Nýr skuttogari á leiðinni

Nú er á leiðinni til landsins enn einn nýr skuttogari, og nefnist hann Einar Benediktsson BA 377. Eigandi er Fjarðarskip hf. á Tálknafirði og kemur þessi togari í stað bátsins Fálka frá Tálknafirði, sem sökk úti af Látrabjargi í fyrrahaust. Einar Benediktsson er 37 metra langt skip og var áður í eigu útgerðarfyrirtækisins Boston Deep Sea Limited og var togarinn gerður út frá Lowestoft á austurströnd Englands. Í togaranum er 1200 hestafla vél. Þar sem Einar Benediktsson er undir 39 metrum að lengd, telst skipið til báta og fær því að veiða nær landi en togarar yfir 39 metrum að lengd og sama gildir raunar um hinn nýja togara Sjóla, sem kom til Hafnarfjarðar á fimmtudaginn. Eins og fyrr segir, þá er eigandi Einars Benediktssonar Fjarðarskip hf. á Tálknafirði, en að því fyrirtæki standa aðilar á Tálknafirði og tvö fyrirtæki í Reykjavík og Hafnarfirði. Eru Tálknfirðingarnir skuldbundnir til að leggja aflann upp í Hafnarfirði næstu þrjú árin. Skipstjóri á Einari Benediktssyni er Níels Ársælsson og er hann jafnframt einn eigenda togarans.

Morgunblaðið. 21 mars 1982.

        Einar Benediktsson tekinn í                    landhelgi undan Vík

Togskipið Einar Benediktsson BA 377 var staðið að meintum ólöglegum veiðum rúmlega fjórar mílur undan Vík í Mýrdal í gærmorgun. TF-SYN kom að skipinu um klukkan 11 í gærmorgun og voru skipstjóra skipsins send fyrirmæli um að hætta þegar veiðum og halda til Vestmannaeyja. Þar verður málíð tekið fyrir í dag. Einar Benediktsson var keyptur hingað til lands á síðasta ári og er skipið tæplega 36 metrar á lengd. Á þeirri forsendu að skipið er innan við 39 metrar að lengd telja skipstjórnarmenn og eigendur að ekki beri að líta á skipið sem skuttogara. Því megi þeir stunda veiðar upp að fjórum mílum. Vélarstærð segja þeir hinir sömu 910 hestöfl, en samkvæmt skipaskrá er vél skipsins 1095 hestöfl. Skip með svo sterka vél má ekki veiða fyrir innan 12 mílurnar.  
Morgunblaðið. 9 mars 1983.       .

"Togarinn" Boston Sea Spirite LT 247 frá Lowestoft á Englandi.                     Ljósmyndari óþekktur.

Einar Benediktsson færður til hafnar

     haffærniskírteini skipsins útrunnið,
            segir Siglingamálastofnun 
Ofsóknir, segir Níels Ársælsson, skipstjóri

Landhelgisgæzlan fór um borð í fiskiskipið Einar Benediktsson BA 377 í gær, þar sem það var að veiðum á Barðagrunni að beiðni Siglingamálastofnunar, handtók skipstjórann og var skipinu síðan siglt áleiðis til hafnar í Hafnarfirði undir stjórn Gæzlunnar. Forsaga málsins er sú, að haffærniskírteini skipsins rann út um síðustu mánaðamót, en skipið hélt þó til veiða. Skipið kom síðan til hafnar á Tálknafirði á þriðjudag sl. og var það þá kyrrsett af sýslumanni að ósk Siglingamálastofnunar. Skipstjóri virti það ekki og hélt á ný til veiða. Skipstjórinn á Einari Benediktssyni, Niels Ársælsson, sagði í samtali við Morgunblaðið, að hann teldi þetta ofsóknir af hálfu Siglingamálastofnunar og að hún hefði auk þess gefið undanþágu til 15. þessa mánaðar. Dæmt verður í málinu í Hafnarfirði, en heimahöfn skipsins, sem gert er þaðan út, er Tálknafjörður. "Mér er kunnugt um það að skeyti kom að sunnan þess efnis að skipið mætti ekki halda úr höfn, en mér var ekki sýnt neitt svoleiðis. Siglingamálastofnun hafði einnig gefið undanþágu til 15. þessa mánaðar þó haffærniskírteini hefði ekki verið endurnýjað. Þangað til voru tveir dagar og sá ég því ekkert til fyrirstöðu, að halda áfram veiðum. Mér fannst ekki ástæða til að stoppa fyrir tvo daga þegar önnur skip komast upp með það að vera skírteinislaus í marga mánuði.
Þetta eru bara ofsóknir af hálfu Siglingamálastofnunar og hefndaraðgerðir. Það er aðeins eitt að, það vantar sjódælu í vélarrúm. Sú dæla hefur verið keypt og átti að setja hana í skipið eftir tvo daga. Ég get heldur ekki séð að þessi dæla skipti miklu máli. Skipið hefur verið á sjó í 10 ár án hennar, án þess að það hafi nokkru máli skipt," sagði Níels Ársælsson, skipstjóri á Einari Benediktssyni. "31. síðastliðins mánaðar rann haffærniskirteini skipsins út. Vegna þess fórum við þess á leit við Landhelgisgæzluna, að skipinu yrði vísað til hafnar. Þá fórum við fram á það við sýslumanninn á Patreksfirði, að hann kyrrsetti skipið á Tálknafirði á þriðjudag og þar yrðu haldin sjópróf í málinu. Þrátt fyrir að sýslumaður gerði svo lét skipið Einar Benediktsson úr höfn. Það var því ekki um annað að ræða, en færa skipið til hafnar eins og nú hefur verið gert," sagði Hjálmar R. Bárðarson, siglingamálastjóri, í samtali við Mbl. Aðspurður um það hvernig tryggingamálum skipa, sem ekki hefðu gilt haffærniskírteini væri háttað, sagði hann, að hann teldi það ekki hafa áhrif á tryggingu. "Það er fjarri því, að stofnunin sé að ofsækja þetta skip, þvert á móti. Skipið hefur hvað eftir annað fengið frest á að lagfæra ýmsa hluti og við höfum hliðrað til svo að það gæti haldið til veiða. Skipinu hafði verið veittur frestur til síðustu mánaðamóta af slíkri tilhliðrunarsemi. Hvað varðar hefndarráðstafanir er það út í hött. Við mælum aðeins vélarstærðir skipa, allra skipa, ekki aðeins þessa, og okkur kemur ekkert við hvort skipið telst togari eða ekki. Með þessum ráðstöfunum erum við aðeins að sinna lögum stofnunarinnar," sagði Hjálmar.

