Sigríður strandar við Stafnes

Kútter "Sigríður" strandaði í fyrrinótt í drífu við Stafnestanga. Eigi er fullkunnugt ennþá hve mikið skipið er skemt, eða hvort hægt er að ná því út aftur. Skipið var að fara hjeðan. Manntjón varð ekki. Í gær kom sú fregn af "Sigríði" að hún væri sokkin.

Morgunblaðið. 14 mars 1924.

             Breiðafjarðarbáturinn Varanger

Eigendur Ögurvíkur hf. og Brim hf. hafa gert samkomulag um að Brim hf. kaupi allt hlutafé í Ögurvík hf.

Ögurvík hf. á og gerir frystitogarann Vigra RE-71 út frá Reykjavík.  Þá hefur Ögurvík hf., rekið söluskrifstofu fyrir sjávarafurðir og vélsmiðju sem m.a. framleiðir toghlera.

Á Vigra RE-71 eru tvær áhafnir, sem skipta með sér veiðiferðum, alls 54 manns. Aflaheimildir skipsins á þessu fiskveiðiári eru um 10.000 tonn upp úr sjó.

"Það er okkur eigendum Ögurvíkur hf. mikið fagnaðarefni að nú þegar við hyggjumst róa á önnur mið þá skuli öflug útgerð í Reykjavík taka við Vigra.  Það er okkur mikils virði að sem minnst röskun verði á högum sjómannanna en margir þeirra hafa unnið hjá fyrirtækinu í áratugi" segir Hjörtur Gíslason framkvæmdastjóri Ögurvíkur hf. í fréttatilkynningu um söluna. 

Fjórði frystitogari Brims

Brim hf. á og gerir út þrjá frystitogara frá Reykjavík, Guðmund í Nesi RE-13, Brimnes RE-27 og Kleifaberg RE-70.  Aflaheimildir skipanna nema um 24.000 tonnum upp úr sjó. Hjá fyrirtækinu vinna um 150 manns til sjós og lands.   

Brim hf. hyggst gera Vigra RE-71 áfram út frá Reykjavík að sögn Guðmundar Kristjánssonar forstjóra Brims.   

"Kaupin á Ögurvík hf. falla mjög vel að rekstri Brims. Brim gerir út þrjá frystitogara frá Reykjavík  og með kaupunum á Vigra styrkist rekstur félagsins. Það hefur sýnt sig að með stærri einingum verða íslensk sjávarútvegsfyrirtæki öflugri. Það á ekki síst við á erlendum mörkuðum þar sem íslenskur sjávarútvegur á í harðri samkeppni um sölu afurðanna. Það má ekki gleymast að þar ræðst afkoma okkar að stórum hluta." segir Guðmundur.   

Frétt á vef Fiskifrétta frá 6 júní 2016.

                  Sigurfari SF ferst

Átta ungir menn fórust er vélbáturinn Sigurfari SF 58 sökk í innsiglingunni í Hornafjarðarós á laugardag um kl. 11,30. Skipið var komið á móts við svokallaðan Hlein, er skagar út frá Hvanney, sem er vestari eyrin, er slysið varð. Þegar fólk bar að á Austurfjörutanga var skipið að mestu sokkið.

Þegar skipið sökk voru allir mennirnir 10 komnir frá borði. Guðmundur Eiríksson fór síðastur frá borði og synti eins og hann gat frá skipinu til þess að sogast ekki niður með þvi er það sykki. Var hann léttklæddur og þvi létt um sund. Strax og slysið varð dældi skipshöfnin á Gissuri Hvíta SF 1 út olíu sem mest hún mátti. Tók skipstjórinn Guðmundur Illugason þetta til bragðs, er hann sá hvað verða vildi. Flaut olian fyrir straumi austur að slysstaðnum og deyfði brotsjóina, sem voru mönnum óbærilegir. Sigldi hann skipi sínu eins nálægt Hvanney og frekast var kostur og hélt skipinu frá eynni með hliðarskrúfunum. Guðmundur Sigurðsson hélt sér í bjarghring, en hann var klæddur ullarfötum. Áður en þeir félagar yfirgáfu skipið, kallaði Guðmundur Eiríksson niður í lúkarinn til Guðjóns Óla Daníelssonar, er þar svaf. Hann fór þó ekki niður, enda straumurinn þá svo þungur niður í lúkarinn að ógerningur var að komast þangað, enda var þá hver sjálfum sér næstur um björgun. Guðjón Óli komst þó upp úr skipinu.

Eymundur Sigurðsson hafsögmaður á Birni lóðs, var meðal þeirra fyrstu, sem komu á slysstað á laugardag. Hann sagði í viðtali við Mbl, að hann hefði verið að borða hádegisverð, er frystihússtjórinn Óskar Guðnason hringdi til hans og færði honum fréttirnar. Hann hringdi þá þegar í aðstoðarmann sinn og fóru þeir þegar um borð í lóðsinn, með björgunarsveit og tæki til þess að fara með út á Austurfjöru. Þar settu þeir björgunarsveitina í land með tækin. Þeir félagar hlustuðu á samtöl bátanna fyrir utan og Hornafjarðarradíós. Þrír bátar höfðu siglt upp í sandeyrina og settu menn í land með gúmbátum. Í fyrstu sagði Eymundur að talið hefði verið að báturinn hefði sokkið við Austurfjöruna, en það sást ekki vegna slæms skyggnis.

