Nýr skuttogari, m/s Otto N Þorláksson RE- 203, bættist við fiskiskipastól landsmanna 6. júní s.l. Skipið er smíðað hjá Stálvík h/f í Garðabo og er smíðanúmer 28 hjá stöðinni. Þetta er fimmti skuttogarinn sem Stálvík h/f smíðar, en áður hefur stöðin afhent Stálvík SI (fyrsti skuttogarinn smíðaður innanlands), Runólf SH, Elínu Þorbjarnardóttur IS og Arinbjörn RE. Skipið, sem er hannað hjá Stálvík h/f, er stærsti skuttogari sem smíðaður hefur verið hér á landi og er jafnframt stærsti skuttogarinn af minni gerð (undir 500 brl.J, sem smíðaður hefur verið fyrir íslendinga. Af nýjungum um borð má nefna átaksjöfnunarbúnað fyrir rafknúnar togvindur (spiittvindur) en hliðstæður búnaður er hins vegar í skuttogurum hérlendis, sem búnir eru vökvaknúnum togvindum. Í Kolbeinsey ÞH, sem afhent var f maí s.l. (sjá 6. tbl. '81) og einnig er búin rafknúnum togvindum er hliðstæður búnaður frá öðrum framleiðanda. Einnig má nefna að staðsetning togvindna er frábrugðin því sem tíðkast, þegar um splittvindur er að ræða, þar sem þær eru einni hæð ofar, þ.e. ásíðuhúsum aftantil á togþilfari, en ekki á sjálfu togþilfarinu. Otto N Þorláksson RE er í eigu Bæjarútgerðar Reykjavíkur og er þetta sjötti skuttogarinn í eigu B. Ú.R., en fyrir eru: þrír spænskir skuttogarar af stærri gerð, þ.e. Bjarni Benediktsson, Ingólfur Arnarson og Snorri Sturluson; Hjörleifur (áður Freyja RE), skuttogari af minni gerð sem keyptur var þriggja ára til landsins; og Jón Baldvinsson, skuttogari af minni gerð, sem smíðaður var í Portúgal á s.l. ári. Skipstjóri á Otto N Þorlákssyni RE er Magnús Ingólfsson og 1. vélstjóri Þórður Guðlaugsson. Framkvæmdastjóri útgerðar er Marteinn Jónasson.

 Í fyrrakvöld kom hingað til bæjarins hinn nýi togari, sem Axel Kristjánsson hefur keypt frá Þýzkalandi. Heitir hann Keilir, og hefur einkennisstafina GK 3. Togarinn, sem er 640 brúttólestir, og byggður árið 1950, er keyptur hingað frá Bremerhaven, en þar fóru fram á honum margvíslegar lagfæringar og endurbætur. Sagði Þorsteinn Auðunsson, sem sigldi Keili heim, og verður með hann fyrst um sinn, að togarmenn í Bremerhaven hefðu kallað Keili 1957 "model", svo miklar og gagngerðar endurbætur hefðu fram farið á honum, áður en hann var afhentur hinum nýju eigendum. Kvað hann bezta veður hafa verið á heimleiðinni, en þrátt fyrir það, gæti hann fullyrt, að togarinn væri hið bezta sjóskip. Keilir er að stærð eins og minni togararnir hér, en lestarrými er allmiklu meira, og mun hann taka eins mikið fiskmagn og stærri togarar, svo sem Júní. Hann er olíukyntur og er með skiptiskrúfu, sá eini íslenzkra togara. Þá hefir hann rafmagnsdrifið stýri og að sjálfsögðu öll helztu siglingatæki, svo sem gyro-áttavita. Keilir gengur að meðaltali 10,5 sjóm. í honum eru vistarverur með ágætum, rúmgóðar og bjartar.                             

