Vörður ÞH 4.

Nýr bátur, Vörður ÞH 4, kom til Akureyrar á fimmtudaginn. Skipið er 248 brúttólestir, vel búið og hið myndarlegasta, með 800 hestafla Listervél. Eigandi er Gjögur h.f. á Grenivík. Vörður er smíðaður í Hommelvik í Noregi.

Dagur. 29 apríl 1967.

           Það var það síðasta sem heyrðist frá Hrönn 

"Magnús komdu strax" var neyðarkallið, sem skipverjar á Magnúsi NK 72 heyrðu frá vélbátnum Hrönn frá Eskifirði, sem fórst á Reyðarfirði, skammt innan við Vattarnes, síðastliðið mánudagskvöld, en síðan rofnaði sambandið. Fimm skipverja á Hrönn er saknað, en lík þess sjötta, Stefáns V. Guðmundssonar, fannst um hádegisbil á þriðjudag.
Það var klukkan 22,55 á mánudagskvöld, sem neyðarkallið frá Hrönn SH 149 heyrðist og hafði Guðmundur Stefánsson skipstjóri á Magnúsi þegar samband við Nesradíó og kallaði út aðstoð. Klukkan 23.15 var Magnús kominn á staðinn, þar sem talið er að Hrönn hafi farist, en þar fundust aðeins 3 netabelgir bundnir saman, 2 bjarghringir og knippi af netaflotum. Skipstjórinn á Magnúsi hafði séð til Hrannar í ratsjánni skömmu áður en neyðarkallið var sent út. Er hann leit aftur í ratsjána sá hann ekki til skipsins og telur að 2 til 4 mínútur hafi liðið á mill. Ábúendur á Vattarnesi sáu er Hrönn sigldi fyrir Vattarnesið, en er Nesradíó tilkynnti þeim um skip í nauð klukkan 23.04 sáu þeir ekki til skipsins. Hvasst var og stóð vindurinn út fjörðinn, en bjart yfir og ekki sjórok. Leitarmenn sem komnir voru á staðinn um miðnætti þurftu að leita við erfiðar aðstæður. Leit stendur enn yfir bæði af sjó og landi og hefur mikill fjöldi tekið þátt í leitinni. Stefán V. Guðmundsson, stýrimaður, var fæddur 9. 6. 1927. Hann var til heimilis að Bakkastíg 9a á Eskifirði. Stefán lætur eftir sig aldraða móður.
ÞEIRRA ER SAKNAÐ:
 Jóhannes Steinsson, skipstjóri, fæddur 16. 9. 1935, Túngötu 6, Eskifirði. Kvæntur og á 2 börn. Eiríkur Sævar Bjarnason, véstjóri, fæddur 28. 2. 1942, Bakkastíg 5, Eskifirði. Kvæntur og á 2 börn. Gunnar Hafdal Ingvarsson, fæddur 18. 3.1929. Er frá Dölum í Hjaltastaðaþinghá, en hefur unnið á Eskifirði undanfarin ár. Ókvæntur. Kjartan Grétar Ólafsson, fæddur 5.12.1947, Túngötu 5, Eskifirði, ókvæntur, en býr hjá foreldrum. Sveinn Guðni Eiríksson, fæddur 6. 8. 1942, Fossgötu 3, Eskifirði, Ókvæntur, býr í foreldrahúsum.

Morgunblaðið. 3 maí 1979.

