Nýtt skip

Ísafirði, 23. des. Í gærkvöldi kom nýr bátur til Súðavíkur. Hann er 101 lest að stærð , af sömu gerð og hin A-þýzku skip, sem komið hafa til landsins. Eigandi er Álftfirðingur h.f., en framkvæmdastjóri er Halldór Magnússon oddviti í Súðavík. Skipstjóri á leiðinni heim var Birgir Benjamínsson, en Kjartan Karlsson verður skipstjóri á fleyinu. - Skipið heitir Svanur, ÍS 214.

Tíminn. 24 desember 1960.


206. Svanur ÍS 214.                                                                              (C) Hafsteinn Jóhannsson.

 Fengum á okkur brotsjó, þvert á bátinn framantil
  sagði skipstjórinn á Svani ÍS 214 í viðtali við Mbl.,

           en báturinn sökk í vonzkuveðri í
                gærdag út af Vestfjörðum

Vélbáturinn Svanur ÍS 214 frá Súðavík fórst í róðri út af Deild í gærdag. Áhöfnin, 6 menn, komst í gúmbjörgunarbát og var bjargað eftir fjögurra tíma umfangsmikla leit. Hið versta veður var, hörkufrost, og gekk á með éljum. Sólrún frá Bolungarvík fann gúmbátinn en varðskipið Þór tók skipbrotsmenn um borð og kom með þá til Ísafjarðar um miðnætti.
Ísafirði í nótt:
Varðskipið Þór kom hingað til Ísafjarðar kl. tíu mínútur gengin í eitt með skipbrotsmennina af Svani frá Súðavík og átti Morgunblaðið þá strax tal við Örnólf Grétar Hálfdánarson, sem var skipstjóri á Svaninum. "Við fengum á okkur brotsjó um tvöleytið í dag og vorum þá líklega um 17 mílur NV af Deild á leið í land. Við vorum búnir að lóna rólega í um það bil klukkutíma og vorum að enda við að draga. Skyndilega reið hart brot yfir, þvert á bátinn framantil, ég get ekki lýst því nákvæmlega, því að rétt þá stundina var ég aftur í bestikki. Báturinn skall beint á hliðina og það drapst á vélinni eins og skot og sennilega hefur sjór farið niður um reykháfinn. Báturinn rétti sig aldrei eftir þetta og það hafa varla liðið meira en tíu mínútur þangað til allt sökk. Við gátum komizt upp á stýrishúsið og náð út gúmbátnum, en hann festist á rekkverkinu og skarst og rifnaði bæði þakið og efra flotholtið. Einn okkar komst með naumindum fram að hvalbak og gat náð í hinn gúmbátinn, sem var hjá skælettinu. Ég hljóp út úr bestikkinu, tók neyðartalstöðina með mér og kom henni upp á stýrishúsið en áður var ég búinn að reyna að setja talstöðina í gang, en ekkert ljós kviknaði á henni.
Við komumst strax frá bátnum á skemmda gúmbátnum og blésum þá þann heila út og skriðum allir yfir í hann. Við byrjuðum strax að kalla og það var víst varðskipið sem fyrst heyrði til okkar, en síðan náðum við sambandi við Sólrúnu og gátum talað við hana nokkrum sinnum, áður en loftnetsstöngin brotnaði fyrir einhver mistök. Eftir það gátum við lítið gert annað en að fylgjast með því sem var að gerast á svæðinu. Þegar við komum í bátinn voru austan 10 vindstig og töluvert mikið frost, jú okkur var nokkuð kalt, en við vorum allir sæmilega vel klæddir, allir í ullarfötum um borð og sömuleiðis gátum við náð í ullarföt, sem Kvennadeild Slysavarnafélagsins í Súðavík hafði gefið í bátinn og hjálpaði það okkur mikið, meðan við vorum í gúmbátnum. Við reyndum að halda á okkur hita eftir beztu getu, og sluppum nokkuð vel, þó að stýrimanninn hafi kalið lítilsháttar á hendi. Eins tognaði matsveinninn aðeins á öxl, þegar hann fór út í gúmbátinn.