Morgunblaðið. 14 apríl 1983.


Alimar D-6 frá Dublin.                                                                                  Ljósmyndari óþekktur.

            Einar Ben fastur í ís 

Togskipið Einar Benediktsson BA 377 situr fastur í ís við miðlínuna milli Íslands og Grænlands vestur af Straumnesi. Hefur skipið verið fast í ísnum í tæpa tvo sólarhringa. Einar Benediktsson hafði verið að veiðum ásamt tveim öðrum skipum á þessum slóðum þegar ís tók að reka að þeim. Hin tvö tóku þegar upp veiðarfærin og héldu á brott en skipstjórinn á togaranum hugðist halda áfram veiðum í um klukkustund til viðbótar. Þegar sigla átti skipinu af svæðinu hafði rekið svo mikinn ís að því að það komst hvergi.
Áhöfnin gerði Landhelgisgæslunni viðvart um kl. 14 í gær og var TF-Sýn, gæsluvélin, send á staðinn til að aðstoða skipið. Að sögn Helga Hallvarðssonar, skipherra á Sýn, hafði tekið talsverðan ís að því og voru um 30 mílur í auðan sjó. Ísinn á svæðinu var frá 3/10-7/10 að þéttleika. Sagði Helgi að landhelgisgæslumenn hefðu komið auga á rennu í ísnum, sem hefði legið í vestur og síðan suður, um 38 sjómílna vegalengd. Hefði verið fyrirhugað að aðstoða skipið við að sigla í gegnum rennuna. Það hefði þó ekki reynst gerlegt þar sem straumurinn hefði verið svo mikill á þessum slóðum að ísinn hefði verið á stöðugri hreyfingu. Sagði Helgi ennfremur að skyggni hefði verið slæmt yfir staðnum í gær og hefði það torveldað björgunaraðgerðir. Veður hefði hins vegar verið kyrrt og skipinu væri því engin hætta búin. Fyrirhugað er að Landhelgisgæslan haldi út til að aðstoða skipið í dag. Einar Benediktsson er nú gerður út á djúprækju frá Ísafirði.

Dagblaðið Vísir. 31 maí 1983.

          Einar Ben laus úr ísnum

Togskipið Einar Benediktsson BA 377 losnaði úr ísnum á Dornbanka um ellefuleytið í gærkvöldi. Það hafði þá verið fast þar í rúmlega tvo sólarhringa. TF-Sýn, vél Landhelgisgæslunnar, hafði reynt að lóðsa skipið út úr ísnum í fyrradag en án árangurs, vegna mikillar hreyfingar á ísjökunum. Í gær, um tvöleytið, flugu Landhelgisgæslumenn aftur yfir staðinn. Átti skipið þá um 35 sjómílur í auðan sjó. Hófu Gæslumenn að leiðbeina skipinu út úr ógöngunum og sóttist ferðin hægt en örugglega. Um kl. 11 í gærkvöld sigldi Einar Benediktsson svo út úr ísnum, eins og áður sagði. Ekki var talið í morgun, að skipið hefði skemmst.

Dagblaðið Vísir. 1 júní 1983.

     .

  Vélbáturinn Brúni SI 7 sigldur niður

                Tveir menn drukkna

Um sexleytið í gær drukknuðu tveir menn af vjelbátnum Brúna. Mennirnir voru Eðvarð Solnæs vjelstjóri (kvæntur, barnlaus) og Ingvar Sigurðsson frá Dalvík ( ókvæntur ). Togarinn Garðar var með Brúna, sem var með bilað stýri og vjelbátinn Einar í eftirdragi. Hafði komið leki að Einari og maraði hann í kafi. Skipshöfnin var um borð í Garðari, en 7 manna skipshöfn var kyrr í Brúna. Um 3 sjómílur fyrir utan Siglunes hitti Garðar Dr. Alexandrine, sem var á leið frá Akureyri til Siglufjarðar. Ætlaði "Drotningin" að hjálpa Garðari að koma Einari, sem óttast var um að sökkva myndi þá og þegar, til Siglufjarðar. En svo slysalega vildi til að Drotningin rakst á Brúna og sökk hann samstundis. Fimm mönnum af áhöfninni tókst að bjarga um borð í Drotninguna en tveir drukknuðu. Drotningin og Garðar komu til Siglufjarðar um 9 leytið í gærkvöldi. Var vjelbáturinn Einar þá sokkinn.

Morgunblaðið. 17 september 1936.

       Nýr glæsilegur fiskibátur í eigu                                   Hnífsdælinga  

Á laugardagskvöldið hljóp af stokkunum í Skipasmíðastöð Marselíusar Bernharðssonar h.f. á Ísafirði,  nýr 59 smálesta bátur. Þetta er glæsilegt og traust skip vandað að frágangi, eins og öll skip frá þessari kunnu skipasmíðastöð. Hann er smíðaður úr eik, en yfirbygging er úr stáli. Nafn bátsins er Páll Pálsson Í.S. 101 og er heimilisfang Hnífsdalur. Báturinn er smíðaður eftir teikningu Eggerts B. Lárussonar, og er með 280 hestafla Mannheim dieselvél. Í bátnum er dekkspil og vökvadrifið línuspil, Simrad dýptarmælir með asdicútfærslu. Þá á að setja í bátinn ljósavél. Mannaíbúðir eru klæddar með plastikplötum og eru þær sérlega smekklegar.
Yfirsmiður við smíði bátsins var Marsellíus Bernharðsson. Vélsmiðjan Þór h.f. sá um uppsetningu vélar. Neisti h.f. annaðist raflagnir og Ólafur Kristjánsson, málningu. Skipstjóri á bátnum verður Jóakim Pálsson og vélstjóri Friðbjörn Friðbjörnsson. Eigandi bátsins er Ver h.f. í Hnífsdal og er stjórn félagsins þannig skipuð:
Jóakim Pálsson, formaður, Ingimar Finnbjörnsson og Friðbjörn Friðbjörnsson. Framkvæmdastjóri félagsins er Einar Steindórsson. Páll Pálsson mun hefja róðra innan skamms.