  Hrönn hvarf af ratsjánni á 2-4 mínútum 

  Rætt við Guðmund Stefánsson skipstjóra á Magnúsi NK 72 

Orðin komu mjög slitrótt, það var mikið brak í tækinu og setningarnar voru höggnar í sundur, en við vorum þrír í brúnni og allir sammála um að skipstjórinn á Hrönn hefði sagt; Magnús komdu strax, sagði Guðmundur Stefánsson skipstjóri á Magnúsi NK 72 m.a. í samtali við Morgunblaðið í gær. Magnús NK heyrði neyðarkall frá Eskifjarðarbátnum Hrönn SH 149 klukkan 22.55 á mánudagskvöld. Var þá aðeins um 20 mínútna sigling á milli bátanna en er Magnús kom á staðinn, þar sem talið er að Hrönn hafi verið er neyðarkallið var sent út, fundust aðeins lóðabelgir, bjarghringir og netaflot.
Við vorum að koma af miðunum við Hrollaugseyjar, en Hrönn frá Breiðdalsvík, sagði Guðmundur Stefánsson. Við höfðum samflot þar til komið var í mynni Reyðarfjarðar, en þá skildu leiðir. Það var mjög hvasst, en við fórum grunnt og það var ekki mikill sjór. Þegar við á Magnúsi vorum komnir um 4 mílur norður fyrir Vattarnestangann kíkti ég niður í ratsjána og sá hvar Hrönn var. Mér fannst henni miða eðlilega inn fjörðinn. Skömmu síðar heyrði ég kallað á bylgju 6 á örbylgjutækinu, en þá bylgju nota bátarnir mikið. Eftir að við höfðum heyrt kallað "Magnús komdu strax", slitnaði sambandið. Ég þekkti rödd Jóhannesar skipstjóra og vissi ekki um annað skip þarna nærri okkur, þannig að þetta gat ekki verið annað en Hrönn.
Við snerum um leið við og ég leit aftur í ratsjána. Þá hafa verið liðnar 2-4 mínútur frá því að ég kíkti í hana í fyrra skiptið. Í þetta skiptið sá ég ekkert, þar sem báturinn átti að vera, um 3 mílur innan við Vattarnestangann. Ég ákvað þá strax að kalla út í gegnum Nesradíó. Við fórum eins nálægt tanganum og við þorðum, en vindur var sterkur út Reyðarfjörð. Ég þóttist vita nákvæmlega hvar Hrönn átti að vera, en við höfðum ekki farið nema innan við mílu þegar við komum að fyrsta rekinu úr bátnum, bjarghringjum og lóðabelgjum og síðan fundum við netaflot. Ég er viss um að ef gúmbátur hefði verið ofansjávar þá hefðum við fundið hann, en við keyrðum beint á rekstefnuna út fjörðinn. Ég og Jóhannes skipstjóri á Hrönn höfðum rabbað saman alla leiðina frá Kambanesi. Hann hafði sagt áður en leiðir skildu að það yrði baks hjá sér inn fjörðinn. Ég sagði honum að ég myndi hafa samband við hann þegar hann kæmi inn á fjörðinn til að sjá hvernig honum gengi á móti. Það var það síðasta, sem við töluðum saman. Síðan heyrðum við neyðarkallið. Viðbrögð voru undur fljót hjá bátum á Eskifirði og Reyðarfirði og við skipulögðum þegar leit. Varðskipið Týr, bátar og skip af fjörðunum komu síðar á vettvang. Svæðið var spannað frá Brökum, skerjum úti af Vattarnestanganum, á reklínu suður af Skrúðnum, sagði Guðmundur Stefánsson skipstjóri á Magnúsi NK, en þess má geta að hann er frá Karlsskála, sem er norðanvert við Reyðarfjörðinn.

Morgunblaðið. 3 maí 1979.

            Eskfirðingar harmi slegnir

Á Ellefta tímanum mánudagskvöldið 30. apríl sendi vélbáturinn Hrönn SH 149 frá Eskifirði frá sér neyðarkall og hjálparbeiðni og var þá staddur um 2 sjómílur innan við Vattarnes, sem er yzt í Reyðarfirði að sunnanverðu. Veður var mjög vont, norðanstormur og sex stiga frost. Það var vélskipið Magnús frá Neskaupstað, sem heyrði neyðarkallið, en Magnús og Hrönn höfðu verið samskipa norður með Austfjörðum, en leiðir skildu er Hrönnin hélt inn Reyðarfjörðinn. Skipverjar á Magnúsi héldu þegar á staðinn, sem Hrönn var á, en það var um 15-20 mínútna sigling. Jafnframt var tilkynnt um atburði til Loftskeytastöðvarinnar í Neskaupstað. Er að var komið sáu þeir einungis lausa hluti á floti, netabelgi og ýmislegt netadót. Björgunarsveitir SVFÍ frá Eskifirði, Reyðarfirði og Fáskrúðsfirði héldu þegar út í Vattarnes. Þær voru komnar þangað um miðnætti og hófu þegar leit, en Vattarnesbændur hófu leit um leið og þeim barst tilkynningin um slysið.
Þá héldu öll skip Eskfirðinga, sem heima voru, þegar til leitar ásamt skipum Reyðfirðinga, Gunnari og Snæfugli, varðskipinu Tý, Arnarborg frá Dalvík, Ólafi Magnússyni EA, Gullver frá Seyðisfirði og fleiri skipum auk Magnúsar NK. Munu níu skip hafa leitað um nóttina og allan 1. maí og skipin verið 14 talsins þegar þau voru flest. Þá hóf flugvél landhelgisgæzlunnar, TF SYN, leit strax með birtingu þá um morguninn. Ýmislegt brak rak yzt á Vattarnestangann og inn í krikann norðan við nesið. Leitað hefur verið stanzlaust síðan, bæði úr landi og á sjó og hafa björgunarsveitir Slysavarnafélagsins á Stöðvarfirði og Breiðdalsvík einnig tekið þátt í leitinni. Á Hrönn voru sex menn og var skipið að koma frá Breiðdalsvík, en þar hafði afli verið lagður upp að undanförnu. Sjöundi skipverjinn, sem var úr Reykjavík, fór í land á Breiðdalsvík þar eð hann var með bíl þar og ætlaði að aka suður til Reykjavíkur. Hann heitir Ólafur Halldórsson.
Lík eins skipverjans, Stefáns V. Guðmundssonar, fannst um hádegisbilið á þriðjudag um hálfa mílu suðvestan við Skrúð. Það var skipstjórinn á Votabergi SU 14, Friðrik Rósmundsson, og hans menn sem fundu líkið. Yfirstjórn björgunaraðgerða, hafði Skúli Magnússon, formaður björgunarsveitarinnar á Eskifirði með höndum og var stjórnstöðin í íþróttahúsinu á Eskifirði. Hér eru menn harmi slegnir vegna þess hörmulega atburðar, að skip skuli farast svona inni á firðinum. Verður sjálfsagt erfitt að geta sér til um hvað komið hafi fyrir. Eigendur Hrannar voru þeir Jóhannes Steinsson skipstjóri, Eiríkur Bjarnason vélstjóri og Stefán Guðmundsson stýrimaður. Hrönn var keypt til Eskifjarðar frá Ólafsvík fyrir réttu ári. Baturinn var úr eik, smíðaður á Akureyri 1956, og var 41 tonn að stærð.