Áhöfnin á Svaninum. Frá v; Örnólfur Grétar Hálfdánarson skipstjóri. Brynjólfur Bjarnason stýrimaður. Þórður Sigurðsson matsveinn. Jón Ragnarsson vélstjóri. Jóhann Alexandersson 2 vélstjóri og Kjartan Ragnarsson háseti.     Mynd úr Morgunblaðinu frá 30 jan 1969.

Við heyrðum alltaf í leitarskipunum og þegar þau voru farin að nálgast okkur gátum við látið heyra í okkur aftur. Það var Sólrún, sem fann okkur og eftir því, sem þeir segja mér hér um borð höfum við þá verið á stað 24 mílur í Rit og 17 mílur í Barða og þá sennilega rekið 8-9 mílur því sem næst í vestur frá staðnum þar sem báturinn sökk.
Við vorum vongóðir um björgun og misstum aldrei trú á því að okkur yrði bjargað, ekki sízt eftir að við heyrðum að leitarskipin hefðu fundið belgi og baujur og hinn gúmbátinn og þá vorum við vissir um að allt væri í lagi. Ég tel alveg tvímælalaust að það hafi fyrst og fremst bjargað lífi okkar að við höfðum þessa neyðartalstöð í gúmbátnum.
Ég vil fyrir hönd okkar skipsfélaganna þakka öllum sem tóku þátt í leitinni og veittu aðstoð og sérstaklega þakka ég varðskipsmönnum og Þresti Sigtryggssyni skipherra fyrir frábært skipulag á leitinni og prýðilega góðar móttökur þegar við komum hér um borð. Eins vil ég þakka Hálfdáni Einarssyni skipstjóra á Sólrúnu og hans mönnum, en Sólrún fann okkur fyrst og beið hjá okkur þar til varðskipið kom og bjargaði okkur um borð. Já, ég fer á sjóinn aftur, eins fljótt og ég mögulega kemst og vil helzt geta farið þegar næst verður róið, ef ég fæ pláss og sama er að segja um okkur félaganna alla. Mbl ræddi einnig við Börk Ákason, sem er útgerðarstjóri fyrir Svaninn. "Ég er því fegnastur að mannbjörg skyldi verða. Þetta hefur að sjálfsögðu verið mikið áfall fyrir atvinnulíf okkar í Súðavík og er nú aðeins eftir einn 107 tonna bátur, Valur, sem gerður er út á línu frá Súðavík. Á bátunum og við frystihúsið hafa að undanförnu 60 manns haft atvinnu. Við eigum 200 tonna stálbát í smíðum hér á Ísafirði og verður hann trúlega tilbúinn í endaðan febrúar. Ég vil biðja blaðið að flytja innilegar þakkir til þeirra, sem lögðu sig fram við leitina og stuðluðu á annan hátt að þessari giftusamlegu björgun mannanna."

Morgunblaðið. 30 janúar 1969.


198. Sólrún ÍS 399, smíðuð í Stralsund í A-Þýskalandi árið 1959 249 brl. Hét áður Bjarnarey NS 7.

        Sáu skyndilega ljósið í toppi               gúmbátsins rétt við borðstokkinn                               á Sólrúnu

