Skipsströnd og mannskaðar

      3 seglskip og 2 vjelbátar stranda

Menn töldu það ekki ólíklegt, að norðangarðurinn, er skall á fyrir helgina síðustu, mundi einhversstaðar gera usla á skipum eða mönnum. Bæði var það, að veðrið skall á mjög fljótt, og eins hitt, að því fylgdi frost og stórhríð, og var hið harðasta. Nú hefir það frjest, að uggur manna um þetta hefir ekki verið ástæðulaus.
Þrjú seglskip og tveir vjelbátar hafa rekið á land, og einn maður drukknað. Er þó ekki frjett alstaðar að enn. Á Hornvík strönduðu tvö skip af Norðurlandi, "Róbert" af Akureyri, eign Ásgeirs Pjetursonar, og brotnaði í spón. En hitt af Siglufirði, "Kristjana", eign Sameinuðu verslananna og rak hana upp á sanda, svo hún er talin lítt skemmd. Af "Róbert" drukknaði einn maður, Sigtryggur Sigtryggsson frá Ytri-Haga á Árskógsströnd. Þá rak ennfremur upp tvo vjelbáta á Hornvík, "Björninn", eign Sigfúsar Daníelssonar og fleiri, og "Farsæl", var hann frá Súðavík, Brotnuðu þeir báðir í spón. Á Haganesvík í Fljótum, rak á land seglskipið "Flink", eign Höepfnersverslunar á Akureyri. Er ófrjett enn, hvort hann hefir brotnað eða ekki. En miklar líkur eru til þess, því landtaka er víðast ill í Haganesvík. Öll þessi skipströnd munu hafa orðið á föstudagssólarhringnum, því þá var veðrið mest og stórhríðin dimmust þar norður.
Á þessum sama tíma og veðrið skall á, var póstbáturinn, sem gengur um Ísafjarðardjúp, á leið frá Akureyri til Ísafjarðar með beitusíld. Skall garðurinn á hann í miðjum Húnaflóa og var ekkert viðlit að leita lands fyrir stórhríðardimmu. Var bátnum því nauðugur einn kostur að forðast land og leitaði hann því til hafs svo sem unt var. Kenndi hann ekki lands í þrjá sólarhringa. En á sunnudagsmorguninn  var hann kominn upp undir Látrabjarg. Og hafði misst bátinn, eldhús, sem var ofan þilfars, og brotnað eitthvað meira. Þykja það undur, að baturinn skyldi slanka fyrir Horn og alla Vestfirði alla leið suður að Bjargi, og telja menn það þrekvirki.
Þrjá báta vantaði, alla úr Eyjafirði, einn frá Dalvík og tvo frá Höfða. En þeir komu allir í leitirnar í gærmorgun. Höfðu þeir legið við Grímsey yfir alla stórhríðardagana og ekkert um þá haggað.

Morgunblaðið. 9 maí 1923.

                 Fönix sekkur

Mótorskipið »Fönix, eign Ásgeirs Péturssonar, sökk úti fyrir Siglunesi á Sunnudaginn var. Var það á leið til Siglufjarðar, drekkhlaðið með salt og tunnur. Menn björguðust nauðuglega í skipsbátinn. Skip og farmur var óvátrygt.

Verkamaðurinn.  7 ágúst 1923.

       Allt hjálpaðist að, Kafbátur,                     flugvél, ísing og leki

          Guðmundur Jörundsson               útgerðarmaður rifjar upp hættuför á                            stríðsárunum

Kristján EA 390 á sildveiðum. Myndin er tekin frá togaranum Garðari GK 25 frá Hafnarfirði af Guðbjarti Ásgeirssyni.