Morgunblaðið. 3 maí 1979.

     Held ég hafi einfaldlega ekki verið feigur 

   segir Ólafur Halldórsson, sem fór í land á Breiðdalsvík er                Hrönn lagði af stað áleiðis til heimahafnar  

Mér varð eðlilega mjög hverft við að heyra þessar hörmulegu fréttir, en þegar ég hugsa um það, þá held ég að ég hafi einfaldlega ekki verið feigur, sagði Ólafur Halldórsson, tvítugur Garðbæingur, sem fór af vélbátnum Hrönn frá Eskifirði á Breiðdalsvík, áður en báturinn lagði af stað áleiðis til heimahafnar síðdegis á mánudag. ólafur hafði verið á Hrönn í um þrjá mánuði, fyrst við beitningu er báturinn var á línu, en síðan á netunum. Ég var lengi vel að hugsa um að vera á bátnum í hálfan mánuð í viðbót, var svona á báðum áttum, segir Ólafur. Svo skyndilega ákvað ég að fara af á Breiðdalsvík og aka suður, en ég hafði keypt mér bíl á Breiðdalsvík. Ég þurfti reyndar nauðsynlega að fara til Eskifjarðar og fá ökuskírteini hjá sýslumanninum, en hætti við það og keyrði skírteinislaus suður. Ég stoppaði á Kirkjubæjarklaustri á suðurleiðinni vegna ófærðar á Söndunum og hringdi þá í kærustuna. Hún sagði mér hvað hafði gerzt. Síðan fékk ég nákvæmar fréttir um slysið og ég þarf víst ekki að segja hversu mjög mér brá. Vertíðin hafði gengið ágætlega og á netunum vorum við á útilegu. Það var sama hvar við vorum, við vorum alltaf minnsti bátur og lentum oft í vondum veðrum, en allt gekk mjög vel. Þeir voru að tala um að fara strax á netaveiðar við Langanes á Hrönninni og ég var að hugsa um að fara með þeim, en hætti við á síðustu stundu. Ég veit ekki hvað ég geri á næstunni, en ætli ég fari ekki á sjóinn fljótlega aftur sagði Ólafur Halldórsson að lokum.

Morgunblaðið. 3 maí 1979.