Vesturland. 24 janúar 1957.

     Brezkur togari bjargaði skipverjum                      af vélbátnum Strák SI 145

Vélbáturinn Strákur, SI 145, fórst út af Grindavík í gærkvöldi, en enski togarinn Imperialist bjargaði áhöfninni, 9 mönnum, á síðustu stundu. Strákur, sem var 59 tonna eikarbátur, var á leið frá Vestmannaeyjum til Hafnarfjarðar. Klukkan fimm mínútur yfir sex í kvöld sendi Strákur út neyðarkall, sem Loftskeytastöðin í Reykjavík tók á móti. Sagðist skipstjórinn þá vera út af Grindavík, og væri talsverður leki kominn að bátnum. Bað hann um að samband væri haft við Grindavík, til þess að vita um hvort unnt væri að sigla þangað inn. Þegar þetta gerðist var sunnan hvassviðri á þessum slóðum og mikill sjór. Eins og við mátti búast var haugabrim í Grindavík og innsiglingin algerlega ófær. Varð því þegar ljóst, að ekki væri um að ræða að sigla þangað inn. Skömmu síðar, stöðvaðist vél bátsins, vegna þess hve mikill sjór var kominn í vélarrúmið, og var því útlitið harla óglæsilegt og báturinn þá staddur rúmar tvær mílur undan Hópsnesi.
Kallaði Loftskeytastöðin í Reykjavík nú upp öll skip, sem nálæg voru og náðist samband við nokkur þeirra, m. a. togarana Ask og Hvalfell og flutningaskipið Önnu Borg. Askur var næstur þessara skipa, en þó um 35 mílur í burtu. Hélt hann á fullri ferð til aðstoðar hinum nauðstadda báti. Skipsmenn á Strák settu upp segla útbúnað til þess að freista þess að slaga bátnum fyrir utan og reyna að hamla á móti því að hann ræki upp í land, en landtaka er þarna næstum eins óglæsileg og hún getur verið í slíku veðri. Jafnframt þessu var slysavarnadeildin í Grindavík kvödd út og fylgdist hún vel með bátnum, en ljós hans og neyðarblys sáust frá Grindavík. Ætluðu björgunarsveitarmenn að gera allt sem í þeirra valdi stæði til þess að bjarga mönnunum, ef svo tækist til að bátinn ræki upp í fjöru. Gekk svo nokkra hríð og jókst stöðugt lekinn í bátnum, en bátsverjum tókst að halda bátnum frá landi og slaga austur fyrir Hópsnes, og voru þá á rýmri sjó. Um klukkan átta í kvöld náðist svo allt í einu samband við brezka togarann Imperialist, sem reyndist örskammt undan bátnum. Tók hann Þegar að leita hans. Klukkan tíu mínútur yfir átta tilkynnti skipstjórinn á Strák að hann sæi til togarans. Um klukkan tuttug mínútur yfir átta taldi skipstjórinn á Strák ekki þorandi fyrir mannskapinn að vera lengur um borð og tilkynnti að þeir færu að fara í gúmbátana. Þegar til kom vildi svo illa til að annar báturinn reyndist í ólagi, eins og því miður kemur of oft fyrir, og var ekki talið ráðlegt að nema sjö menn færu í hann, en skipstjórinn varð eftir við annan mann. Örskömmu síðar kom svo togarinn Imperialist að Strák.
Lagði hann tvisvar að bátnum og í annari atrennu tókst mönnunum að stökkva um borð. Er togarinn lagði að Strák í annað sinn mun báturinn hafa brotnað eitthvað. Skipstjórinn sagði, áður en hann yfirgaf Strák, að hann myndi láta vita, þegar hann væri kominn yfir um borð í Imperialist. Leið nú og beið alllöng stund, eða nær klukkutími, svo ekkert heyrðist til Imperialist og voru menn orðnir uggandi um björgunina. Loftskeytastöðvarnar í Grindavík og Reykjavík, sem höfðu verið í stöðugu sambandi við Strák, kölluðu Imperialist upp í sífellu og fengu íslenzk og ensk skip í lið með sér, en árangurslaust. Klukkan hálf tíu barst svo loks hið langþráða svar. Þá kallaði skipstjórinn af Strák út frá Imperialist og svaraði togaranum Aski og sagði að allir skipverjar af Strák væru komnir heilu og höldnu um borð í togarann.
Báturinn Strákur SI, 145 var 59 tonna eikarbátur byggður á Ísafirði árið 1956 og hét áður Páll Pálsson, ÍS 101. Báturinn var á leið frá Vestmannaeyjum til Hafnarfjarðar þegar óhappið varð. Mun skipstjórinn hafa siglt bátnum við annan mann til Vestmannaeyja til þess að ná þar í mannskap á bátinn og Sæljónið frá Hafnarfirði. Voru níu menn á bátnum, þegar óhappið varð. Imperialist hélt með mennina til Reykjavíkur og var togarinn væntanlegur um þrjúleytið í nótt.

Tíminn. 19 október 1965.