Við mökuðum koppafeiti á milli bita og kappa og þrælhertum svo slagbrandana. Þetta tókst og lekinn varð sáralítill. Til gamans vil ég geta þess, að nótt eina, áður en ég fór af stað frá Akureyri, dreymdi mig kappaskömmina. Draumurinn var nú ekki merkilegri en svo að mig dreymdi að kappinn var nýtjargaður, en skipið sjálft allt hvítmálað. Það var auðvelt að ráða þennan drauminn, enda var það mitt fyrsta verk morguninn eftir að láta smíða umrædda slagbranda með sínum búnaði. Mér hetur síðan sýnst að sú smíði hafi orðið okkur til lífs. Veður fór nú batnandi og allt lék í lyndi. Á fjórða sólarhring eftir að við kvöddum Vestmannaeyjar komum við í írska kanalinn. Komin var himinblíða og hvergi sást skýhnoðri á lofti. Allt í einu heyrðist feiknarlegur hávaði. Sá ég þá að flugvél hafði rennt sér fram með skipinu í 50 til 60 metra fjarlægð. Tók vélin stóran sveig og kom nú öskrandi og stefndi að skipinu. Kallaði ég til karla minna að flýta sér í skjól. Áður en ég beygði mig niður, sá ég glöggt andlit þeirra manna, sem við stjórn flugvélarinnar voru ásamt manni, sem sat við byssu, og sá ég greinilega nasistamerki á hlið flugvélarinnar. Í næstu atrennu spann vélin sig hátt yfir skipið. Þá sagði kokkurinn, sem var norskur, "Guðmundur, nú skulu helvítin henda sprengin". Nei, það létu þeir vera, en komu ellefu ferðir að skipinu án þess þó að gera okkur nokkurt mein.
Við þessa reynslu opnaðist mér furðuheimur, sem mér var áður ókunnur, en það var þegar vélin í eitt skiptið kom mjög nærri skipinu og skyttan miðaði á okkur byssunni. Þá hefði ég í sjálfsvörn ekki fundið fyrir því að skjóta manninn. Já, þannig eru eflaust áhrif styrjaldanna. Veður var nú hið bezta það sem eftir var leiðarinnar. Þegar til Fleetwood kom gerði ég þau mistök að segja tollvörðunum frá heimsókn vélarinnar. Það hafði það í för með sér að ég var kallaður til yfirheyrslu hjá hernaðaryfirvöldum staðarins. Ætlaði þeim aldrei að Ijúka og eyðilagði þann stutta tíma sem ég ætlaði að hafa til verzlunar fyrir fjölskyldu mína. Um kvöldið komu hermenn með vélbyssu og skotfærakassa um borð og sögðu mér að skjóta hverja þá flugvél sem kæmi inn fyrir 500 yarda frá skipinu. Svo mörg voru þau orð. En við íslendingar hlógum. Að lokinni löndun á fiskinum, sem seldist fyrir mjög gott verð, var framkvæmd bráðabirgðaviðgerð á skipinu, sem reyndist ágætlega. Næsta dag var ráðgert að fara til Runcorn, sem er lítill bær skammt frá Liverpool og sækja þangað saltfarm. Á flóðinu þann dag átti hafsögumaðurinn að koma og fara með okkur til Runcorn. Þegar fara átti af stað, neitaði hafsögumaðurinn að fara, þar sem hann kvaðst hafa frétt af ferðum kafbáta inni í kanalnum.


Guðmundur Jörundsson útgerðarmaður á yngri árum.  