                              mannbjörg varð

Um klukkan hálf fjögur í gær sökk vélbáturinn Björn Jörundsson frá Ólafsvík við Öndverðames. Hafði komið að honum mikill og bráður leki, svo að tvær skipshafnir höfðu ekki undan að ausa, svo að þær yfirgáfu bátinn, og sökk hann skyndilega skammri stundu síðar.
 Á sunnudaginn var lögðu Ólafsvíkurbátarnir Björn Jörundsson og Egill lóðir sínar; suður af Snæfellsnesi. Voru þeir með 32 bjóð hvor. Er þeir ætluðu að fara að draga línuna, voru lóðirnar horfnar, ásamt öllu tilheyrandi, og  mun annaðhvort straumur hafa dregið þær niður í álinn eða togarar dregið þær burt í gærmorgun. Fóru bátarnir að leita að lóðunum, en fundu ekkert.
Um klukkan hálf þrjú í gær voru báðir bátarnir á heimleið, og var Björn Jörundsson þá um eina mílu út af Öndverðarnesi, á hægri ferð. Urðu skipverjar þess þá skyndilega varir, að sjór fossaði inn í bátinn að framan. Var planki sprunginn frá stefni undir sjó. Fyrir snarræði vélamanns tókst að keyra bátinn upp undir nesið í lygnari sjó, en þar stöðvaðist vélin, vegna þess, hve mikill sjór var kominn í bátinn.
Egill var dálítið á eftir Birni Jörundssyni, og tókst skipverjum strax að ná sambandi við hann gegnum talstöð bátsins. Kom Egill á vettvang eftir tíu mínútur, og reyndu nú báðar skipshafnirnar að ausa Björn Jörundsson, en höfðu ekki undan. Vélbáturinn Víkingur frá Ólafsvík kom einnig á vettvang.
Það var þegar ljóst, að ekki var annars kostur en yfirgefa Björn Jörundsson, og fóru skipverjar allir yfir í Egil. Ætluðu þeir að freista þess að draga Björn Jörundsson til hafnar, ef hann kynni að fljóta svo lengi. En eftir örskamma stund sökk hann skyndlega. Þá var klukkan um hálf-fjögur. Var það sérstakt lán, að hér skyldi ekki verða stórslys, því að báturinn hefði farizt með allri áhöfn, ef Egill hefði ekki komið svo skjótt á vettvang sem raun varð, þar sem landtakan framundan var ekki annað en klettar.
Björn Jörundsson var 27 smálestir, smíðaður á Akureyri 1939. Eigandi bátsins var Viglundur Jónsson í Ólafsvík, en skipstjóri á bátnum í fjarveru eigandans, sem ætlaði til Noregs á vegum Fiskifélags íslands á fimmtudaginn kemur, var Guðlaugur Guðmundsson í Ólafsvík. Skipstjóri á Agli, einnig 27 lesta bát, er Guðmundur Jensson í Ólafsvík. Hér hefir orðið stórkostlegt tjón, bæði fyrir eigendur og Ólafsvík í heild, og munu margir menn missa atvinnu af þessum sökum, en framleiðsla dragast saman, þótt allir þakki hamingjunni, að ekki fór ver.

Tíminn. 20 febrúar 1951.

                   Helga Björg HU 7 

Í haust festi Skagstrendingur h/f  kaup á grænlenskum 500 tonna rækjufrystitogara, sem fer á veiðar í næstu viku sem Helga Björg HU 7. Í staðinn tókst félaginu loks að selja gamla Arnar til Samherja hf. á Akureyri, en Arnar þessi hefur verið á söluskrá frá því að nýi Arnar kom til sögunnar. Á meðan ekkert gekk í sölumálunum, var hann m.a. hafður í ýmsum úthafsveiðitilraunum með litlum árangri. Að einhverju leyti kemur Helga Björg til með að sjá rækjuvinnslu Hólaness fyrir hráefni til vinnslu. Auk rússneska frystitogarans og grænlenska rækjufrystitogarans, mun Skagstrendingur eftir sem áður gera út frystitogarann Örvar. Skagstrendingur er með um sex þúsund tonna þorskígildiskvóta og Hólanes er með 450 tonn, sem rækjutogarinn fái að nýta.

Morgunblaðið. 14 janúar 1996.

      Rannsóknarskipið Neptune EA 41

Næg verkefni eru framundan fyrir rannsóknarskip fyrirtækisins Neptune ehf. á Akureyri. Það fyrsta hefur verið í Eystrasalti síðan í haust, breytingar á öðru, togaranum Harðbak, eru að hefjast í Slippnum á Akureyri og framkvæmdastjóri Neptune útilokar ekki að fleiri skip bætist í flota fyrirtækisins. Rannsóknarskipið Neptune EA 41, er komið til heimahafnar eftir fyrstu útiveruna en það hefur síðan í haust unnið að verkefninu Nordstream, fyrir samnefnt fyrirtæki, sem er í meirihlutaeigu rússneska orkurisans Gazprom. Hlé hefur verið gert á því nú vegna þess að Eystrasaltið er ísilagt eins og er en Neptune heldur aftur utan undir vor. Nordstream undirbýr lagningu einhverrar stærstu gasleiðslu sem um getur, frá rússnesku borginni Vyborg, sem er rétt norðan St. Pétursborgar innst í Kirjálabotni, til Greifswald í Þýskalandi.
Langmest af því gasi sem Gazprom selur til landa í vesturhluta Evrópu er flutt um leiðslu í gegnum Úkraínu en ýmis vandkvæði hafa verið á þeim flutningum eins og fram hefur komið í fréttum síðustu mánuði. Skipverjar á Neptune hafa unnið við skoðun sjávarbotnsins; vitað er að þar eru mörg skipsflök og gamlar sprengjur og komast þarf að því hvernig best er að losna við þá aðskotahluti áður en leiðslan verður lögð. Breytingum á Harðbak verður lokið í byrjun maí í vor og fer skipið þá strax frá Akureyri til starfa erlendis. Ágúst Guðmundsson, framkvæmdastjóri Neptune, segist ekki geta greint frá því strax hvar fyrsta verkefnið verður.