                                                                                           morgunblaðið, 20 nóvember 1959.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Togarinn Keilir, sem Tryggvi Ófeigsson keypti fyrir nokkrum mánuðum, hefur nú fengið nýtt nafn, og heitir Sirius RE 16. Hann lá í gær við Ingólfsgarð í Reykjavíkurhöfn, nýkominn úr fjögurra mánaða viðgerð á vél og katli, sem gerð var í Hafnarfirði. Tryggvi Ófeigsson tjáði blaðinu í gær að Sirius mundi fara í síldarflutninga, þegar hann fær leyfi til að landa í Þýzkalandi. í fyrradag fór Pétur Halldórsson af stað til Þýzkalands með síld og í gær átti Gylfi að fara með síld þangað.

                                                                                          morgunblaðið á útmánuðum árið 1962.

21. júní s.l. kom skuttogarinn Ver AK 200 til heimahafnar í fyrsta sinn. Þetta er 2. skuttogarinn, sem Akurnesingar eignast, en fyrsti skuttogarinn, sem þangað kom, var Krossvík AK 300. Ver AK er eign Krossvíkur h.f., en það fyrirtæki á einnig skuttogarann Krossvík AK. Skuttogarinn Ver AK er smíðaður í Póllandi hjá Gdynia Shipyard og er 4. í röðinni af þeim 5 skuttogurum, sem samið var um smíði á í Póllandi á sínum tíma. Fyrsti skuttogarinn í þessari raðsmíði var Engey RE 1, sem lýst er í 10. tbl. Ægis 1974. Ver AK er að öllu leyti eins og Engey RE, nema hvað hluti af lest skipsins er útbúinn fyrir fiskikassa og í skipinu er ísvél og ísdreifikerfi, sem ekki er í þremur fyrstu. Auk þess er tækjabúnaður í stýrishúsi talsvert frábrugðinn þeim tækjabúnaði, sem er í Engey RE. ísvél er frá Finsam, gerð FIP-10IM 22S, afköst 10 tonn á sólarhring. ísvélin er staðsett bakborðsmegin á vinnu- þilfari, aftan við matvælageymslur. ísgeymsla er bakborðsmegin í lest skipsins. í lest er blásturkerfi til dreyfingar á ísnum. Helztu tæki í stýrishúsi eru: Ratsjá: Kelvin Hughes, gerð 19/12 CS 64 sml. Ratsjá: Kelvin Hughes, gerð 18/12 X, 64 sml. Miðunarstöð: Taiyo TD-A 120. Loran: Mieco 6811. Loran: Simrad LC, sjálfvirkur Loran C. Gyroáttaviti: Anschiitz. Sjálfstýring: Anschútz. Vegmælir: Jungner Sallog, Sal-24. Dýptarmælir: Simrad EK 38. Dýptarmælir: Sim Asdik: Simrad SK3. Netsjá: Simrad FB 2 (kapaltæki) með EX sjálfrita og FI "Trálvakt". Örbylgjustöð: Elektromekano SM 63. Veðurkortamóttakari: Taiyo TF-786. í klefa loftskeytamanns eru öll þau fjarskiptatæki, sem krafist er í skipum yfir 500 brl. Tækin eru frá Elektromekano. Talstöð (fyrir langbylgju og miðbylgju) er hins vegar frá Kelvin Hughes, gerð Pentland Alpha 400 W, S.S.B. Skipstjóri á Ver AK er Teitur Magnússon og 1. vélstjóri Aðalsteinn Örnólfsson. Framkvæmdastjóri útgerðarinnar er Kristján Kristjánsson.

                                                                            Úr tímaritinu Ægi, 67 árgangur 1974, 13 tölublað.

