3 bátar til Eyja

Í þessum yfirstandani mánuði hefur orðið veruleg aukning á bátaflota Eyjabúa. Fyrst í mánuðinum kom hingað 60 tonna bátur eign Ársæls Sveinssonar og sona hans. Var báturinn, sem heitir ísleifur II, keyptur frá Danmörku og er 3 ára gamall með 180-200 hestafla vél. Emil Andersen var skipstjóri á bátnum til landsins, en Sigfús Guðmundsson mun verða skipstjóri á honum í vetur.
SI. miðvikudag kom vélbáturinn Júlía (áður Sandfell) hingað, en bátinn hefur Emil Andersen skipstjóri keypt. Júlía er um 53 smálestir að stærð, smíðuð í Hafnarfirði fyrir nokkrum árum. Í bátnum er 240 hestafla dieselvél.
Karl Ólafsson, Gísli Sigurðsson o. fl. hafa keypt hingað vélbátinn Faxa (áður Friðrik Jónsson), sem er smíðaður hér í Eyjum og var gerður út héðan fyrir nokkrum árum. Báturinn kom í gær heim til Eyja. Miklar vonir eru bundnar við hverja nýja fleytu, sem bætist við flotann og er þess að vænta að þessir fyrrnefndu bátar verði happadrjúgir og fengsælir til heilla fyrir byggðarlagið.

Fylkir. 39 tbl. 27 nóvember 1953.


606. Ísleifur ll VE 36 á togveiðum. Kominn þarna með nýtt stýrishús.      (C) Tryggvi Sigurðsson.


606. Emma VE 219.                                                                                  (C) Tryggvi Sigurðsson.

           Fengu eldgos upp með                              borðstokknum

Það var farið að birta af degi og hafflöturinn var sléttur og friðsæll eins langt og sá frá mótorbátnum Ísleifi II frá Vestmannaeyjum, þar sem skipverjar biðu hjá línunni um níu sjómílur suðvestur af Vestmannaeyjum, klukkan rúmlega sjö í gærmorgun. Einn háseta var á baujuvakt og vissi ekki annað tíðinda úr djúpunum en það, að þar mundi þorskurinn væntanlega vera byrjaður að gæða sér á beitunni á línunni, sem þeir höfðu verið að leggja. En viti menn. Allt í einu rís svartur mökkur hljóðlaust upp úr hafinu, skammt frá bátnum og ber óhugnanlega við himin í grárri dagsskímunni. Þetta voru meiri stórmerki en búast mátti við á venjulegum fiskimiðum. Í fyrstu trúir hásetinn ekki síðnum eigin augum, heldur starir á fyrirbærið, sem hnyklast þarna upp í loftið. Síðan gerir hann félögum sínum viðvart. Þeir koma allir upp á þilfar, og þeim dettur í hug, að kannske sé skip að brenna þarna hjá þeim. Skipstjórinn, Guðmar Tómasson lætur það verða sitt fyrsta verk að kalla í talstöðina og spyrja eftir því hjá Vestmannaeyjaradíó, hvort þeir þar hefðu orðið varir við kall frá skipi í nauðum. Hann fékk þau svör, að ekkert slíkt kall hefði borizt og allt væri með kyrrum kjörum á hafinu í kringum hann. Á meðan Guðmar var að kalla á Vestmannaeyjar lét hann þoka báti sínum nær mekkinum. Það birtir óðum yfir hafinu og nú fer að sjást betur hvers konar mökkur er þarna á ferðinni. Víst er um það, að frá þessum mekki kallar engin rödd í Vestmannaeyjaradíó. Þegar þeir voru komnir í hálfrar mílu fjarlægð frá svörtum mekkinum, sem steig með boðaföllum upp úr lognsævinu, sáu þeir, að hér var sjaldgæft náttúruundur á ferð, eldgos á hafsbotni, sem þeir höfðu orðið vitni að fyrstir manna og séð stíga úr hafinu. Þeim þótti eðlilega ekki fært að nálgast hamfarirnar meir og sneru því frá, og héldu aftur til baujunnar, sem var í mílu fjarlægð frá gosinu. Menn í suðlægari löndum hefðu áreiðanlega siglt beint til lands til að tilkynna tíðindin, jafnvel farið með hrópum, en skipverjum á Ísleifi, fór eins og öðrum mönnum á þessu landi sem hafa búið við eldfjöllin við túngarðinn, að þeir byrjuðu að draga línu sína með kraumandi sjóinn skammt undan og vikur- og gufumökkinn yfir sér. Og þeir héldu áfram að draga línu sína þarna í skugga eldgossins fram eftir degi, meðan jarðfræðingar og blaðamenn klufu himininn yfir þeim í flugvélum til að rannsaka þetta náttúrufyrirbæri.
Og um hádegi í gær, þegar Tíminn náði tali af Guðmari Tómassyni, skipstjóra á Ísleifi, var ekki meiri asinn á þeim en það, að þeir voru enn að draga línu sína og voru komnir aðeins þrjár mílur frá eldgosinu. Hann sagði, að gosið hefði komið af fullum krafti þegar í byrjun og væri mökkurinn ýmist dökkur eða ljós. Þeir heyrðu engar drunur en hann sagði að nokkur ólga væri í sjónum nær eldstöðvunum og þar væri nokkur öldugangur. Sextíu til sjötíu faðmar væru í botn á gosstaðnum, en botninn á þessu svæði væri hraunhella. Hann sagði ennfremur, að ekki yrði séð á dýptarmæli bátsins, að botninn hefði breytt sér nokkuð frá því sem hann hefði verið, á því svæði sem hann hefði dregið línuna. Guðmar sagði að lokum, að hann byggist ekki við að koma að landi fyrr en þeir væru búnir að draga, eða um klukkan 5. Aðrir bátar en Ísleifur II. voru ekki á þessum slóðum og því engir aðrir sjónarvottar að upphafi eldgossins. Liggur við að segja megi að þeir hafi fengið gosið upp undir bátinn, en þeir hefðu þó altént orðið að róa heim frá línunni, hefði hún verið lögð yfir sjálfan gíginn, hvað sem annars verður um æðruleysi þeirra sagt.

Tíminn. 15 nóvember 1963.