Þá var ekki um annað að ræða, en að treysta á sjálfan sig og við lögðum af stað. Enginn radar var þá kominn til sögunnar og enginn dýptarmælir var í skipinu, þar snerist því allt um kompásinn og handlóðið. Hafnsögumaðurinn í Fleetwood hafði gefið okkur upp stað, þar sem vitaskip átti að vera staðsett. Ennþá var sótþoka og skyggnið aðeins fáir metrar. Allt í einu kom gamall brezkur togari út úr þokunni. Ég bað skipstjórann að gefa mér staðarákvörðun. Hann skellihló og sagði: "Hefurðu hugmynd um hvar þú ert staddur?" Nei, ekki nægilega vel. Þá sagði hann " Við erum á miðju tundurduflabeltinu." Síðan gaf hann mér stefnu og fjarlægð til vitaskipsins, sem var þar skammt frá. Já nú var gott að vera á grunnristu skipi. Nú komum við að færeyska skipinu "Tvej syskin", sem var þá á sömu leið og við að sækja saltfarm. Ég renndi upp að hlið skútunnar og sagði skipstjóranum hvernig málin stæðu, en nú skyldum við flýta okkur áður en fjaraði út. "Já, já du skal bara fara fyrst ég kemur á oftir, gamli!" Þetta gekk allt að óskum og við komumst báðir á leiðarenda óskaddaðir. Þegar við á m/s Kristjáni voru komnir í skipastigann, sem er neðan við Runcorn, og biðum þess að hólfið í stiganum fylltist, heyrum við að bölvað er á íslenzku upp á bryggjukantinum. Þar situr þá á að gizka 10 ára gamall strákur, sem segir í sífellu: "Helvíti, helvíti, Sláturfélag Suðurlands." Þegar upp var komið spurði ég drenginn, hver hefði kennt honum þetta. Hann svarar: "Strákur Fossinn." Sýndi hann mér þá strigapoka, sem á stóð Sláturfélag Suðurlands. Þegar upp var komið úr skipastiganum, komu í Ijós nýir erfiðleikar; það er að segja, skipið hafði ekki fengið neinn toll og þar af leiðandi var engin flaska til handa hafnarverðinum. "Hverslags skip er þetta eiginlega?" spyr aumingja maðurinn og stígur á land af bátapallinum.
Ég sá að nú dugðu ekkert nema liðlegheit, svo ég hljóp á eftir manninum og lofa honum því, að hann skuli fá tvær flöskur af viskí, þegar ég komi næst að sækja salt. Þar með horfði málið allt öðru vísi við fyrir blessaðan manninn og ég fékk stimpilinn á ferðakortið upp til Runcorn. Allt gekk nú að óskum og við héldum út á Atlantshafið í góðu veðri fyrstu tvo dagana. Á þriðja sólarhring frá því við yfirgáfum vitaskipið, fór veðrið að versna og norð- austan illviðri tók við beint í nefið hjá okkkur. Um hádegisbilið kom ég upp í brú frá því að matast og leit út um bakborðsglugga. Kom þá heljar mikill skrokkur upp úr sjónum og göslaði áfram á móti brælunni. Skellt var upp hlera á turni kafbátsins og tveir hausar með kíki gláptu á okkur. Ekkert gerðist, kafbáturinn hvarf. Sennilega hefur þeim þótt skotmarkið lítilfjörlegt. Áfram hélt norðaustanáttin með tilheyrandi frosti. Ganghraði skipsins var afar lítill svo hægt miðaði okkur að Íslandsströndum. Mest angraði okkur sambandsleysið við land. Þóttumst við vita að nú væri fólkinu okkar farið að líða illa, þar sem ekkert hafði fréttst frá okkur á níunda sólarhring. Annað kom nú í Ijós, sem áhyggjum olli, en það var að brennsluolían var nú að ganga mjög til þurrðar.Ég sendi þá eftir 1. vélstjóra og ræddum við vandann.


Kristján EA 390 á Eyjafirði.                                                             Ljósmyndari óþekktur.

