Enn eitt slysið

Mótorbáturinn Hulda frá Keflavík hefur stundað netjafiskirí á þessari vertíð. Miðvikudaginn 26. febrúar var hún í slíkri veiðiför. Gott veður var og sjólaust. Klukkan um hálf eitt á hádegi höfðu skipverjar vitjað um eina trossu og voru á leið að annari. Einar G. Sigurðsson, eigandi og formaður bátsins kallaði á einn af hásetum sínum og bað hann að taka við stýri af sér, því keyrslutíminn skyldi notaður til matar. Einar gekk aftur í káetu og þaðan út á þilfarið. En er matsveininn fór að lengja eftir honum í matinn fór hann að litast um eftir honum. Hann fór að engu óðslega því að hann mun helst hafa haldið að Einar hafi hallað sér einhversstaðar til hvíldar. En brátt fóru menn að örvænta um hann og leituðu nú skipverjar allir og á öllum hugsanlegum stöðum en fundu hvergi Einar., eða neitt, sem leitt gæti grun að hvarfi hans.
Telja þeir líklegast að hann hafi viljað huga að einhverju og sennilega fengið aðsvif og fallið þannig fyrir borð. Á síðastliðnu sumri keypti Einar bát þennan frá Svíþjóð og hóf aftur formennsku eftir nokkurra ára hlé. Hafði hann áður verið formaður í fjölda mörg ár og verið fengsæll mjög. Einar var af öllum, sem hann þekktu bezt, mjög vel látinn, ákaflega hjálpsamur og drengur hinn bezti, enda munu margir telja sig í þakkarskuld við hann. Hann lætur eftir sig konu, dóttur og tvo syni.

Faxi. 1 mars 1947.


Þorgeir goði VE 34 í sínu upprunalega útliti, "Blaðra".                                    (C) Tryggvi Sigurðsson.

              Fórst í fimmta róðri
     Áhöfnin komst í gúmmíbátinn

Um miðnætti í fyrrinótt fórst Grindavíkurbáturinn Þórkatla undir innsiglingarvitanum inn til Grindavíkur. Átta menn voru á bátnum og björguðu þeir sér allir á gúmmíbjörgunarbáti. Telja skipsmenn með öllu óvíst, að svo giftusamlega hefði tekizt, ef þeir hefðu ekki komizt í gúmmíbátinn. Á þessum sömu slóðum og Þórkatla fórst, varð skipstapi og manntjón fyrir sjö árum. Vélbáturinn Þórkatla var nær 70 tonna vélbátur. Hefur Erling Kristjánsson í Grindavík, ungur og dugandi sjómaður, verið formaður á bátnum í 3 ár. Var Þórkatla í fimmta síldarróðri sínum er óhappið vildi til. Báturinn var kominn svo nærri Innsiglingunni í Grindavíkurhöfn að þeir sem í brúnni voru, höfðu verið að skima eftir svonefndum ,,Djúpsundsmerkjum", er báturinn tók niðri á boða. Talsverð ylgja var og brim. Í stuttu samtali sem Mbl. átti í gær við Erling formann Kristjánsson á heimili hans í Grindavík, sagði hann, að ástæðan fyrir óhappinu hafi verið sú að báturinn hafi verið kominn nokkuð af venjulegri siglingaleið, verið of grunnt. Hafi hann strax eftir að báturinn tók fyrst niðri, en þá hafði formaðurinn verið að fá sér kaffisopa, séð að báturinn var kominn á hættusvæði, þar sem brimið braut á boðum og skerjum allt í kring. Árangurslaust var reynt að bakka bátnum út úr brotunum. Eins og komið var þá var aðeins um eitt að gera. Reyna að bjarga mönnunum.
Því kvaðst Erling hafa tekið þá ákvörðun, að hleypa upp að ströndinni undir vitanum, klöngrast yfir sker og boða. Hvað eftir annað tók báturinn niðri, en formanninum tókst að koma bátnum yfir boðana, og inn að stórgrýttri ströndinni, inn í bás, þar sem heitir Hópslátur, en þar fyrir ofan er Grindavíkurvitinn. Á meðan á þessu gekk, sem allt tók aðeins nokkrar mínútur, höfðu skipsmenn allir sýnt mikla ró og stillingu. Hver gekk að sínu verki, sem Erling formaður sagði fyrir um. Þannig var gúmmíbjörgunarbáturinn strax leystur frá, kallað út neyðarkall, og er báturinn var kominn inn í fyrrnefndan bás, var allt til reiðu fyrir skipsmenn að yfirgefa bátinn, sem var tekinn að sökkva því botninn hafði brotnað mjög. Allir skipsmenn nema matsveininn höfðu verið uppi í brú eða á þilfari við að ganga frá afla og veiðafærum. Matsveininn einn var kominn niður. Fyrst fóru í gúmmíbátinn 3 skipverjanna. Höfðu þeir með sér línu úr hinum sökkvandi báti. Er þeir komu í fjöruna og höfðu skriðið út úr bátnum í brimgarðinum, drógu skipsfélagar þeirra úti í bátnum, gúmmíbátinn til sín. Þar voru þeir sem eftir voru, fimm talsins, til taks að fara í bátinn. Erling formaður hafði verið inni í brúnni, og skaut þaðan neyðarrakettu upp. Rétt í sama mund sökk báturinn svo að aftan að brúin fylltist af sjó, og flaut Erling þá út um einn brúarglugga en náði fljótt fótfestu á þilfari, og fór að gúmmíbátnum. Rétt á eftir, að hann sem formaður hafði síðastur manna yfirgefið hinn strandaða bát, stóð aðeins bátstefnið upp úr. Báturinn hvarf þeim sjónum í næsta broti en það fleytti mönnunum upp að ströndinni. Eftir það sást báturinn ekki, utan þess að um háfjöru í gærmorgun, hafði annað mastrið sézt. MiIIi 30-50 metrar voru frá bátnum og upp í fjöruna og gekk sú ferð greiðlega. Voru skipbrotsmennirnir lagðir af stað gangandi og komnir fram hjá Grindavíkurvita, á hinum þrönga slóða gegnum hraunið, er björgunarleiðangurinn frá Grindavík kom á móti þeim. Og um leið og kona formannsins bar tíðindamanni og Ijósmyndara Mbl. rjúkandi kaffi, sagðist hún ekkert hafa vitað um hversu komið var, fyrr en Erling kom heim allur holdvotur. Til allrar hamingju sagði hún og setti frá sér bollabakkann.
Á bátnum voru auk Erlings Kristjánssonar formanns: Eyþór Magnússon stýrimaður frá Selfossi. Hann var í brú er báturinn strandaði. Vélstjóri var Sigurður Pálsson frá Reykjavík, annar vélstjóri Ingólfur Júlíusson, Grindavík, matsveinn Þorvaldur Ottóson Reykjavík, Pétur Kristófersson Arnarfirði, Ragnar Magnússon Grindavík og Finnbogi Sigurðsson Hafnarfirði voru allir hásetar.

Morgunblaðið. 29 nóvember 1959.