Eggert Kristjánsson stórkaupmaður er umboðsmaður fyrir hér á landi. Sigurður vaggaði sér hægt og rólega í 1 1/2 klst. úti fyrir hafnargarðinum, með íslenzka fánann við hún á aftursiglu og nafnveifu bátsins á þeirri fremri. Tollfulltrúinn var um borð að afgreiða skipið. Að því búnu lagðist þetta glæsta skip að hafnargarðinum og fögnuðu menn því af alhug. Útgerðarmaður bátsins er Ólafur Sigurðsson og er nafn skipsins eftir föður hans.
Báturinn er 90 lestir, smíðaður úr eik. Aflvél er 385 ha. Alfa Diesel. Hjálparvél er 30 ha. Í skipinu er Decca-radar 48 mílur, og dýptarmælir og síldarleitartæki frá Simrad. Þá eru í skipinu sjálfvirk stýristæki. 75 w Petersen talstöð og miðunarstöð er í skipinu ásamt síma. Skipið er hitað upp með rafmagni og rafmagnseldunartæki eru um borð.
Einar Guðmundsson skipstjóri sigldi skipinu heim, en skipstjóri verður Einar Árnason, er áður var með vélskipið Sigrúnu.

Tveir bátar strönduðu um sama leytið í fyrrinótt. Suðurnesjabátur við Keflavík og færeyskur út af Álftanesi. Hinun síðarnefnda tókst fljótlega að ná á flot aftur, en Suðurnesjabáturinn velkist nú um í stórgrýttri fjöru við Stekkjarhamar og allar aðstæður til björgunar hinar erfiðustu. Engin slys urðu á mönnum í hvorugu strandinu. Það var milli kl. 12-01 í fyrrinótt að vb. Valþór GK 25 var á leið út úr Keflavík, að hann mun hafa fengið netatrossur í skrúfuna með þeirn afleiðingum, að báturinn rak stjórnlaust upp í fjöru við Stekkjarhamar, sem er litlu innan við fiskimjölsverksmiðjuna. Björgunarsveitin Stakkur í Keflavík var kölluð út og kom fljótlega á staðinn, en ekki kom þó til hennar kasta, því að átta manna áhöfn bátsins komst í land af sjálfsdáðum. Að sögn fréttaritara Mbl. í Keflavík liggur báturinm strandaður í stórgrýttri fjöru, og er útlitið ekki gott með björgun. Þarna var í gær talsverður norðaustan strekkingur og báturinn var á talsverðri hreyfingu i fjörunni, þannig að telja má líklegt að hann sé þegar mikið brotinn.
Valþór GK var 87 lesta eikarbátur, smíðaður í Danmörku 1960 og eru eigendur hans Magnús Þórarinsson og fleiri í Garði. Báturinn var á netaveiðum. Um sama leyti og Slysavarnarfélaginu barst tilkynning um strand Valþórs við Stekkjarhamar, barst tilkynning um að færeyska skipið Pétur í Görðunum væri strandað við Álftanes. Björgunarsveitin Fiskaklettur í Hafnarfirði var send á vettvang, hluti út á Álftanesið og annar hópur með hafnarbát Hafnarfjarðarhafnar vegna þess að fyrstu upplýsingar sögðu að hanm væri strandaður utarlega á Álftanesi. Síðar kom í ljós, að báturinn hafði strandað yzt á Lönguskerjum í Skerjafirði. Var björgunarskipið Goðinn fenginn til að fara á vettvang. Björgunarskipið kom á staðinn um 3 leytið í fyrrinótt og rúmum þremur tímum síðar losnaði færeyska skipið af strandstað eftir að Goðinn hafði togað í það. Í gæmorgum var búið að kafa undir skipið og kanna skemmdir, en þær reyndust engar vera. Pétur á Görðunum er stálskip og var nýkomið frá Færeyjum til að fara á veiðar hér við land.

Morgunblaðið. 25 mars 1973.

     Tvö ný skip til Vestmannaeyja

Fyrir skömmu bættust tvö glæsileg fiskiskip í flota Vestmannaeyinga. Þau eru: ísleifur IV. VE 463 og Gjafar VE 300. Ísleifur IV er byggður í Örens Værsted í Noregi og er systurskip Bergs og Hugins II. Eigandi er Ársæll Sveinsson, útgerðarmaður. Skipstjóri verður Guðmar Tómasson.
Gjafar var byggður í Sandam í Hollandi. Hann er 248 tonn og hefur 595 hestafla Kromhaut aðalvél. Vistarverur eru sérstaklega góðar, allt tveggja manna klefar. Skipstjóri á Gjafari er hinn kunni aflamaður Rafn Kristjánsson. Báturinn fer á síldveiðar um næstu helgi. Framsóknarblaðið óskar eigendum hinna nýju báta til hamingju og skipverjum góðs gengis á komandi vertíð.

Framsóknarblaðið. 10 júní 1964.


Gjafar VE 300 á strandstað í innsiglingunni til Grindavíkur.        (C) Morgunblaðið. / H. Stígsson.