 Okkur kom saman um að minnka álag aðalvélarinnar niður í 2/3 og með því móti spara olíuna allverulega. Nú bættist við áhyggjur okkar vaxandi ísing á skipinu, en við það að minnka ferðina, þá dró að sjálfsögðu úr sjólöðri yfir skipið, sem fljótt var að mynda íshellu. Nú var reynt að lóða en enginn botn fannst. Já, nú var hann fyrst dökkur í álinn. Hvað átti til bragðs að taka? Ég fór einn inn í "bestikkið" og gerði enn á ný upp reikninginn við sjókortið og sjálfan mig. Klukkan var nú 11.45. Skyndilega rofar til í hríðinni og ég sé til sólar stuttan tíma. Ég hleyp inn í klefann minn og næ í gamlan sextant sem ég átti þar og næ að mæla breidd í hádegi, örugglega að mér virðist. Á meðan ég er að útfæra reikninginn og heimfæra hann við kortið, þá skellur hriðarþykknið saman. Þvílík guðssending var þessi sólargeisli, þótt stuttur væri. Ég hringi á fulla ferð og geri mér grein fyrir að ég verð að ná Langanesi áður en myrkrið skellur yfir. Klukkan 5 í eftirmiðdag sáum við rofa í blessuð fjöllin á austurströnd Íslands, það var gleðistund, en djúpt var orðið á þilfarinu vegna mikillar ísingar og ekki gott að segja hver myndi verða sigurvegarinn, ef svo færi sem horfði. Áfram var nuddað á hálfri ferð fyrst og fremst til að spara olíuna og jafnframt að forðast ísinguna, sem orðin var illilega mikil. Klukkan 22.00 um kvöldið sást móta fyrir Fontinum og sjógangurinn minnkaði. Þegar komið var upp á grunnt vatn við Fontinn, var akkerið sett í botninn og það var sælustund eftir allt andstreymið og vökurnar síðustu sólarhringana. Morguninn eftir léttum við akkeri og héldu inn að Skálum og lögðumst þar.
Nú sáum við nokkra karla í vörinni á Skálum, sem voru að glíma við að hrinda bát á flot sjáanlega til þess að hafa samband við okkur, en stöðugt hættu þeir við sjógangsins vegna. Ég ákvað þá að við reyndum að setja Iífbátinn okkar á flot og reyna að freista þess að koma boðum í land. Öll loftnet og vírar voru niðurslitin og því ekki mögulegt að koma neinum boðum frá sér. Á skipinu var 7 manna áhöfn og ráðgerði ég að fara við fimmta mann í bátinn en tveir yrðu eftir í skipinu. Til allrar lukku hugkvæmdist okkur að hafa meðferðis langa línu, ef illa færi. Við börðumst um á árunum til að komast í námunda við fjöruna, en allt kom fyrir ekki, við réðum ekki við ofureflið og þóttumst góðir að geta dregið okkur á línunni að skipinu og drógum síðan bátinn upp í sínum bátsuglum. Hvað sagði nú um veðurútlitið. Ennþá var strekkingur með hríðaréljum og miklum hafsjó. Ég sá þó um eftirmiðdaginn að vindur var að snúast til norðanáttar, en ef við slyppum ekki fyrir Fontinn áður en norðan eða norðaustanáttin kæmi, þá værum við eins og lömb króaðir inn, en við vorum hér fyrir hafnlausri strönd. Ég kallaði nú saman áhöfnina og sagði þeim af fyrirhugan minni. Allir voru þeir því samþykkir að við tækjum þá áhættu að leggja í röstina í stórsjó á þrauthlöðnu skipi.Þá var létt akkeri og haldið út með Langanesi. Þegar komið var út með Fontinum sást best hið hrikalega sjólag. Mikill straumur var sem ýfði öldurnar illilega. Þessi barátta stóð yfir í hálfa klst. Allt í einu vorum við komnir í vestur kantinn á röstinni og vindinn tók að hægja. Vegna olíuleysisins var nú sett á mjög hæga ferð og hífðar upp þrjár þríhyrnur og fékk skipið all góða ferð, því nú var vindurinn kominn að norðan. En ósköp var notalegt að vita sig vera kominn yfir Langanesröst. Þegar komið var vestur undir Melrakkasléttu, sáum við, að með sömu olíunotkun og með hjálp seglanna, þá myndum við komast til Hríseyjar af sjálfsdáðum. Um kvöldið kl. 21.00 tókum við konurnar okkar í Hrísey með okkur til Akureyrar. Já, þær áttu það svo sannarlega skilið eftir allt andstreymið og óttann, eftir að hafa ekkert frétt af okkur í 10 sólarhringa. Að lokum vil ég nota tækifærið til að þakka þeim mönnum, sem með mér voru fyrir frábæran dugnað og atorku, er þeir sýndu, þegar verst gegndi. Ég gleymi aldrei slíkum mönnum og vona að íslenzka sjómannastéttin eigi jafnan fjölda slíkra manna á að skipa.