           Nýr skuttogari væntanlegur til                                 Ísafjarðar í gær

         Smíðaður í Flekkefjord í Noregi

Annar af sex skuttogurum, sem Íslendingar eru að lála byggja í Noregi, var afhentur í Fiekkefjord í siðustu viku og er hann væntanlegur til Ísafjarðar á þriðjudaginn, í dag. Þetta skip er eign hraðfrystihússins Norðurtanga h.f. á Ísafirði, og hlaut nafnið "Guðbjartur" ÍS-16. Er þetta þriðja skípið, sem Hraðfrystihúsið Norðurtangi h.f. lætur byggja í Flekkefjord í Noregi. Hin skipin eru Víkingur III og Guðbjartur Kristján. Skipstjóri á m.s. Guðbjarti verður Hörður Guðbjartsson. M.s. Guðbjartur er 46,50 metrar á lengd, 9,50 metrar á breidd og mældist 407 brúttólestir. Við byggingu skipsins hefir verið lögð sérstök áherzla á góða og þægilega vinnuaðstöðu í skipinu, við sjálfar veiðarnar, aðgerðina og alla meðferð á fiskinum. Í skipinu eru 4 blóðgunarker og góð aðstaða til slægingar á fiskinum, fiskþvottavél og færiband, sem flytur fiskinn fram í lest. Allur fiskurinn er ísaður í kassa og standa þeir á pöllum í lestinni, til þess að auðvelda löndun aflans, en aflanum er landað á sérstökum löndunarkrana, sem er í skipinu.
Skipið er búið sérstakri ísvél, sem framleiðir 6-7 lestir af ís á sólarhring, og er ísnum blásið í kassana, sem sparar mikla vinnu í lestinni. Lestin sjálf er loftkæld. Aðalvél skipsins er 1750 ha Wichmann-vél, og er ganghraði skipsins um 13,5 sjómílur, en auk þess er skipið búið tveimur 220 ha GM-Ijósavélum. Skipið er byggt til veiða bæði með botn og flottrolli, og er að sjálfsögðu hægt að stjórna öllum vindum skipsins frá brúnni. Aðaltogvindan er af Brusselle-gerð, og er húm rafdrifin, en aðrar vindur skipsins eru olíudrifnar. Sérstök vinda er aftan við stýrishúsið, sem flottrollið er undið upp á og tekur því aðeins nokkrar mínútur að skipta á botntrollinu og flottrollinu. Öll siglingar og fiskileitartæki skipsins eru af nýjustu gerð, og eru fiskileitartækin öll frá Furuno í Japan. Vistarverur eru í skipinu fyrir 17 menn, en gert er ráð fyrir 15 manna áhöfn. Í skipinu hefir verið komið fyrir sérstökum veltitönkum, sem draga mjög úr veltu skipsins, og til þess að nýta sem bezt allan afla, sem á skipið kemur, hefir einnig verið komið fyrir sérstökum tönkum fyrir lifur og úrgang.
M.s. Guðbjartur er systurskip Júlíusar Geirmundssonar, sem kom til Ísafjarðar nokkru fyrir áramótin í vetur, en ýmsar breytingar hafa verið gerðar á m/s Guðbjarti með hliðsjón af þeirri reynslu, sem fengizt hefir af útgerð m/s Júlíusar Geirmundssonar á þessu tímabili. Allt eftirlit með byggingu skipanna í Noregi fyrir hönd útgerðarfélaganna hefir Bárður Hafsteinsson, skipaverkfræðingur, frá Ísafirði, haft á hendi. Þriðja skipið frá Noregi verður væntanIega afhent um miðjan maí. Er það m /s Bessi, sem fer til Súðavíkur. Fjórða skipið fer til Þingeyrar, fimmta til Dalvíkur og sjötta til Ísafjarðar.

Morgunblaðið. 21 mars 1973.

          Breskur togari hindrar veiðar                            Guðbjarts við Surtsey

Í fyrstu sjóferð sinni í mars 1973 var togarinn Guðbjartur ÍS 16 að veiðum suður af Surtsey. Þar voru þá einnig tólf breskir togarar að veiðum. Varðskipið Ægir stuggaði við þessum bresku togurum, sem svöruðu með því að reyna að sigla á varðskipið. Varðskipsmenn skutu þá einu kúluskoti fyrir framan einn togarann og hættu þeir þá veiðum og ásiglingartilraunum í bili. Þegar þeir hófu veiðar á ný, klippti varðskipið Ægir á báða togvíra eins togarans.
Morguninn eftir gerði breski togarinn St. Leger H 178 ítrekaðar tilraunir til að slíta vörpuna aftan úr Guðbjarti með akkeri sem hann dró á eftir sér. Þetta gerðist allt á svipuðum slóðum, 16-17 sjómílur suður af Surtsey. Hörður Guðbjartsson skipstjóri á Guðbjarti, hafði þá samband við skipherrann á Ægi, og segist honum svo frá þessum atburði í minningabók sinni, Guðmundur skipherra Kjærnested:
"Þarna voru fleiri breskir togarar, sem gerðu aðsúg að Guðbjarti, m.a. togarinn Jacenta FD 159. Þarna var orðið mjög alvarlegt ástand. Lét ég þá skjóta fimm púðurskotum að þessum togurum og bægði þeim frá Guðbjarti. Við sveimuðum svo um svæðið og litlu síðar klipptum við vörpuna frá St. Leger. Skipstjórinn var draugfullur og röflaði í talstöðina."
Guðbjartur lauk þessari sögulegu sjóferð fyrir sunnan land.

Frá línuveiðum til togveiða.
Jón Páll Halldórsson. 1999.

        Guðbjartur seldur til Noregs

Togarinn Guðbjartur ÍS 16, sem verið hefur í eigu Hraðfrystihússins Norðurtanga hf. á Ísafirði, hefur verið seldur til Noregs. Togarinn hefur verið í eigu Norðurtangans frá 21. marz 1973.
Skipið hélt frá Ísafirði á þriðjudag áleiðis til Hafnarfjarðar, þar sem það var tekið í slipp til skoðunar. Áætlað var að skipið héldi til Noregs í gær, fimmtudag, og mun það verða gert út frá Álasundi í framtíðinni. Fiskaði alls um 88.000 tonn.
Hörður Guðbjartsson, sem hefur verið skipstjóri á Guðbjarti frá því hann kom til landsins fyrir 23 árum, siglir togaranum til Noregs. Verður þetta síðasta ferð Harðar sem skipstjóri, því hann lét formlega af störfum um síðustu áramót. Að sögn Hans W. Haraldssonar hjá Norðurtanganum var Guðbjrtur mjög gott og farsælt skip, sem skilaði um 88.000 tonnum að landi meðan það var í eigu fyrirtækisins.