Vélbáturinn Sólrún, sem fann skipverja af Svani, kom til Bolungarvíkur í gærkvöld og ræddi fréttaritari Mbl. þar við skipstjórann, Hálfdán Einarsson. Fer frásögn hans hér á eftir, svo og símtal við Hálfdán Örnólfsson, föður Örnólfs Grétars skipstjóra á Svani. Vélbáturinn Sólrún, sem fyrst náði sambandi við skipverja á Svani og fann síðar gúmbjörgunarbátinn, kom til Bolungarvíkur um kl. 11 í gærkvöld, illa ísaður eins og aðrir bátar, sem voru á þessum slóðum. Hversu mikil ísingin var má marka af því, að stög, sem eru um tomma að gildleika voru orðin um eitt fet að gildleika. Fréttaritari Mbl. í Bolungarvík hafði tal af Hálfdáni Einarssyni skipstjóra á Sólrúnu, þegar báturinn kom að bryggju. Hálfdán sagði að þeir hefðu verið að veiðum um 2 mílur norður af staðnum, þar sem Svanur sökk (15-18 mílur NNV af Deild). Heyrðu þeir á Sólrúnu fyrstir í talstöð gúmbjörgunarbátsins og fóru strax að leita að honum. Sagði Hálfdán að leitarskilyrði hefðu verið afleit, hvassviðri, mikill sjór, hörkufrost og gekk á með éljum. Það var svo skuggsýnt, sagði Hálfdán, að við vorum að hugsa um að biðja þá í gúmbátnum um að skjóta upp blysum til þess að við gætum frekar fundið þá. Talstöðin í gúmbátnum, var farin að dofna, en skyndilega heyrðum við mjög skýrt í talstöðinni og fórum þá að svipast um í kringum okkur. Sáuna við þá ljósið á toppi gúmbjörgunarbátsins rétt við borðstokkinn á Sólrúnu. Þá var klukkan 18.10, og vorum við þá 19 mílur frá Deild og 23 mílur frá Rit. Taldi Hálfdán að skipverjar í gúmbátnum hafi ekki orðið varir við Sólrúnu strax. Sagði Hálfdán að Sólrúnarmenn hefðu strax kallað í varðskipið, sem var í grenndinni, þar sem þeir töldu að um borð í því væri betri aðstaða til að taka á móti skipbrotsmönnum.
Sagði Hálfdán að þeir um borð í Sólrúnu hefðu ekkert vitað um líðan skipbrotsmannanna í gúmbátnum, enda ekki getað haft samband við þá. Liðu 20-25 mínútur frá því skipverjar á Sólrúnu sáu gúmbjörgunarbátinn, þar til skipbrotsmenn voru komnir um borð í varðskipið. Hélt Sólrún sig hjá gúmbátnum á meðan. Fréttaritari Mbl. sagði að Hálfdán og aðrir skipstjórar í Bolungarvík, sem hann hafði hitt, hefðu borið mikið lof á skipverja þann af Svani, sem hafði með talstöðina að gera í gúmbátnum, fyrir leikni hans og kunnáttu.

Morgunblaðið. 30 janúar 1969.                                  

                Nýtt skip

Hingað kom í gærmorgun nýtt skip, Sem félag íslenskra manna hefir keypt í Þýzkalandi, m. a. Bræðurnir Proppé, Karl Löve, sem er skipstjóri þess, o. fl. Skipið, sem fengið hefir nafnið "Kakali" er smíðað árið 1914, er 90 feta langt og 20 feta breitt, kvað vera kolaspart mjög. Var það 12 daga á leiðinni frá Cuxhaven, ætlaði að koma við í Esbjerg og taka þar tvo íslenzka farþega, þá Magnús Thorberg og Jóhann P. Jónsson framkvæmdastjóra, en náði ekki sambandi við land þrátt fyrir þriggja stunda bið fyrir utan höfnina í Esbjerg. Mun verkfall þar hafa valdið því. Skipi þessu er ætlað að stunda síldveiðar, vera í flutningum og ef til vill fara á línuveiðar ef hentugt þykir. Hefir það ágætan útbúnað til þessa.

Morgunblaðið. 12 maí 1920.


Línuveiðarinn Papey GK 8.                                                                     (C) Þórhallur S Gjöveraa.