Eymundur fékk lánaða tvo menn frá vélbátnum Akurey, þar eð hann og menn hans heyrðu að gúmbátar væru á floti. Ég taldi þá að komið gæti til greina sagði Eymundur, að við gætum frekar lagt að en stærri bátarnir. Það voru hinis vegar engir menn i bátunum og mikið brim milli gúmbátanna og okkar en við vorum inni á ósnum. Skipstjórinn á Eskey sá báða gúmbátana koma upp eftir að Sigurfari sökk. Annar gúmbátanna var hálfuppblásinn. Eymundur taldi að snarræði Guðmundar Illugasonar skipstjóra á Gissuri hvíta við að dæla olíu í sjóinn hafa bjargað þeim tveimur mönnum sem af komust.

Fjórum klukkustundum eftir slysið tók Steinunn SF 10 niðri á þeim stað sem slysið var. Ekki er ljóst hvort Steinunn hefur rekist á flakið af Sigurfara eða tekið niðri á svokallaðri Bólu, sem er sker við innsiglinguna. Skemmdist kjölur Steinunnar töluvert og sigldi skipið til Neskaupstaðar til viðgerðar í gær. Sex flokkar manna leituðu allan gærdag af reka úr Sigurfara. Eitt lík fannst, lík Óttars Hlöðverssonar háseta. Leitað var úr flugvél allt frá Skipatanga í vestri að Stokksnesi í austri.

Guðmundur Sigurðsson, 1. vélstjóri, sem var annar tveggja  sem nú bjargaðist er sonur Sigurðar Lárussonar, útgerðarmanns Sigurfara. Sigurður var skipverji á Borgey, sem fórst 6. nóv. 1946 og með henni 5 menn. Þrír komust af og var þar Sigurður á meðal. Á bátnum var 7 manna áhöfn og ung 15 ára stúlka farþegi, sem fórst.

Þannig er skýrt frá slysinu: "Borgey var á leið frá Hornafirði austur á firði með gærufarm frá kaupfélaginu á Höfn. Veður var sæmilegt, en vindur allhvass af suðvestri. Þegar Borgey var fyrir skömmu lögð af stað, sást úr landi, að eitthvað myndi vera að. Fór vélbáturinn Þristur þegar á vettvang, en er hann kom þar, sem Borgey hafði verið var hún sokkin. Tveir menn voru þá í björgunarbátum og einn í bjarghring. Náðust þeir allir upp. Borgey hafði verið komin út fyrir svonefnd Eystrisker við Hornafjörð, er skipstjóri sneri við og hugðist halda aftur inn til hafnar. Heyrðu menn hann þá segja: "Þetta er ekkert skip." Þegar báturinn vax kominn hálfa leið til lands aftur, tók hann að hallast á bakborða. - Skipti nú engum togum, báturinn tók að sökkva og sökk svo fljótt, að ekki varð komið út björgunarbát. Þó tókst að losa böndin af bátnum, og björguðust í honum tveir skipverja eins og fyrr segir.

Þeir sem fórust með Sigurfara voru,;
Halldór Kárason skipstjóri. Höfn í Hornafirði.
Heimir Ólafsson stýrimaður. Höfn í Hornafirði.
Heiðar Hannesson háseti. Hólabrekku á Mýrum.
Ævar Ívarsson matsveinn. Höfn í Hornafirði.
Víðir Sigurðsson 2 vélstjóri. Baldurshaga á Mýrum.
Guðjón Óli Daníelsson háseti. Fáskrúðsfirði.
Jón Níels Jónasson háseti. Krossavík í Þistilfirði.
Óttar Hlöðversson háseti. Höfn í Hornafirði.

Þeir tveir sem björguðust voru,;
Guðmundur Sigurðsson 1 vélstjóri. Höfn í Hornafirði.
Guðmundur Eiríksson háseti. Höfn í Hornafirði.

Morgunblaðið. 20 apríl 1971.

            Fyrsta frystiskip Íslendinga

1963 voru sett frystitæki um borð í togarann Narfa RE 13, með veiðar við V-Grænland í huga, því þar var mikið um smáþorsk, sem erfitt var að vinna. Smáþorskurinn var þess vegna heilfrystur og ýmist hausaður eða ekki. Fyrst í stað sigldi Narfi með aflann til Bretlands. Síðar veiðir Narfi fyrir Rússlandsmarkað, en var bolað þaðan út af frystihúsunum vegna þess, að árið 1968 barst mikið af smáfiski á land fyrir norðan. Þá tók þýski markaðurinn við, og fór Narfi nokkra túra þangað. Verðið í Þýskalandi var nokkuð gott, en með auknu framboði frá þýskum frystiskipum hætti Narfi þessum veiðum samfara því hve erfitt var að fá menn í langa túra, sérstaklega eftir metvertíðina 1970.

Sjómannablaðið Víkingur 1 mars 1975.