Morgunblaðið. 26 janúar 1996.

Eyjabátur stórskemmdist í eldsvoða                         í gærmorgun 

Eldur kom upp í vélbátnum Sjöstjörnunni VE 92, um 9 leytið í gærmorgun, þar sem hann var að veiðum við Súlnasker. Báturinn, sem er 55 smálestir að stærð, hafði lagt línu sína suður við Súlnasker og voru skipverjar búnir að taka inn 10-20 bjóð af línunni, þegar þeir urðu varir við, að eldur var kominn í vélarhúsið, svo mikill, að þeir fengu ekki við neitt ráðið.
Skipverjar tóku það ráð, að byrgja eldinn eins og hægt var, en hann var svo magnaður, að þeir þorðu ekki annað en yfirgefa bátinn og fara í gúmbjörgunarbát. Sigurfari VE 138, kom fljótlega á staðinn og tók mennina um borð. Þrír aðrir línubátar hjuggu af sér og héldu á staðinn svo og Drangajökull, sem var skammt frá Eyjum. Gert var viðvart um eldinn í gegn um talstöð til lands. Hafnsögubáturinn Lóðsinn hélt þegar út og var kominn á staðinn kl rúmlega 11 f. h. Ekki var talið fært að reyna að slökkva eldinn þarna, því slæmt var í sjó og erfiðar aðstæður. Óttuðust menn, að sprenging kynni að verða í olíutönkum eða loftkút, sem var í vélarrúminu. Sjöstjarnan var dregin til Eyja og var ráðizt til uppgöngu þegar báturinn kom inn á Víkina og þar var eldurinn slökktur eftir nokkra viðureign. Báturinn er mjög mikið skemmdur. Öll siglingatæki eru ónýt, mikið brunnið í káetu, vélarrúmi og stýrishúsi. Miklar viðgerðir þurfa að fara fram og óvíst að það geti orðið hér i Eyjum.
Sjöstjarnan var keypt hingað frá Akureyri fyrir stríð, en hún var byggð 1916 og umbyggð 1951. Eigandi er dánarbú Tómasar M. Guðjónssonar. Fjögurra manna áhöfn var á bátnum, formaður var Sveinn Valdimarsson.

Morgunblaðið. 23 október 1962.

Breskur kafbátsforingi kveðst hafa sökkt vopnuðum togara þýzkum er sigldi undir                         íslenskum fána

Þjóðviljinn. 21 mars 1941.

                 Bát rak á land.

Norðvestanrok gerði á Norðfirði aðfaranótt mánudags. Slitnaði þá upp af legunni v/b Dröfn og rak á land í krókinn fyrir innan innri bæjarbryggjuna. Báturinn skemmdist mikið, er jafnvel ónýtur. Dröfn er einhver elzti bátur landsins, keyptur hingað frá Ólafsfirði fyrir mörgum árum og hét þá Anna. Upphaflega var báturinn smíðaður sem hákarlaskip, en var síðan umbyggður og stækkaður í 40 tonn. Ekkert tjón annað varð af veðrinu.

Austurland. 26 janúar 1968.

       Skipsströnd og mannskaðar

      3 seglskip og 2 vjelbátar stranda

Menn töldu það ekki ólíklegt, að norðangarðurinn, er skall á fyrir helgina síðustu, mundi einhversstaðar gera usla á skipum eða mönnum. Bæði var það, að veðrið skall á mjög fljótt, og eins hitt, að því fylgdi frost og stórhríð, og var hið harðasta. Nú hefir það frjest, að uggur manna um þetta hefir ekki verið ástæðulaus.
Þrjú seglskip og tveir vjelbátar hafa rekið á land, og einn maður drukknað. Er þó ekki frjett alstaðar að enn. Á Hornvík strönduðu tvö skip af Norðurlandi, "Róbert" af Akureyri, eign Ásgeirs Pjetursonar, og brotnaði í spón. En hitt af Siglufirði, "Kristjana", eign Sameinuðu verslananna og rak hana upp á sanda, svo hún er talin lítt skemmd. Af "Róbert" drukknaði einn maður, Sigtryggur Sigtryggsson frá Ytri-Haga á Árskógsströnd. Þá rak ennfremur upp tvo vjelbáta á Hornvík, "Björninn", eign Sigfúsar Daníelssonar og fleiri, og "Farsæl", var hann frá Súðavík, Brotnuðu þeir báðir í spón. Á Haganesvík í Fljótum, rak á land seglskipið "Flink", eign Höepfnersverslunar á Akureyri. Er ófrjett enn, hvort hann hefir brotnað eða ekki. En miklar líkur eru til þess, því landtaka er víðast ill í Haganesvík. Öll þessi skipströnd munu hafa orðið á föstudagssólarhringnum, því þá var veðrið mest og stórhríðin dimmust þar norður.
Á þessum sama tíma og veðrið skall á, var póstbáturinn, sem gengur um Ísafjarðardjúp, á leið frá Akureyri til Ísafjarðar með beitusíld. Skall garðurinn á hann í miðjum Húnaflóa og var ekkert viðlit að leita lands fyrir stórhríðardimmu. Var bátnum því nauðugur einn kostur að forðast land og leitaði hann því til hafs svo sem unt var. Kenndi hann ekki lands í þrjá sólarhringa. En á sunnudagsmorguninn  var hann kominn upp undir Látrabjarg. Og hafði misst bátinn, eldhús, sem var ofan þilfars, og brotnað eitthvað meira. Þykja það undur, að baturinn skyldi slanka fyrir Horn og alla Vestfirði alla leið suður að Bjargi, og telja menn það þrekvirki.
Þrjá báta vantaði, alla úr Eyjafirði, einn frá Dalvík og tvo frá Höfða. En þeir komu allir í leitirnar í gærmorgun. Höfðu þeir legið við Grímsey yfir alla stórhríðardagana og ekkert um þá haggað.