  Þegar línuveiðarinn "Papey" sökk

Mánudaginn 20. febrúar lagði línuveiðarinn Papey út frá Reykjavík til fiskveiða. Er komið var um 2 sjómílur út fyrir Engey rakst Papey á þýzka flutningaskipið Birgitte Sturm, er var á leið til Reykjavíkur og kom frá Stykkishólmi.
Áreksturinn var svo harður, að stefni Birgitte Sturm stóð langt inn í línuveiðarann, er sökk á þrem mínútum. Öll skipshöfn línuveiðarans var á þiljum er slysið skeði, 17 að tölu, nema vélstjóri, sem var neðan þilja. Aðeins átta af áhöfninni komust af. Níu drukknuðu, vegna þess að skipið sökk svo skyndilega. Hugo Arp, skipstjóri á Birgitte Sturm segir svo frá atvikum í sjórétti:
Birgitte Sturm fór frá Stykkishólmi á mánudagsmorgun. Ferðin gekk vel og segir ekki af ferðum skipsins fyrr en á mánudagskvöld 20. febrúar, er skipið átti eftir skammt ófarið til Reykjavíkur. Sér þá skipstjóri hvítt ljós er ber lágt yfir sjávarflöt. Áleit hann að þetta væri vinnuljós á fiskiskipi. Það var kl. 19,40, sem skipstjóri kom auga á ljós þetta.
Seinna sá skipstjóri, að þessi Ijós voru tvö, er hann hafði athugað þau í sjónauka. Taldi hann öruggt, að þau mundi vera bæði á sama skipinu, en að hann sá nú að þau voru tvö, áleit hann stafa af því, að afstaða skipanna hefði breytzt við siglingu Birgitte Sturm. Önnur ljós sá hann ekki á skipinu og segist hann því hafa ályktað, að þetta væri fiskiskip, sem lægi kyrrt. Birgitte Sturm hélt nú áfram ferð sínni með 10 sjómílna hraða á klukkustund og lét skipstjóri sér ekki til hugar koma, að nokkur hætta væri á ferðum. Bilið milli Birgitte Sturm og fiskiskipsins, sem var Papey, var á að gizka 2- 300 metrar. Papey var 2 ½ strik á stjórnborða við Birgitte Sturm. Þetta þótti skipstjóra helzt til lítið bil, svo að hann vék skipi sínu ½  strik í viðbót á bakborða. Taldi hann, að með því móti fjarlægðist hann fiskiskipið meir, er hann taldi sem áður er sagt, að væri kyrrt. En rétt í sama bili og hann víkur Birgitte Sturm þessa ½  gráðu til bakborða sér hann, og stýrimaður hans, sem með honum var á stjórnpalli, að allt í einu kemur í ljós rautt ljós á fiskiskipinu, og um leið kemur hann auga á ljós í siglutré.
Verður honum nú ljós, að skipið stefnir beint í veg fyrir Birgitte Sturm. Þar sem skipstjóri hafði verið að enda við að víkja skipi sínu á bakborða, gat hann ekki snúið því til stjórnborða nóg til að komast aftur fyrir Papey. Gefur hann því merki með eimflautunni um að hann beygi á bakborða með því að blása snöggt tvisvar sinnum. En þegar honum verður ljóst, að árekstur milli skipanna er óumflýjanlegur, setur hann vélina á fulla ferð afturábak, og tilkynnti það í eimpípunni með þremur stuttum blástrum. En í sama mund rakst stefni flutningaskipsins í síðu Papeyjar, aftan til við miðju, og gekk stefnið eins og áður er sagt langt inn í skipið. Þegar þetta skeði var klukkan 20,14. Nú setti Birgitte Sturm fulla ferð áfram til þess að halda stefninu fast að hinu sökkvandi skipi, svo að skipverjum gæti tekizt að bjargast úr línuveiðaranum. En þrátt fyrir þetta sökk Papey tveim mínútum síðar. Frásögn stýrimanns á Papey, Halldórs Magnússonar, var á þessa leið.