Morgunblaðið. 27 febrúar 2009.

                  Gufubáturinn Elín

Miklar hafa oss borizt kvartanir um hana, en þó mest um ólipurleik og rustaskap formanns og bryta, og ráðum vjer vinsamlega útgerðarmanninum það heilræði, að láta þá ekki stæla þá sömu á "Laura", og sízt með þvi að reiða hnefana og viðhafa sjóarahótanir við farþega, hvað lítill meiningar munur sem yrði, því kunna Iandar vorir illa, því hjer hafa þeir land undir fæti, þó ekki sjeu, kaupfjelagsmenn. (Það er kunnugt að "Elín" gerði fyrst ókeypisferð með þá). Vjer höfum ekki verið um borð í "Elínu" síðan í Kaupmannahöfn.

Reykvíkingur. 1 ágúst 1893.

                      Eldeyjarför

Árið 1894 er frá því sagt, að flóabáturinn "Elín", sem hét í höfuðið á landshöfðingja frúnni, hefði farið þrjár ferðir austur í Vík og komið við í Eyjum, Stokkseyri og Eyrarbakka. Seint í maí var "Elín" á vesturleið og kom við í Eyjum. Bræðurnir Stefán og Ágúst í Ási tóku sér far með "Elínu" og Hjalti Jónsson. Höfðu þeir léttbát með í förinni. Þeir fóru af skipinu við Eldey. Hófst þá hin fræga Eldeyjarganga.

Fylkir. Jólablað 1970.

         Gufubáturinn Elín strandaður

Hana sleit upp á Straumfirði laugardagsmorguninn 21. þ. mánaðar í útsunnanveðri, bar þar á stein við Búðarey, kom gat á bumbinn á bakborða skammt fyrir neðan sjávarborð og sprakk töluvert út frá á tvær hendur. Troðið var upp í gatið og losnaði báturinn aptur af steininum með aðfallinu um kveldið, hjelzt við fyrir akkerum nóttina eptir, en á sunnudagsmorguninn í ofsahviðu biluðu þau og misstu hald og varð þá að hleypa bátnum á land innst í Straurnfjarðarvognum, þar sem grjótlaust er, en djúpur leir. Liggur hann þar fastur og mun naumast geta losnað fyr en stórstreymt verður aptur, ef hann losnar nokkurn tíma, enda líklegra, að hann verði að strandi fyrir fullt og allt hvort sem er.
Vafalaust tekið fyrir allar ferðir hans framar í haust, hvernig sem fer. Það er í kolastíunni, sem gatið kom á, og því illt að komast fyrir, hvort meira hefir að orðið, svo sem að máttarbönd sjeu í sundur, fyr en kolunum er rutt frá, en þó hugðu skipverjar það vera á 2 stöðum, og mun ekki verða við það gert hjer, þó gatið hefði mátt bæta.
Skipskrokkurinn er allur af járni, bæði máttarbönd og annað. Báturinn var búinn að athafna sig á Straumfirði á föstudaginn, hafði tekið þar nokkra farþega og var kominn af stað áleiðis inn í Borgarnes, en varð að snúa aptur við skerin út af Straumfirði vegna ósjóar og myrkurs. Lá síðan þar inni á legunni um nóttina við akkeri og 2 landfestar. Bilaði sú, sem áveðurs var, um morguninn eptir, þannig, að jarðfast bjarg, er henni var brugðið um, sprakk og losnaði eða hefir verið áður sprungið, en svigrúm ekkert fyrir bátinn og hann jafnharðan kominn upp í urðina hinum megin; legan er örmjó, lítið meira en skipslengd. Fjöldi farþega beið bátsins í Borgarnesi og eru nú komnir hingað, landveg og sjóveg, á flutningum yfir firðina, og sumt af Akranesi.

Ísafold. 25 september 1895.

                  Þótti óhentugt skip

Gufubáturinn "Elín" þótti jafnan óhentugur til ferða um flóann, fremur slæmur í sjó að leggja, og skýlislaus fyrir farþega, svo að margir voru sáróánægðir með hann, en nú er vonandi, að gufubátur sá, sem kemur í stað "Elínar", fullnægi betur kröfum tímans.

Þjóðviljinn ungi. 12 október 1895.