Morgunblaðið. 9 maí 1923.

                 Fönix sekkur

Mótorskipið »Fönix, eign Ásgeirs Péturssonar, sökk úti fyrir Siglunesi á Sunnudaginn var. Var það á leið til Siglufjarðar, drekkhlaðið með salt og tunnur. Menn björguðust nauðuglega í skipsbátinn. Skip og farmur var óvátrygt.

Verkamaðurinn.  7 ágúst 1923.

       Allt hjálpaðist að, Kafbátur,                     flugvél, ísing og leki

          Guðmundur Jörundsson               útgerðarmaður rifjar upp hættuför á                            stríðsárunum

Kristján EA 390 á sildveiðum. Myndin er tekin frá togaranum Garðari GK 25 frá Hafnarfirði af Guðbjarti Ásgeirssyni.

Við mökuðum koppafeiti á milli bita og kappa og þrælhertum svo slagbrandana. Þetta tókst og lekinn varð sáralítill. Til gamans vil ég geta þess, að nótt eina, áður en ég fór af stað frá Akureyri, dreymdi mig kappaskömmina. Draumurinn var nú ekki merkilegri en svo að mig dreymdi að kappinn var nýtjargaður, en skipið sjálft allt hvítmálað. Það var auðvelt að ráða þennan drauminn, enda var það mitt fyrsta verk morguninn eftir að láta smíða umrædda slagbranda með sínum búnaði. Mér hetur síðan sýnst að sú smíði hafi orðið okkur til lífs. Veður fór nú batnandi og allt lék í lyndi. Á fjórða sólarhring eftir að við kvöddum Vestmannaeyjar komum við í írska kanalinn. Komin var himinblíða og hvergi sást skýhnoðri á lofti. Allt í einu heyrðist feiknarlegur hávaði. Sá ég þá að flugvél hafði rennt sér fram með skipinu í 50 til 60 metra fjarlægð. Tók vélin stóran sveig og kom nú öskrandi og stefndi að skipinu. Kallaði ég til karla minna að flýta sér í skjól. Áður en ég beygði mig niður, sá ég glöggt andlit þeirra manna, sem við stjórn flugvélarinnar voru ásamt manni, sem sat við byssu, og sá ég greinilega nasistamerki á hlið flugvélarinnar. Í næstu atrennu spann vélin sig hátt yfir skipið. Þá sagði kokkurinn, sem var norskur, "Guðmundur, nú skulu helvítin henda sprengin". Nei, það létu þeir vera, en komu ellefu ferðir að skipinu án þess þó að gera okkur nokkurt mein.
Við þessa reynslu opnaðist mér furðuheimur, sem mér var áður ókunnur, en það var þegar vélin í eitt skiptið kom mjög nærri skipinu og skyttan miðaði á okkur byssunni. Þá hefði ég í sjálfsvörn ekki fundið fyrir því að skjóta manninn. Já, þannig eru eflaust áhrif styrjaldanna. Veður var nú hið bezta það sem eftir var leiðarinnar. Þegar til Fleetwood kom gerði ég þau mistök að segja tollvörðunum frá heimsókn vélarinnar. Það hafði það í för með sér að ég var kallaður til yfirheyrslu hjá hernaðaryfirvöldum staðarins. Ætlaði þeim aldrei að Ijúka og eyðilagði þann stutta tíma sem ég ætlaði að hafa til verzlunar fyrir fjölskyldu mína. Um kvöldið komu hermenn með vélbyssu og skotfærakassa um borð og sögðu mér að skjóta hverja þá flugvél sem kæmi inn fyrir 500 yarda frá skipinu. Svo mörg voru þau orð. En við íslendingar hlógum. Að lokinni löndun á fiskinum, sem seldist fyrir mjög gott verð, var framkvæmd bráðabirgðaviðgerð á skipinu, sem reyndist ágætlega. Næsta dag var ráðgert að fara til Runcorn, sem er lítill bær skammt frá Liverpool og sækja þangað saltfarm. Á flóðinu þann dag átti hafsögumaðurinn að koma og fara með okkur til Runcorn. Þegar fara átti af stað, neitaði hafsögumaðurinn að fara, þar sem hann kvaðst hafa frétt af ferðum kafbáta inni í kanalnum.


Guðmundur Jörundsson útgerðarmaður á yngri árum.  