Kl. 8,15 síðdegis var komið út fyrir Engey. Stefnan var N að V. Var þá stýrimaður á stjórnpalli ásamt skipstjóra. Sást þá skip koma framundan til bakborða. Kl. 8,30 var skipið komið mjög nálægt og gaf til kynna, að það snéri á bakborða. Var þá merki gefið frá Papey, að beygt væri á stjórnborða, annað var ógerlegt. Svaraði þá flutningaskipið með fullri ferð afturábak, og eftir fá augnablik skall það á miðri Papey bakborðsmegin og skar hana inn undir miðju. Sökk hún á liðlega tveim mínútum. Þegar bersýnilegt var, að árekstur yrði ekki umflúinn, var hrópað til skipverja, sem allir voru ofanþilja nema einn, og þeir beðnir að vera viðbúnir, og voru sumir á leiðinni og sumir komnir að bátunum, þegar stefni Birgitte Sturm skarst inn í byrðing Papeyjar. Var nú hafizt handa um að losa bátana, en Papey var sokkin áður en tími hafði unnizt til þess. Eins og áður er sagt björguðust 8 menn af áhöfn Papeyjar, sem voru 17 menn, með þeim hætti, að 4 menn náðu höndum á akkeri Birgitte Sturm og héngu þar. Einn maður synti að skipinu og þrír menn, björguðust upp í bát, sem flutningaskipið hafði sett á flot. Bátar frá flutningaskipinu leituðu lengi á slysstaðnum eftir mönnum, þegar Papey var sokkin, og björgunarhringir með ljósum flutu á sjónum. En árangurslaust með öllu. Brigitte Sturm fór með mennina, sem björguðust inn til Reykjavíkur. Þeir sem fórust voru:
Jón Oddsson, 1. vélstjóri, átti heima í Hafnarfirði, 32 ára, lætur eftir sig konu og 3 börn.
Bjarni Magnússon, úr Hafnarfirði, 40 ára gamall, ógiftur. 
Björn Jónsson, úr Hafnarfirði (ættaður úr Norður-Múlasýslu) 43 ára, giftur. Lætur eftir sig 3 börn.
Eiríkur Magnússon, úr Hafnarfirði, 25 ára, vann fyrir gamalli móður. 
Cecil Sigurbjörnsson, úr Grundarfirði, 37 ára. Lætur eftir sig konu og 5- 6 börn í ómegð.
Jóhann Kristjánsson, úr Grundarfirði, 41 árs.
Ólafur Jónsson, frá Dalvík, 20 ára.
Þórður Kárason, úr Reykjavík, 24 ára gamall.
Þórður Guðmundsson, Vesturgötu 22, Reykjavik, 42 ára. Var giftur. Lætur eftir sig 2 ung börn.
Þessir björguðust:
Guðmundur Magnússon, skipstjóri, Hallveigarstíg 9, Reykjavík.
Halldór Magnússon, stýrimaður, úr Hafnarfirði.
Bjarni Marteinsson, II. vélstjóri, úr Hafnarfirði.
Helgi Halldórsson, matsveinn, Skólavörðustíg 12, Reykjavík.
Bjarni Árnason, úr Stykkishólmi.
Jónmundur Einarsson, úr Grundarfirði.
Guðmundur Jóhann Guðmundsson, úr Hafnarfirði og
Gunnar Sigurðsson, úr Hafnarfirði.
Línuveiðarinn Papey GK 8 var smíðaður í Hollandi árið 1913 og var 107 smálestir.