Lesbók Morgunblaðsins. 21 mars 1981.

Botnvörpuskipin "Kári Sölmundarson", GK. 153, "Ari", GK. 238 og "Þorgeir skorargeir", GK. 448, eru til sölu. Hverju skipi geta fylgt veiðarfæri og varahlutar, eins og bankinn hefir eignast með skipunum. Til sölu er ennfremur stöð KÁRA-félagsins í Viðey, með bryggjum og öllum áhöldum, eins og bankinn hefir eignast stöðina úr þrotabúi Fiskveiðahlutafélagsins KÁRI. Tilboð í eignir þessar allar sameiginlega eða í hvert skip og stöðina fyrir sig, sendist Útvegsbanka íslands h.f" Reykjavík, fyrir 15. desember næstkomandi. - Reykjavík, 2. desember 1931.   Útvegsbanki Íslands hf.

Vísir 3 desember 1931.

       Togarinn "Leiknir" sökk á Halamiðum
                 Vörpuhleri orsakar skipstapa

Togarinn "Leiknir" frá Patreksfirði sökk í fyrrinótt á Halamiðum. Skipverjar allir björguðust í bátana og síðan um borð í togarann "Gylfa", sem fór með skipshöfnina til Patreksfjarðar, eftir að Leiknir var sokkinn. Leiknir var að karfaveiðum á Halamiðum og í fyrrakvöld kom allt í einu óstöðvandi leki að skipinu, dælurnar höfðu ekki við, og er svo mikill sjór var kominn í skipið, að hætta gat verið á ketilsprengingu, neyddust skipverjar til að yfirgefa skipið. Misstu þeir allt sitt dót, nema það, sem þeir stóðu í. Dagbók 1. vjelstjóra, sem var á verði í vjelarúmi, gefur einna glegsta hugmynd um, með hverjum hætti slysið vildi til. Þar segir svo: "Klukkan 6,10 e. h. kom jeg á vakt og var þá allt í venjulegum gangi. Klukkan 10 er híft upp á hálfri ferð og stoppi. Kl. 10,15 er vjelin stöðvuð og skellur þá afturhlerinn stjórnborðsmegin með óvenju miklu höggi, svo að öryggi fjell úr rafmagnsborðinu, sem var á þilinu, og ljet jeg það í aftur. Kl. 10,25 tek jeg eftir því, að óvenju mikill sjór er í vjelrúmsbotninum. Þar eð hann var tómur þegar verið var að hífa, setti jeg því lensidælurnar í gang og tilkynti lekann. Því næst lýsir vélstjórinn í dagbókinni ýmsum varúðarráðstöfunum, sem hann gerði, en alt kom fyrir ekki, sjórinn jókst jafnt og þjett. Kl. 10,45 kom skipstjóri niður í vjelarrúm og tilkynti vjelstjórinn honum þá, að hann hefði ekki við að dæla. Var sjórinn þá kominn upp í sveifar og flaut yfir ketilrúmsgólfið. Klukkan 11 var sjór farinn að renna inn í miðeldhólfið og þá gaf skipstjórinn skipun um að yfirgefa skipið. Skömmu síðar komu togararnir Gylfi og Egill Skallagrímsson á vettvang og fóru skipverjar um borð í Gylfa. Var síðan komið vírum frá Gylfa um borð í Leikni og helt Gylfi af stað með hann í eftirdragi áleiðis til lands. Leiknir fyltist æ meir af sjó og rúmlega 3 klukkutímum eftir að Gylfi hafði tekið hann í eftirdrag, sökk skipið, og var þá höggvið.á vírana milli skipanna. Skipið sökk austanvert við Nesdýpi á 56 faðma dýpi, um 25 mílur NV af Sauðanesi. Gylfi kom til Patreksfjarðar kl. 10 í gærmorgun með skipshöfnina, og leið öllum vel. Sjópróf byrjuðu kl. 4 í gær. ,,Leiknir" var 321 smálest brúttó að stærð. Byggður í Selby á Englandi árið 1920, og þá keyptur hingað til lands af hlutafjelaginu "Ari fróði". Þá hjet skipið "Ari". 1928 keypti Kárafjelagið í Viðey "Ara" og árið 1932 núverandi eigendur þess, Ó. Jóhannesson á Patreksfirði, sem þá breyttu um nafn á skipinu og nefndu það "Leikni".