              Jakob Jakobsson skipstjóri

 "Það sem einkenndi föður minn sem sjómann var fyrst og fremst það að hann leit á sjóinn og bátinn sem sitt vinnusvæði. Hann var aldrei neitt að flýta sér í land eins og ýmsir aðrir starfsbræður hans. Ég held að þetta viðhorf hans hafi mótast þegar hann var á skútunum, en á þeim var alltaf litið svo á að það væri landið sem væri hættulegt. Þeir sem ávallt höfðu verið á veikbyggðum smábátum, höfðu hinsvegar tilhneigingu í þá átt að hugsa um það í hverjum róðri að koma sér í land sem fyrst. í þeirra huga stafaði ógnin frá hafinu. Það er sem sagt staðreynd að faðir minn var ekki eins landbundinn og aðrir sjómenn eystra og hann var alltaf í sínu besta skapi út á sjó."

 Jakob Jakobsson fiskifræðingur um föður sinn Jakob Jakobsson skipstjóra og útgerðarmann í Neskaupstað.

 Sjómannadagsblað Neskaupstaðar

Óska ykkur öllum gleðilegs nýs árs og takk fyrir samfylgdina hér á síðunni á árinu sem er að líða.Kærar kveðjur til ykkar allra.

Netadræsur úr togaratrolli urðu þess valdandi í fyrrinótt að 90 tonna bátur, Lundi VE 110, varð stjórnlaus í brimgarðinum í Vestmannaeyjahöfn þegar stór trolldræsa fór í skrúfu skipsins, en þá var hið versta veður, 10 vinstig á austan. Bátinn rak upp í hafnargarðinn og er talin mikil mildi að enginn af áhöfninni fórst, en einn maður sem féll fyrir borð, náðist aftur. Talið er mögulegt að áhöfn brezks togara, sem sigldi frá Eyjum í fyrrakvöld, hafi hent trolldræsum í sjóinn þarna. Lundi er talinn ónýtur. Skipstjóri á Lunda er Sigurgeir Ólafsson og var 8 manna áhöfn á bátnum. Um kl. 3.30 í fyrrinótt var Lundi að sigla út úr höfninni í Vestmannaeyjum í róður, en vindur var þá 10 vindstig af austri og allimikill sjór. Siglingin út úr höfninni í Eyjum er beint í austur.
Skipti engum togum þegar báturinn var kominn skammt út fyrir hafnargarðinn að vél skipsins stöðvaðist, þegar togaratrolldræsurnar fóru í skrúfu skipsins. Rak bátinn þá stjórnlaust upp í suðurhafnargarðinn, sem er fjær Heimakletti. Þrisvar sinnum skellti brimið Lunda upp á garðinn miðjan og í einu slíku broti tók einn skipverja út, Anton Einar Óskarsson, en það varð honum til bjargar, að hann náði taki á netadruslum sem flutu upp fastar í skrúfu skipsins og tókst skipsfélögum hans að ná honum um borð án þess honum yrði meint af. Brimið bar bátinn með hafnargarðinum að innsiglingunni og skrallaði hann eftir garðinum og síðan inn fyrir í höfnina undan veðrinu. Var hann þá kominn að því að sökkva.
Allir skipverjar fóru strax í björgunarvesti þegar netin fóru í skrúfuna, en ekki var viðlit að fara í björgunarbát eða komast í land eins og sjólagið var þarna við hafnargarðinn, enda svartamyrkur og úthafsaldan ekki létt þegar hún skellur þarna í 10 vindstigum. Eins og fyrr segir er báturinn talinn ónýtur. Lóðsinn í Eyjum var strax kallaður út og kom hann Lunda að bryggju áður en hann sökk. Var strax hafizt handa við að dæla úr bátnum og í gær var hann tekinn í slipp. Kjölur skipsins er allur undan, þilfarið gengið upp og báturinn er allur skakkur og skældur, svo að hann er að öllum líkindum ónýtur. Í gærmorgun fóru hafnsögubátarnir í Eyjum út fyrir hafnargarðana að leita að frekari netadruslum og fundu þeir fleiri dræsur af sömu gerð.
 Veður var farið að stillast og náðu þeir netadræsunum. Bátar sem sigldu úr höfninni í gær þorðu ekki annað en að hafa mann frammi í stafni á útstíminu og kom það sér vel a.m.k. hjá einum bátnum, því að hann fékk dræsu í sinni stefnu, en skipverjinn, sem stóð í pusinu frammi á gat sagt til um hana. Menn velta þvi fyrir sér hvernig standi á því að svo margar togaranetadræsur reki þarna á sama tíma, en talið er mögulegt að brezkur togari, sem sigldi út frá Eyjum í fyrrakvöld, hafi hent trolldræsunum fyrir borð. Þegar brezki togarinn lá í Vestmannaeyjahöfn voru skipverjar að slá upp fyrir nýju trolli og var mikið af netadræsum á dekkinu. Troll togara er gert úr miklu grófara garni en bátatroll og allar dræsurnar sem fundust við innsiglinguna í Vestmannaeyjahöfn voru úr togaratrolli. Skipstjórinn á Lunda, Sigurgeir Ólafsson, og bankastjóri Útvegsbankans í Eyjum, Ólafur Helgason hófust handa um það strax í gær að reyna að fá leigðan netabát í stað Lunda, en það hafði ekki tekizt í gærkvöldi.