Nýtt S.O.S. 1 febrúar 1959.
Þrautgóðir á raunastund. 1 bindi.

            Nýtt 170 lesta stálskip

Dalvík, 27. júlí. 
Nýtt skip kom hingað í dag frá Noregi. Heitir það Pétur Sigurðsson og er eigandi þess Sigurður Pétursson, útgerðarmaður í Reykjavík. Hingað kom skipið til að búast til síldveiða og tók hér nót og önnur tæki um borð. Skipið er byggt; í Sagvág í Noregi, stálskip, 170 lestir. Er það búið öllum fullkomnustu tækjum til siglinga og fiskileitar. Í skipinu er 300 hestafla Wickmann vél og ganghraði þess var rúmar 10 mílur að jafnaði á heimleið. Skipstjóri er Jón Sæmundsson.

Tíminn. 31 júlí 1960.

Pétur Sigurðsson RE með risa síldarkast á síðunni. Búinn að fylla sig og Sigurvon RE 133 er að háfa og fjær bíður Náttfari ÞH 60 eftir að komast að.   Ljósmyndari óþekktur.


Eins og sést á myndinni er Pétur með fullfermi og vel það og Sigurvon RE 133 að háfa og er langt komin með að fylla sig.        Ljósmyndari óþekktur.

     Flotinn í síld á tveimur stöðum                        langt úti í hafi

Síðdegis í gær voru síldveiðiskipin í síld um 135 mílur SSA af Gerpi og voru 9 skip lögð af stað í landi með allt upp í 2500 mál í gærkvöldi. Sjórinn svona langt úti er mun hlýrri en nær landi og það talin ástæðan. Einnig höfðu Norðmenn verið komnir í síld djúpt NA af Langanesi síðdegis í gær og fengið allt upp í 2O00 mál og í gærkvöldi voru nokkur íslenzk skip komin einnig á þær slóðir og byrjuðu að kasta, Þórður Jónasson, Snæfell og Ásbjörn. Voru síldarfréttirnar því miklu betri í gærkvöldi en verið hefur um langan tíma. En langt er í síldina, orðið styðst af syðri miðunum til Færeyja, 90 mílur til Myggenes í Færeyjum. Síldin á nyrðri staðnum var sögð stór og feit. En sú sem veiddist SA af Gerpi blönduð, smá og stór millisíld, en stærri síldin mögur, svo hún verður varla söltuð.
Pétur Sigurðsson RE var lagður af stað í land með fullfermi af syðra veiðisvæðinu í gærkvöldi. Hafði skipið fengið svo stórt kast, að það hafði ekki rúm fyrir það sem var í nótinni og þurfti að fá flutningaskip til að háfa afganginn upp úr henni. Önnur skip, sem kunnugt var að væri á leið inn af þessu veiðisvæði, eru: Oddgeir með 3250 mál, Æskan með 450 mál, Björn Jónsson 800 mál Heimir 500 mál, Reykjaborg 1100, Sigurður Bjarnason 300, Sæfaxi II 1000 og Gunnar 500. Sum skip voru á leið til Eskifjarðar ,en það var í gær brætt með fullum afköstum, enda komu 7000 mál þangað í fyrradag. Önnur voru á leið á aðrar Austfjarðarhafnir og flutningaskip eru fyrir austan. Ágætt veður er á síldarmiðunum.

Morgunblaðið. 9 júlí 1965.

      Fyrsta nýja togaranum hleypt
         af stokkunum á Englandi

Á laugardaginn var hleypt af stokkunum í skipasmíðastöð í Selby á Englandi, fyrsta togaranum, sem þar er smíðaður á vegum íslenzku ríkisstjórnarinnar. Á togari þessi að fara til Reykjavíkur, og verður fyrsti togarinn, sem til landsins kemur af þeim 30, sem samið hefur verið um smíði á í Bretlandi. Meðal þeirra, sem viðstaddir voru þá athöfn er togaranum var hleypt af stokkunum, var Jón Axel Pétursson bæjarfulltrúi og kona hans frú Ástríður Einarsdóttir, og skírði hún togarann; hlaut hann nafnið "Ingólfur Arnarson". Jón Axel fór utan nýlega í erindum ríkisstjórnarinnar og fór kona hans með honum þeirra erinda að gefa hinum nýja togara nafn. Bæjarstjórn Reykjavíkur hefur ákveðið að gefa einstaklingum og félögum kost á því að ganga inn í kaupsamninga um togara þá, er bærinn fær, að undanskyldum tveimur beirra.

