"Vesta" strandar
   Rekst á sker út undan Hnífsdal

"Vesta", sem væntanleg var frá útlöndum, norðan og vestan um land, lagði af stað frá Ísafirði 17 þ. m. (febrúar) kl, 4 e. h., og átti að fara beina leið til Reykjavíkur. Kafaldshrið var, allsvört, er skipið hélt út Skutilsfjörðinn, en veður þó hæglátt, og vissu skipverjar eigi fyr af, en skipið rakst á sker, beint út undan Hnífsdal. Gat mun hafa komið á skipið, því sjór kom bæði í lestar- og vélarúmið. Með skipinu kvað hafa verið um 120 farþegar, og komu þeir sér þegar í land, sem og skipverjar allir. Símað var þegar hingað til Reykjavíkur, og brá björgunarskipið "Geir" því tafarlaust við, og lagði af stað vestur þegar sama kvöldið (17. febr.) "Botnía", er lá í Reykjavík, ferðbúin til útlanda, brá sér og vestur daginn eptir (18. febr.), kemur síðan með farþegjana, og póstflutninginn. Mælt er, að sama daginn, sem " Vesta" strandaði, hafi þegar verið byrjað að bjarga einhverju af varningi í land, ef ske kynni, að það kæmist þá fremur aptur á flot. Litlar eru þó líkur þess taldar, er þetta er skrifað, þar sem hásjávað kvað hafa verið, er skipið strandaði. Að öðru leyti verða nánari fregnir að bíða næsta blaðs vors.

Þjóðviljinn-þjóðviljinn ungi. 20 febrúar 1913.


Vesta í Stykkishólmi. Súgandisey í baksýn.                                           Ljósmyndari óþekktur.

              "Vestu" strandið

Vestu"-strandið. Eins og getin var um í síðasta nr. blaðs vora, brá björgunarskipið "Geir" sér vestur til Skutilsfjarðar, jafn skjótt er fregnin barst hingað um það, að "Vesta" hefði strandað út undan Hnífsdal Björgunartilraunirnar höfðu þann árangur, að "Vestu" varð komið á flot (21. þ. m. að morgni), og var síðan farið með hana til Ísafjarðarkaupstaðar. Skemmdirnar þá líklega eigi meiri en svo, að dyttað verður að skipinu, en um það efni brestur oss þó að vísu enn greinilegar fregnir.

Þjóðviljinn + þjóðviljinn ungi. 8 mars 1913.


Vesta að lesta vörur, gæti verið á Stekkeyri í Jökulfjörðum.                     Ljósmynd úr safni mínu.


E.s. Vesta í Íslenskri höfn.                                                                   Ljósmynd úr safni mínu.

          Þegar "Vestu" var sökkt   

Færeyska blaðið »Dimmalætting« flytur fregnir af því, þegar »Vestu« var sökkt, og hefir þær eftir Frandsen skipstjóra. Þar segir svo:
Á Seyðisfirði tók »Vesta« 719 tunnur af síld, 359 tunnur af lýsi og 5 tunnur af görnum. Átti hún síðan að fara til Eskifjarðar og taka þar 155 poka af ull. En vegna þoku komst skipið aldrei þangað og hélt því af stað til Englands. Samkvæmt ráðleggingu brezka konsúlsins í Reykjavík ætlaði skipið að sigla fyrst til Stornoway, en annars var förinni heitið til Fleetwood. Að kvöldi hins 15. júlí fór skipið fram hjá Sumbo-vita og stefndi á norðanverðar Suðureyjar. Var þeirri stefnu haldið þangað til kl. 2,10 um nóttina. Þá kom tundurskeytið á skipið. Österlund stýrimaður var þá á verði. Tundurskeytið hæfði sennilega hið vatnsþétta hólf milli vélarrúms og afturlestar. Var sprengingin svo öflug að stórsigla, afturvinda og allt þakið af reykingasalnum flaug í loft upp. Bátarnir héngu utanborðs í svifvindum og var þeim þegar rent í sjóinn. Skipið sökk óðum. Í bakborðsbát fóru 9 menn, þar á meðal skipstjóri. En er báturinn ætlaði að láta frá borði, kemur Larsen yfirvélstjóri og biður að taka sig í bátinn. Einn af skipverjum náði í hann, en Larsen þorði eigi að sleppa handriði skipsins, því að hann var maður gamall og hjartveikur. Í sama bili brotnaði skilrúmið milli vélarúms og stórlestar. Sökk »Vesta« þá beint niður á endann, en svifvinda kræktist í bátinn og hvolfdi honum. Flestir komust á kjöl, en þriggja var saknað, Larsens vélstjóra, kyndara og háseta. Stjórnborðsbátur komst slysalaust frá borði. Hann bjargaði skipsstúlkunni, sem hann fann fljótandi á rekaldi nokkru. Hún hafði sofið á legubekk hjá fyrsta farrými og hefir sennilega slöngvast upp úr reykingasalnum og út á sjó um leið og sprengingin varð. Hún var nokkuð sködduð. Síðan bjargaði báturinn hinum öðrum og kom þá í ljós að fimm menn af skipshöfninni vantaði, og er ætlað að tveir þeirra hafi beðið bana við sprenginguna, en hinir drukknað. Skipstjóri segir að »Vesta« muni hafa sokkið á svo sem einni mínútu. Þegar skipið var sokkið kom kafbáturinn í ljós og heimtaði skipsskjölin. En þau voru sögð týnd. Þá spurði hann um flutning skipsins, hver hann hefði verið og hve mikill. Var því svarað. Segir skipstjóri að meðan þessu fór fram, hafi skipshöfnin á kafbátnum staðið á þiljum og brosað að skipshöfn »Vestu«, og alltaf hefði fallbyssu kafbátsins verið beint að bátnum. En svo voru kafbátsmenn kallaðir undir þiljur og síðan stakk kafbáturinn sér. Í bát »Vestu« voru 20 menn og var hann því fullhlaðinn. En 60 sjómílur voru til lands. Voru þeir 29 klukkustundir að ná landi og hreptu kalt veður og hvast. Hefði líklega enginn bjargast, ef báturinn hefði eigi haft drifakkeri og olíu. Voru allir aðframkomnir af kulda og þreytu, er þeir náðu landi í Sumbobyggð.

Ægir. 8 tbl. 1 ágúst 1917.