Morgunblaðið. 11 apríl 1972.

Báturinn heitir Ólafur Skagfjörð og er áttæringur, smíðaður í Flatey á Breiðafirði á árunum 1875-80. Ólafur Kristjánsson Skagfjörð (1851-1887) verslunarstjóri í Flatey, stóð fyrir samskotum til að smíða þennan bát handa Sigurði Jónssyni, aflasælum formanni sem kallaður var "stormur". Bátur Sigurðar hafði brotnað á ís og hann hafði ekki ráð á nýjum bát.
Samskotin fengu svo góðar undirtektir að Sigurður fékk þennan bát sem hann skírði eftir Skagfjörð verslunarstjóra í þakklætisskyni. Sigurði aflaðist hinsvegar ekki vel á Ólafi og seldi hann Pétri Guðmundssyni frá Brennu, reyndum og heppnum aflamanni sem réri frá Austurkleif. Veturinn 1911 lenti Pétur í miklum hremmingum á bátnum þegar norðan áhlaup skall á honum á Svöðumiði en skipið náði landi í Skarðsvík.
Pétur aflaði jafnan vel á Ólafi. Þegar Pétur flutti frá Hellissandi, seldi hann Haraldi Guðmundssyni skipið. Haraldur var síðasti eigandi þess og afkomendur hans afhentu safninu það. Róið var á Ólafi fram á 7. Áratuginn, síðast frá Rifi.

Heimild: Sjóminjasafnið á Hellissandi.

            Nýr og glæsilegur togari

                     Hlaut nafnið Örvar HU 21

Laugardaginn 31. okt. s.l. var sjósettur nýr skuttogari hjá Slippstöðinni h/f á Akureyri, fyrir Skagstrending h/f á Skagaströnd. Hlaut hann nafnið ÖRVAR HU-21. Togarinn er 50,5 metrar á lengd, með 2400 ha. Wickman aðalvél. Hann er útbúinn með flökunarvél, roðflettingarvél og frystitækjum svo hægt er að vinna allan afla um borð. Útbúnaður þessi var settur í skipið vegna þess að mjög hefur dregist að hefja framkvæmdir við nýtt frystihús á Skagaströnd, sem átti að vera tilbúið um svipað leyti og togarinn. Skipstjóri á hinu nýja skipi verður Guðjón Sigtryggsson sem verið hefur skipstjóri á skuttogara félagsins Arnari HU-1 frá upphafi. Fyrsti vélstjóri á Örvari er ráðinn Magnús Sigurðsson sem einnig hefur starfað um nokkurt skeið hjá fyrirtækinu.
Á laugardagsmorguninn snemma, flykktust Skagstrendingar til Akureyrar að vera viðstaddir sjósetningu skipsins. Mun láta nærri að um 30% hluthafa félagsins hafi mætt við þessa athöfn. Þá var og mættur Hjörleifur Guttormsson iðnaðarráðherra sem fór nokkrum orðum um endurnýjun skipastólsins um leið og hann óskaði Skagstrendingum til hamingju með þetta ágæta skip. Að skírn og sjósetningu lokinni bauð Slippstöðin h/f gestum til veglegrar veislu í Sjálfstæðishúsinu. Þar afhenti stjórnarformaður Slippstöðvarinnar h/f, Stefán Reykjalín, frú Halldóru Þorláksdóttur, sem gaf skipinu nafn, veglegt gullarmband, sem á var greipt nafn skipsins og einkennisstafir. Frú Halldóra er kona Guðjóns Sigtryggssonar skipstjóra.

Feykir. 6 nóvember 1981.