Alþýðublaðið. 21 maí 1946.

         Nýr bátur til Hafnarfjarðar

Um síðast liðna helgi bættist nýr bátur í vélbátaflota Hafnfirðinga. Er það báturinn Álftanes, en eigandi hans er Ingólfur Flygenring framkvæmdastjóri Hinn nýi bátur er smíðaður í Furstenberg í Austur-Þýzkalandi og er af sömu gerð og vélbátarnir Húni frá Skagaströnd og Kambaröst frá Stöðvarfirði, en þeir eru báðið nýkomnir til landsins. Álfanesið er 75 smálestir, smíðað eftir teikningu Hjálmars Bárðarsonar. Er báturinn mjög vel byggður og hinn heppilegasti til þeirra veiða ,er honum eru ætlaðar. Vistarverur skipverja eru rúmgóðar og eru þær hitaðar upp með rafmagni. Þá er báturinn búinn dýptarmæli og talstöð, en hún var sett í hann í Kaupmannahöfn. Ganghraði bátsins reyndist 10 sjómílur í reynsluför.
Álftanesið hreppti slæmt veður á heimleiðinni, en reyndist í alla staði hið bezta sjóskip. Var það 6 ½ sólarhring frá Kaupmannahöfn til Hafnarfjarðar. Það voru hafnfirzkir sjómenn, sem sigldu Álftanesinu heim. Voru það þeir Guðmundur Ársæll Guðmundsson skipstjóri, Sigurður Þórðarson stýrimaður, Kristján Sigurðsson 1. vélstjóri, Þorkell Kristmundsson 2. vélstjóri og Bjarni Sumarliðason matsveinn. Álftanesið mun nú til að byrja með hefja reknetaveiðar héðan frá Hafnarfirði.

Hamar. 12 tbl. 21 október 1957.


Fyrirkomulagsteikning af skipi smíðuðu í Furstenberg 1957.       (C) HRB.

   Tveir menn fórust með Álftanesi
             út af Hópsnesi í gær
            sex mönnum bjargað

Vélbáturinn Álftanes GK-51 frá Grindavík fórst um kl. 16 í gær 2.7 mílur suðaustur af Hópsnesi. Tveir af átta manna áhöfn bátsins fórust, Karl Símonarson skipstjóri og Óttar Reynisson stýrimaður. Hrafn Sveinbjarnarson ll GK-10 frá Grindavík bjargaði skipverjunum sex. Voru fjórir þeirra á kjöl Álftaness, en tveir héldu sér í rekhald á sjónum. Álftanesið sökk aðeins 3-4 mínútum eftir að síðasti maðurinn var kominn um borð í Hrafn Sveinbjarnarson. Skipstjðri á Hrafni Sveinbjarnarsyni ll er Pétur Guðjónsson. Skipverjar á Álftanesi segja, að báturinn hafi lagst skyndilega á hliðina og ekki náð að rétta sig við aftur. Hafi honum hvolft á nokkrum sekúndum. Talið er að Karl skipstjóri hafi aldrei komist út úr brúnni, en Óttar stýrimaður drukknaði er hann var að synda í sjónum rétt hjá flakinu. Þegar óhappið átti sér stað var veður af SV, 4-5 vindstig. Þegar Álftanesinu hvoldi var Hrafn Sveinbjarnarson aðeins ½ sjómílu á eftir því og segja skipverjar beggja skipanna, að enginn hefði komist lífs af, ef ekki hefði verið svona skammt á milli skipa. Slysavarnafélagi Íslands barst tilkynning um slysið um kl. 16 í gær. Þá voru nokkrir bátar að koma á slysstaðinn til að taka við leit af Hrafni Sveinbjarnarsyni, og munu ein 6-8 skip hafa leitað mannanna tveggja án árangurs fram í myrkur í gær. Þá var einnig haft samband við Varnarliðið, sem sendi þyrlu til leitar. Menn úr björgunarsveitinni í Grindavík gengu síðan fjörur á Hópsnesi í gær en þangað hafði rekið brak úr bátnum.
Álftanesið var byggt í Furstenberg í A-Þýzkalandi árið 1957. Það var 75 lestir að stærð og eigandi þess var Sæborg h.f. í Grindavík. Það var systurskip Hafrúnar frá Eyrarbakka, sem fórst á svipuðum slóðum fyrir röskum mánuði.