Skipið hét upphaflega Júní GK 345 og er smíðað árið 1973 hjá skipasmíðastöðinni Astilleros Luzuriga í Pasajes á Spáni, smíðanúmer 112 hjá stöðinni. Skipið er í hópi sex systurskipa sem smíðuð voru hjá stöðinni fyrir íslendinga á árunum 1972-1975. Skipin voru þessi í tímaröð: Bjarni Benediktsson RE 210 (1270). nú Mánaberg ÓF 42, í desember 1972; Júní GK 345 (1308), nú Venus HF 519, í maí 1993; Snorri Sturluson RE 219 (1328), í september 1973; Ingólfur Arnarson RE 201 (1345), nú Freri RE 73, í desember 1973; Kaldbakur EA 301 (1395) í október 1974; og Harðbakur EA 303 (1412) í febrúar 1975. Skipið var upphaflega í eigu Utgerðarfélagsins Júní STÁ., Hafnarfirði, en gert út af Bæjarútgerð Hafnarfjarðar. í júlí 1985 eignast Hvalur h.f. skipið og lætur breyta því í frystiskip. Þeirri breytingu lýkur í nóvember 1986 og fær skipið þá nafnið Venus HF 519. Breytingar sem áður hafa verið gerðar á skipinu eru þessar helstar; Árið 1980 er skipt um aðalvélarbúnað og sett ein 3200 ha Mak aðalvél í stað tveggja 1410 hestafla Man með Brevo gír fyrir tvær vélar; settur í skipið skrúfuhringur árið 1984; og árið 1986 er settur í skipið vinnslubúnaður, ný brú og íbúðum breytt, svo og nýr vindubúnaður o.fl.

Togarinn Ljósafell SU 70 er kominn heim frá Póllandi eftir gagngerar breytingar og er skipið nánast sem nýtt. Ljósafellið er síðasti, japanski togarinn sem Pólverjar breyta samkvæmt sérstökum samningi. Togarinn er hinn glæsilegasti eftir breytinguna. Var lengdur um 6,6 metra, ný aðalvél og ljósavél sett í skipið og auk þess nýtt dekk og millidekk. Einnig ný brú. íbúðir skipverja endurnýjaður auk annarra endurbóta. Þessar breytingar kosta hátt í 170 milljónir króna.

31 maí árið 2013 kom þessi frétt á heimasíðu Loðnuvinnslunar h/f á Fáskrúðsfirði, en hún hljóðar svo.;

Austur-þýskur öldungur Bergur Vigfús GK er í rauninni fljótandi minnisvarði um síldarárin. Hann var smíðaður þegar síldveiði var mikil og bjartsýni ríkti um áframhaldandi miklar veiðar. Þjóðina vantaði stærri síldarbáta og gerði hiklaust stóra samninga um smíðar erlendis. Nýsmíði nr. 113 frá Veb Elbewerft í Boizenburg í Austur-Þýskalandi var afhent í mars 1965 til Gullbergs hf. á Seyðisfirði og hlaut nafnið Gullver NS 12. Gullver var gerður út frá Seyðisfirði til 1973 en frá 1971 undir nafninu Gullberg NS 11. 1973 var Gullbergið selt til Hornafjarðar þar sem Haukur Runólfsson hf. gerði það út undir nafninu Skógey SF 53 og þaðan var það síðan selt til Njáls hf. í Garði í desember 1993 og hlaut þá nafnið Bergur Vigfús GK 53. Njáll hf. gerir auk þess út bátana Sigurfara, Unu í Garði, Eldeyjar-Súlu, Benna Sæm og Baldur. Á árunum 1964 til 65 voru smíðuð 17 skip eftir þessari sömu teikningu, 10 í Boizenburg, 4 í Florö í Noregi og 3 í Zaandan í Hollandi. Árin 1966 til 1967 komu 10 skip til viðbótar 80 cm lengri en að öðru leyti eins og voru 8 byggð í Boizenburg en 2 í Hommelvik í Noregi. Árið 1988 var byggt yfir Skógeyna og 1986 var skipt um aðalvél og sett samkonar vél og áður, 660 hestafla Mirrlees Blackstone. Mesta lengd er 34,25 metrar og breiddin er 7.20. Báturinn er skráður 207 brúttórúmlestir en 302 brúttótonn. Grétar Mar Jónsson skipstjóri á Bergi segir að öldungurinn sé traust og gott skip við ágæta heilsu þó aldurinn sé auðvitað farinn að segja til sín.