 Morgunblaðið 3. Október 1936.

          Botnvörpungurinn Apríl

Apríl heitir nýjasta viðbótin við botnvörpuflota Reykjavíkur. Skipið nýsmíðað, í Middlesbrough á Englandi. Það er 295,19 smál. brt. og er á stærð við þá Baldur og Braga, Thorsteinsons-botnvörpungana. Hefir kostað 165 þús. kr. Íslandsfélagið er eigandi skipsins. Skipstjóri er Hjalti Jónsson, stýrimaður Þorgrímur Sigurðsson og vélameistari Ólafur Jónsson.

Ísafold. 31 ágúst 1912.

   Botnvörpungurinn Apríl sektaður 

Í gær um miðjan dag kom botnvörpungurinn Apríl hingað til þess að láta sekta sig fyrir ólöglegar veiðar í landhelgi. Valurinn hafði tekið hann fyrir utan Ólafsvík í landhelgi og falið Hjalta skipstjóra að fara með kæruna hingað, var hann sektaður um 1000 kr. og veiðarfæri gerð upptæk.

Ísafold. 6 nóvember 1912.

      Egill rauði var tvo sólarhringa                  og 5 klst frá Aberdeen

Egill rauði, fyrsti bæjartogari Neskaupstaðar, kom þangað frá Englandi í fyrradag kl. 5 eftir tveggja sólarhringa og 5 klst. ferð frá Aberdeen. Er þetta fyrsti togarinn af 7 sem fyrrverandi ríkisstjórn samdi um smíði á þar. Hundruð bæjarbúa fögnuðu komu togarans á bryggjunni, sem var fánum skreytt og fánar blöktu við hún um allan bæ.
Kór undir stjórn Sigdórs Brekkan söng kvæði er Guðmundur Magnússon Vinaminni hafði ort í tilefni af komu togarans. Ræður fluttu af stjórnpalli skipsins, Hjálmar Jónsson bæjarstjóri, Bjarni Þórðarson stjórnarform. bæjarstj., Árni Vilhjálmsson erindreki frá Seyðisfirði, er var sérstakur fulltrúi Fiskifélagsins við móttöku togarans, og Lúðvík Jósefsson alþingismaður, en mannfjöldinn hyllti skipshöfn og skip með margföldu húrrahrópi. Að því loknu skoðaði almenningur skipið og þótti sérstaklega mikið til um íbúðir skipshafnar. Um kvöldið hafði bæjarstjórn boð inni fyrir skipshöfnina og bæjarbúa almennt og sóttu það á þriðja hundrað manns. Jóhannes Stefánsson stjórnaði hófinu. Sr. Guðmundur Helgason flutti ræðu en Guðrún Gísladóttir, formaður Slysavarnafélags kvenna flutti kvæði. Þá var almennur söngur. Jón Guðmundsson eftirlitsmaður ríkisstjórnarinnar með smíði togaranna í Englandi gaf glögga lýsingu á skipinu. Kvað hann Egil sérstaklega vandaðan að öllum frágangi og væru nýsköpunartogararnir íslenzku taldir með glæsilegustu fiskiskipum í heimi. Egill rauði er 648 tonn eða 6 tonnum stærri en Ingólfur Arnarson. Ganghraði hans í reynsluför var 13,5 sjómílur. Olíueyðsla er minni en á hinum fyrri togurum, eða 6,7 tonn á sólarhring með 11,4 mílna gangi. Bæjarútgerð Neskaupstaðar er eigandi skipsins, stjórn hennar skipa, Bjarni Þórðarson formaður, Lúðvík Jósefsson og Eyþór Þórðarson. Framkvæmdastjóri er Steindór Árnason. Skipstjóri er Hergeir Elíasson, 1. vélstjóri Þorsteinn Þórarinsson, báðir úr Reykjavík, en 14 menn af áhöfninni eru úr Neskaupstað. Skorsteinsmerkið er hvít stjarna á alrauðum reykháf. Egill rauði leggur af stað til Reykjavíkur í dag en þar á að setja í hann bræðslutæki.