                  Tólf manns bjargað
       Miklar skemmdir á kili Gjafars VE 300,
 þar sem hann liggur á strandstað í Grindavík

Vélskipið Gjafar VE 300 strandaði við innsiglinguna í Grindavíkurhöfn í fyrrinótt rétt fyrir klukkan 3. Fór skipið á sker í Hópsnesi, er það var á leið út úr höfninni, en nesið er austanvert í Járngerðarstaðasundi. Tólf manna áhöfn var á skipinu og var henni bjargað í land í björgunarstól af björgunarsveit Slysavarnadeildarinnar Þorbjörns í Grindavík. Allir mennirnir urðu mjög sjóblautir er þeim var bjargað, en þeir jöfnuðu sig fljótt, er í land kom og varð engum meint af volkinu. Áhöfnin var skipuð Vestmannaeyingum, og misstu þeir nú atvinnutæki sitt aðeins mánuði eftir að þeir urðu að flýja heimabyggðina. Skipið er álitið mjög mikið skemmt á kili og hefur Björgun h.f. tekið að sér að ná skipinu á flot.
Formanni Björgunarsveitarinnar Þorbjörns, Tómasi Þorvaldssyni, var tilkynnt um strandið rétt um klukkan 3 og kallaði hann sveitina strax út, þar sem skipstjóri Gjafars óskaði eftir að áhöfninni yrði bjargað í land. Hélt sveitin þegar á strandstað og var hún komin þangað um 3.30. Erfitt var að komast út fjöruna og bera tækin á strandstaðinn, þar sem á gekk með útsynningshryðjum. Gekk sjór yfir björgunarmennina á leið þeirra, en skipið hafði strandað á fjöru, en tekið var að falla að. Á meðan á björgunarstarfinu stóð, gekk sjór yfir mennina i fjörunni og töluvert brimsog var. Sjór gekk stöðugt yfir skipið, en það lá alltaf upp í brimið og hefur því að líkindum lent á skernibbu. Lega skipsins og hallinn frá landi gerði starfið mun erfiðara. Í öðru skoti hittu björgunarmenn skipið, en línan kom þá á skipið þar sem áhöfnin treysti sér ekki að ná í hana vegna brimsins. Í þriðja skoti fór línan þannig að skipverjar gátu náð henni og eftir að samband var komið milli lands og skips, gekk greiðlega að koma tækjunum upp, en erfitt var þó að halda línunum uppi, svo að þær færu ekki í botn, en þarna er misdýpi og skerjótt mjög. Urðu björgunarmenn að svamla í sjó töluvert út til að losa línuna úr botninum. Því fylgdi nokkur áhætta, en allt tókst samt giftusamlega. Þegar búið var að koma björgunartækjunum fyrir voru skipverjar dregnir einn af öðrum í land. Að meira eða minna leyti drógust þeir nær alla leiðina í sjó. Voru menn að vonum kaldir og blautir er í land kom, en þegar skipbrotsmenn fengu hlý föt og komust í hús, hresstust þeir fljótt og urðu brátt sprækir. Voru þeir allir fluttir í verbúðir, en margir eru þessir menn heimilislausir og eru fjölskyldur þeirra á tvist og bast. Tveir áttu fjölskyldur í Grindavík, tveir vissu ekki hvar fjölskyldur þeirra voru staddar, en aðrir höfðu ekki símanúmer á verustað fjölskyldna sinna.
Gjafar hafði komið inn til Grindavíkur til þess að landa loðnu og hafði skipið gert það og var á leið út til veiða á ný, þegar það strandaði. Strandstaðurinn er svo til sá hinn sami og Arnfirðingur strandaði á fyrir nokkrum misserum, en honum tókst að bjarga. Að því stóð Bjöngun h.f., sem flutti bátinn upp á fjörukambinn, bjó síðan til rennu og hleypti honum á flot eftir henni um leið og skipið hafði verið þétt. Augsýnilega er Gjafar mjög mikið skemmdur á kili, því að á flóðinu flaut skipið ekki upp í gær, heldur lá alveg kyrrt. Töluverð olía rann úr skipinu í gær um gat á skrokki þess. Björgun h.f., sem þegar í gær hafði hafið undirbúming björgunar Gjafars ætlaði að fara eins að með hann og farið var með Arnfirðing, þegar honum var bjargað, flytja skipið fyrst upp á fjörukambinn, þétta það þar og hleypa síðan niður sömu rennuna og Arnfirðingi. Um borð í Gjafar var í fyrradag sett ný loðnunót í Grindavík. Nótin var hálf komin úr bátnum í gær og slettist til í brimrótinu. Skipverjar Gjafars sögðu eftir björgunina í gær að sögn Guðfinns Bergssonar, fréttaritara Mbl. í Grindavík, að skipið hefðd tekið niður í rennunni rétt áður en það strandaði. Engin vissa er enn fengin fyrir því, hvað olli strandinu, em líklegt er að beygt hafi verið of snemma á bakborða og áður en komið er að miðmerkinu á innsiglingunni. Þess má geta að þau tæplega 25 ár, sem Tómas Þorvaldsson hefur verið formaður björgunarsveitarinnar í Grindavík, hefur sveitin bjargað 191 mannslífi.

Morgunblaðið. 23 febrúar 1973..

Morgunblaðið. 13 janúar 1956.