                    Örvar HU 21

7 apríl s.l. bættist nýr skuttogari við fiskiskipastól landsmanna er Örvar HU-21 kom til heimahafnar sinnar, Skagastrandar, í fyrsta sinn. Örvar er smíðaður hjá Slippstöðinni h/f á Akureyri og er  smíðanúmer 64. Þetta er sjötti skuttogarinn, sem Smíðaður er hjá stöðinni, en áður hefur hún afhent; Guðmund Jónsson GK (nú Breki VE), Óskar Magnússon AK, Björgúlf EA, Sigurbjörgu ÓF og Kolbeinsey  ÞH. Tvö fyrsttöldu skipin eru jafnframt búin til nótaveiða. Skipð, sem er hannað hjá stöðinni, er ný hönnun, en byggir að verulegu leyti á síðustu nýsmíði Slippstöðvarinnar, Kolbeinsey ÞH-10. Helstu  breytingar á smíði og fyrirkomulagi eru: Smíðalengd aukin um 2.75 m; dýpt að þilförum aukin um 4 cm; Í stað þilfarshúsa meðfram síðum á efra þilfari, undir hvalbaksþilfari, og opins gangs á milli fyrir bobbingarennur, er lokað rými á fremri hluta efra þilfars, undir hvalbaksþilfari; Í stað reisnar undir brú er íbúðarhæð; og breytt fyrirkomulag á togþilfari (ekki tveggja-vörpu fyrirkomulag) og í íbúðum. Örvar HU hefur sérstöðu í íslenzka skuttogaraflotanum hvað varðar vinnsluþilfar, en í skipinu er búnaður til vinnslu og frystingar á flökum, og er hann  fyrsta fiskiskipið hérlendis þannig búið. Fiskvinnslutækin eru frá Baader og frystitækin frá Kværner Kulde A/S. Eigandi Örvars HU er Skagstrendingur h/f á Skagaströnd, en það fyrirtæki á fyrir skuttogarann Arnar HU, sem smíðaður var í Japan árið 1973. Skipstjóri á Örvari HU er Guðjón Sigtryggsson, 1 vélstjóri er Magnús Sigurðsson. Framkvæmdastjóri útgerðar er Sveinn Ingólfsson.

Ægir. 5 tbl. 1 maí 1982.

             Leist ekki á frystinguna fyrst

      Viðtal við Guðjón Ebba Sigtryggsson skipstjóra

Margir hafa orðið til þess að gagnrýna einmitt frystitogara fyrir að nýta ekki aflann nógu vel og koma ekki með allan afla að landi. Hverju svarar frumkvöðull veiða á frystitogurum þeirri gagnrýni? "Það eru til nákvæmar skýrslur af Örvari og Arnari frá því veiðar á frystingu hófust. Það kom eftirlitsmaður um borð eftir hvern einasta túr og tók út það sem við höfðum fryst af undirmálsfiski. Stundum var hluti af því dæmt upp í stærra en oftast var það í lagi. Við vorum allir af vilja gerðir til að nýta allan afla sem kemur um borð." Það var í apríl 1982 sem Örvar HU, fyrsti frystitogari íslendinga, kom til heimahafnar á Skagaströnd og hélt fljótlega til veiða. Hvernig var fyrsti túrinn? "Ég var nú ekki hrifinn af þessu í fyrstu. Mér óx þetta töluvert í augum en lét slag standa. Allir útreikningar sýndu að þetta væri hægt og ég held að Örvar hafi alltaf verið hagkvæmt skip. Hitt er svo annað mál að það var upphaflega ekki gert ráð fyrir að við afköstuðum nema 8-10 tonnum af flökum á dag en þau fóru fljótlega upp í 14-15 tonn og svo upp undir 20 tonn á dag. Í fyrsta túrnum fórum við í grálúðu, lentum í mikilli veiði og lágum mestan hluta sólarhringsins í aðgerð, toguðum ekki mjög mikið. Byrjunarerfiðleikarnir voru miklir og álagið gífurlegt á áhöfnina. Ég man eftir því að bátsmaðurinn hjá mér, ákaflega samviskusamur maður og duglegur, var fjórum kílóum léttari eftir túrinn og var hann þó ekki stór fyrir. Okkur fannst mjög erfitt að liggja í aðgerð meðan aðrir togarar mokuðu fiskinum upp í flottrollinu. Fyrstu mánuðina voru menn afar óhressir og sumir hættu jafnvel. En þetta hefði aldrei tekist nema vegna þess að við vorum með þrautþjálfaða og vana áhöfn. Þorsteinn Már Baldvinsson, sem er einn eigenda Samherja, kom með okkur í fyrsta túrinn en hann var ráðgjafi útgerðarinnar við þessar breytingar. Við sáum fljótlega að sá skurður á flökunum sem frystihússérfræðingarnar vildu að við beittum tafði okkur gífurlega svo við breyttum því og ákváðum að bjóða fiskinn unninn á þennan hátt. Þetta skipti sköpum og fljótlega jukust afköstin mjög mikið. En fyrsta árið á þessum veiðum var erfitt.

Ægir. 5 tbl. 1 maí 1996.

            Örvar HU seldur Rússum

Skagstrendingur hf. á Skagaströnd hefur selt togarann Örvar HU-21 til rússneskra aðila og er kaupandinn Permina Shipping. Skipið hélt úr höfn á Akureyri í gær undir stjórn nýrra eigenda og fer á miðin í Barentshafi en þar hafa kaupendur drjúgan kvóta til ráðstöfunar. Örvar var eitt af þeim skipum íslenska flotans þar sem fiskur var fyrst sjófrystur um borð.

Morgunblaðið. 24 október 1997.