Þá var ekki um annað að ræða, en að treysta á sjálfan sig og við lögðum af stað. Enginn radar var þá kominn til sögunnar og enginn dýptarmælir var í skipinu, þar snerist því allt um kompásinn og handlóðið. Hafnsögumaðurinn í Fleetwood hafði gefið okkur upp stað, þar sem vitaskip átti að vera staðsett. Ennþá var sótþoka og skyggnið aðeins fáir metrar. Allt í einu kom gamall brezkur togari út úr þokunni. Ég bað skipstjórann að gefa mér staðarákvörðun. Hann skellihló og sagði: "Hefurðu hugmynd um hvar þú ert staddur?" Nei, ekki nægilega vel. Þá sagði hann " Við erum á miðju tundurduflabeltinu." Síðan gaf hann mér stefnu og fjarlægð til vitaskipsins, sem var þar skammt frá. Já nú var gott að vera á grunnristu skipi. Nú komum við að færeyska skipinu "Tvej syskin", sem var þá á sömu leið og við að sækja saltfarm. Ég renndi upp að hlið skútunnar og sagði skipstjóranum hvernig málin stæðu, en nú skyldum við flýta okkur áður en fjaraði út. "Já, já du skal bara fara fyrst ég kemur á oftir, gamli!" Þetta gekk allt að óskum og við komumst báðir á leiðarenda óskaddaðir. Þegar við á m/s Kristjáni voru komnir í skipastigann, sem er neðan við Runcorn, og biðum þess að hólfið í stiganum fylltist, heyrum við að bölvað er á íslenzku upp á bryggjukantinum. Þar situr þá á að gizka 10 ára gamall strákur, sem segir í sífellu: "Helvíti, helvíti, Sláturfélag Suðurlands." Þegar upp var komið spurði ég drenginn, hver hefði kennt honum þetta. Hann svarar: "Strákur Fossinn." Sýndi hann mér þá strigapoka, sem á stóð Sláturfélag Suðurlands. Þegar upp var komið úr skipastiganum, komu í Ijós nýir erfiðleikar; það er að segja, skipið hafði ekki fengið neinn toll og þar af leiðandi var engin flaska til handa hafnarverðinum. "Hverslags skip er þetta eiginlega?" spyr aumingja maðurinn og stígur á land af bátapallinum.
Ég sá að nú dugðu ekkert nema liðlegheit, svo ég hljóp á eftir manninum og lofa honum því, að hann skuli fá tvær flöskur af viskí, þegar ég komi næst að sækja salt. Þar með horfði málið allt öðru vísi við fyrir blessaðan manninn og ég fékk stimpilinn á ferðakortið upp til Runcorn. Allt gekk nú að óskum og við héldum út á Atlantshafið í góðu veðri fyrstu tvo dagana. Á þriðja sólarhring frá því við yfirgáfum vitaskipið, fór veðrið að versna og norð- austan illviðri tók við beint í nefið hjá okkkur. Um hádegisbilið kom ég upp í brú frá því að matast og leit út um bakborðsglugga. Kom þá heljar mikill skrokkur upp úr sjónum og göslaði áfram á móti brælunni. Skellt var upp hlera á turni kafbátsins og tveir hausar með kíki gláptu á okkur. Ekkert gerðist, kafbáturinn hvarf. Sennilega hefur þeim þótt skotmarkið lítilfjörlegt. Áfram hélt norðaustanáttin með tilheyrandi frosti. Ganghraði skipsins var afar lítill svo hægt miðaði okkur að Íslandsströndum. Mest angraði okkur sambandsleysið við land. Þóttumst við vita að nú væri fólkinu okkar farið að líða illa, þar sem ekkert hafði fréttst frá okkur á níunda sólarhring. Annað kom nú í Ijós, sem áhyggjum olli, en það var að brennsluolían var nú að ganga mjög til þurrðar.Ég sendi þá eftir 1. vélstjóra og ræddum við vandann.


Kristján EA 390 á Eyjafirði.                                                             Ljósmyndari óþekktur.

 Okkur kom saman um að minnka álag aðalvélarinnar niður í 2/3 og með því móti spara olíuna allverulega. Nú bættist við áhyggjur okkar vaxandi ísing á skipinu, en við það að minnka ferðina, þá dró að sjálfsögðu úr sjólöðri yfir skipið, sem fljótt var að mynda íshellu. Nú var reynt að lóða en enginn botn fannst. Já, nú var hann fyrst dökkur í álinn. Hvað átti til bragðs að taka? Ég fór einn inn í "bestikkið" og gerði enn á ný upp reikninginn við sjókortið og sjálfan mig. Klukkan var nú 11.45. Skyndilega rofar til í hríðinni og ég sé til sólar stuttan tíma. Ég hleyp inn í klefann minn og næ í gamlan sextant sem ég átti þar og næ að mæla breidd í hádegi, örugglega að mér virðist. Á meðan ég er að útfæra reikninginn og heimfæra hann við kortið, þá skellur hriðarþykknið saman. Þvílík guðssending var þessi sólargeisli, þótt stuttur væri. Ég hringi á fulla ferð og geri mér grein fyrir að ég verð að ná Langanesi áður en myrkrið skellur yfir. Klukkan 5 í eftirmiðdag sáum við rofa í blessuð fjöllin á austurströnd Íslands, það var gleðistund, en djúpt var orðið á þilfarinu vegna mikillar ísingar og ekki gott að segja hver myndi verða sigurvegarinn, ef svo færi sem horfði. Áfram var nuddað á hálfri ferð fyrst og fremst til að spara olíuna og jafnframt að forðast ísinguna, sem orðin var illilega mikil. Klukkan 22.00 um kvöldið sást móta fyrir Fontinum og sjógangurinn minnkaði. Þegar komið var upp á grunnt vatn við Fontinn, var akkerið sett í botninn og það var sælustund eftir allt andstreymið og vökurnar síðustu sólarhringana. Morguninn eftir léttum við akkeri og héldu inn að Skálum og lögðumst þar.
Nú sáum við nokkra karla í vörinni á Skálum, sem voru að glíma við að hrinda bát á flot sjáanlega til þess að hafa samband við okkur, en stöðugt hættu þeir við sjógangsins vegna. Ég ákvað þá að við reyndum að setja Iífbátinn okkar á flot og reyna að freista þess að koma boðum í land. Öll loftnet og vírar voru niðurslitin og því ekki mögulegt að koma neinum boðum frá sér. Á skipinu var 7 manna áhöfn og ráðgerði ég að fara við fimmta mann í bátinn en tveir yrðu eftir í skipinu. Til allrar lukku hugkvæmdist okkur að hafa meðferðis langa línu, ef illa færi. Við börðumst um á árunum til að komast í námunda við fjöruna, en allt kom fyrir ekki, við réðum ekki við ofureflið og þóttumst góðir að geta dregið okkur á línunni að skipinu og drógum síðan bátinn upp í sínum bátsuglum. Hvað sagði nú um veðurútlitið. Ennþá var strekkingur með hríðaréljum og miklum hafsjó. Ég sá þó um eftirmiðdaginn að vindur var að snúast til norðanáttar, en ef við slyppum ekki fyrir Fontinn áður en norðan eða norðaustanáttin kæmi, þá værum við eins og lömb króaðir inn, en við vorum hér fyrir hafnlausri strönd. Ég kallaði nú saman áhöfnina og sagði þeim af fyrirhugan minni. Allir voru þeir því samþykkir að við tækjum þá áhættu að leggja í röstina í stórsjó á þrauthlöðnu skipi.Þá var létt akkeri og haldið út með Langanesi. Þegar komið var út með Fontinum sást best hið hrikalega sjólag. Mikill straumur var sem ýfði öldurnar illilega. Þessi barátta stóð yfir í hálfa klst. Allt í einu vorum við komnir í vestur kantinn á röstinni og vindinn tók að hægja. Vegna olíuleysisins var nú sett á mjög hæga ferð og hífðar upp þrjár þríhyrnur og fékk skipið all góða ferð, því nú var vindurinn kominn að norðan. En ósköp var notalegt að vita sig vera kominn yfir Langanesröst. Þegar komið var vestur undir Melrakkasléttu, sáum við, að með sömu olíunotkun og með hjálp seglanna, þá myndum við komast til Hríseyjar af sjálfsdáðum. Um kvöldið kl. 21.00 tókum við konurnar okkar í Hrísey með okkur til Akureyrar. Já, þær áttu það svo sannarlega skilið eftir allt andstreymið og óttann, eftir að hafa ekkert frétt af okkur í 10 sólarhringa. Að lokum vil ég nota tækifærið til að þakka þeim mönnum, sem með mér voru fyrir frábæran dugnað og atorku, er þeir sýndu, þegar verst gegndi. Ég gleymi aldrei slíkum mönnum og vona að íslenzka sjómannastéttin eigi jafnan fjölda slíkra manna á að skipa.