Þjóðviljinn. 1 júlí 1947.

    Norðfjarðartogararnir veiða karfa                         á nýjum miðum

Togarinn Egill rauði kom inn í fyrradag með 330 tonn af karfa, sem fóru til vinnslu á þremur stöðum á Austfjörðum.
Á Seyðisfirði voru lögð upp 140 tonn og voru 40 tonn af þeim hraðfryst. Á Norðfirði losaði togarinn 190 tonn og fóru 58 tonn til Eskifjarðar til hraðfrystingar. Karfi þessi, sem er ekki mjög stór en mjög fallegur, er veiddur á miðum út af Austfjörðum, sem íslenzkir togarar hafa ekki áður sótt, en þar eru hinsvegar að staðaldri um 30 þýzkir togarar, sem kalla miðin Rosengarten eða Rósagarðinn. Á miðunum er 250 til 285 faðma dýpi. Norðfjarðartogararnir, Egill rauði og Goðanes, munu halda áfram karfaveiðum. Þessar veiðar skapa mikla vinnu, um 250 manns á Norðfirði, Seyðisfirði og Eskifirði fengu vinnu við losun og vinnslu aflans úr þessari veiðiferð Egils rauða.

Þjóðviljinn. 5 júlí 1951.

Tvö ný og glæsileg skip bættust í íslenzka skipaflotann um helgina. Nýsköpunartogarinn Júlí kom til Hafnarfjarðar á sunnudaginn og nýja kæliskipið Foldin kom til Reykjavíkur í gærmorgun.
Áður í þessum mánuði höfðu komið nýsköpunartogarinn Askur og vitaskipið Hermóður. Von er á fleiri nýsköpunartogurum í næsta mánuði. Júlí er fimmtándi nýsköpunartogarinn, sem kemur á þessu ári. Áður voru komnir: Akurey, Askur, Bjarni Ólafsson, Bjarni riddari, Egill rauði, Egill Skallagrímsson, Elliðaey, Elliði, Geir, Helgafell, Hvalfell, Ingólfur Arnarson, Kaldbakur og Surprice. Júlí er fyrsti  nýsköpunartogarinn sem Bæjarútgerð Hafnarfjarðar eignast.

Þjóðviljinn. 18 nóvember 1947.

 Vjelbáts með fimm mönnum saknað

Morgunblaðið. 4 október 1942.

             M.b. Gandur talinn af

Vjelbáturinn "Gandur" frá Norðfirði, er talinn af. Er leitinni að bátnum hætt. Fimm menn hafa farist með Gandi: Mennirnir voru:
Sigþór Valdimar Runólfsson, formaður, Eskifirði, lætur eftir sig ekkju og 1 barn.
Bjarni Vilhelmsson, Neskaupstað, kvæntur og átti 7 börn í ómegð.
Óskar Marvin Svendsas, Neskaupstað, ungur maður og ókvæntur.
Sigurður Jónsson, Neskaupstað, 15 ára gamall piltur.
Herjólfur Þorsteinsson, Reykjavík, lætur eftir sig ekkju og 1 barn.
Bátar hættu leitinni að Gandi á laugardagskvöld en flugvjelar hjeldu áfram leitinni á sunnudag.

Morgunblaðið. 6 október 1942.