Lesbók Morgunblaðsins. 21 mars 1981.

Botnvörpuskipin "Kári Sölmundarson", GK. 153, "Ari", GK. 238 og "Þorgeir skorargeir", GK. 448, eru til sölu. Hverju skipi geta fylgt veiðarfæri og varahlutar, eins og bankinn hefir eignast með skipunum. Til sölu er ennfremur stöð KÁRA-félagsins í Viðey, með bryggjum og öllum áhöldum, eins og bankinn hefir eignast stöðina úr þrotabúi Fiskveiðahlutafélagsins KÁRI. Tilboð í eignir þessar allar sameiginlega eða í hvert skip og stöðina fyrir sig, sendist Útvegsbanka íslands h.f" Reykjavík, fyrir 15. desember næstkomandi. - Reykjavík, 2. desember 1931.   Útvegsbanki Íslands hf.

Vísir 3 desember 1931.

       Togarinn "Leiknir" sökk á Halamiðum
                 Vörpuhleri orsakar skipstapa

Togarinn "Leiknir" frá Patreksfirði sökk í fyrrinótt á Halamiðum. Skipverjar allir björguðust í bátana og síðan um borð í togarann "Gylfa", sem fór með skipshöfnina til Patreksfjarðar, eftir að Leiknir var sokkinn. Leiknir var að karfaveiðum á Halamiðum og í fyrrakvöld kom allt í einu óstöðvandi leki að skipinu, dælurnar höfðu ekki við, og er svo mikill sjór var kominn í skipið, að hætta gat verið á ketilsprengingu, neyddust skipverjar til að yfirgefa skipið. Misstu þeir allt sitt dót, nema það, sem þeir stóðu í. Dagbók 1. vjelstjóra, sem var á verði í vjelarúmi, gefur einna glegsta hugmynd um, með hverjum hætti slysið vildi til. Þar segir svo: "Klukkan 6,10 e. h. kom jeg á vakt og var þá allt í venjulegum gangi. Klukkan 10 er híft upp á hálfri ferð og stoppi. Kl. 10,15 er vjelin stöðvuð og skellur þá afturhlerinn stjórnborðsmegin með óvenju miklu höggi, svo að öryggi fjell úr rafmagnsborðinu, sem var á þilinu, og ljet jeg það í aftur. Kl. 10,25 tek jeg eftir því, að óvenju mikill sjór er í vjelrúmsbotninum. Þar eð hann var tómur þegar verið var að hífa, setti jeg því lensidælurnar í gang og tilkynti lekann. Því næst lýsir vélstjórinn í dagbókinni ýmsum varúðarráðstöfunum, sem hann gerði, en alt kom fyrir ekki, sjórinn jókst jafnt og þjett. Kl. 10,45 kom skipstjóri niður í vjelarrúm og tilkynti vjelstjórinn honum þá, að hann hefði ekki við að dæla. Var sjórinn þá kominn upp í sveifar og flaut yfir ketilrúmsgólfið. Klukkan 11 var sjór farinn að renna inn í miðeldhólfið og þá gaf skipstjórinn skipun um að yfirgefa skipið. Skömmu síðar komu togararnir Gylfi og Egill Skallagrímsson á vettvang og fóru skipverjar um borð í Gylfa. Var síðan komið vírum frá Gylfa um borð í Leikni og helt Gylfi af stað með hann í eftirdragi áleiðis til lands. Leiknir fyltist æ meir af sjó og rúmlega 3 klukkutímum eftir að Gylfi hafði tekið hann í eftirdrag, sökk skipið, og var þá höggvið.á vírana milli skipanna. Skipið sökk austanvert við Nesdýpi á 56 faðma dýpi, um 25 mílur NV af Sauðanesi. Gylfi kom til Patreksfjarðar kl. 10 í gærmorgun með skipshöfnina, og leið öllum vel. Sjópróf byrjuðu kl. 4 í gær. ,,Leiknir" var 321 smálest brúttó að stærð. Byggður í Selby á Englandi árið 1920, og þá keyptur hingað til lands af hlutafjelaginu "Ari fróði". Þá hjet skipið "Ari". 1928 keypti Kárafjelagið í Viðey "Ara" og árið 1932 núverandi eigendur þess, Ó. Jóhannesson á Patreksfirði, sem þá breyttu um nafn á skipinu og nefndu það "Leikni".

 Morgunblaðið 3. Október 1936.