Morgunblaðið. 13 apríl 1976.


Vélskipið Álftanes GK 51 í Hafnarfjarðarhöfn.                                 (C) Guðbjartur Ásgeirsson.

      "Héldum að þetta væri okkar                        síðasta stund"

"Við héldum allir að þetta væri okkar síðasta stund, því allt gerðist á nokkrum sekúndum. Og ef Hrafn Sveinbjarnarson ll hefði ekki verið rétt á eftir okkur værum við ekki hér til að segja frá þessu," sögðu Magnús Ólafsson, Ísleifur Haraldsson og Gunnar Sigurðsson í samtali við Morgunblaðið í gær, en þeir björguðust ásamt þrem öðrum skipsfélögum sínum þegar Álftanesi GK 51 hvolfdi skyndilega og sökk skammt suðaustur af Hópsnesi í gær. Þeir félagar sögðu, að Álftanesið hefði verið á leið í land úr róðri og slysið hefði átt sér stað þegar báturinn var staddur um 3 sjómílur SA af Hópsnesi. "Við vitum ekki gjörla hvað gerðist, en ólag lagði bátinn á stjórnborðshliðina og á örfáum sekúndum valt hann yfir á kjölinn." ,,Það voru fjórir aftur í og fjórir frammi," sagði Ísleifur. "Við reyndum allir að koma okkur út þegar báturinn lagðist á hliðina, þ.e. þeir sem á annað borð komust út. Við komumst fjórir á kjölinn, en tveir lentu í sjónum. Skyndilega skaut upp belg og tveir okkar ætluðu að synda að honum og halda sér í hann. Magnús var annar þeirra, en hann sneri fljótlega við þegar hann sá hvað belginn rak hratt frá Hann gat synt að bátnum aftur og ég henti til hans stakknum mínum til að draga hann upp á kjölinn. Ég verð að játa, að ég hef aldrei tekið eins mikið á um ævina og við að draga Magnús upp á kjölinn til mín. Hinn maðurinn, sem synti í átt að belgnum var Óttar stýrimaður Hann sneri seinna við, reyndi að synda í átt að bátnum og átti hann ekki nema 3- 4 metra ófárna að bátnum, þegar honum fataðist sundið og hann sökk." Skipbrotsmennirnir á Álftanesinu vissu að Hrafn Sveinbjarnarson var skammt frá þegar óhappið átti sér stað. Þeir sögðu, að þegar báturinn hefði átt skammt ófarið að þeim, hefðu skipverjar þar sett út gúmmíbát, en hann hefði slitnað frá Hrafni og rekið burtu skammt frá Álftanesinu. "Sem betur fer lagði enginn okkar í það að synda í átt að gúmmíbátnum, þó svo að fjarlægðin hafi ekki verið nema um 20 metrar, við hefðum ekki orkað það og sjórinn hefði einnig haldið okkur niðri. Við héngum á kjölnum, allt þar til að skipverjar á Hrafni gátu kastað til okkar björgunarhring, sem þeir síðan drógu okkur á að skipshlið. Við höfðum allir á tilfinningunni að þetta væri okkar síðasta og við værum að fara yfir í annan heim.
Gunnar var einn þeirra manna, sem var frammi í lúkar. Hann var sofandi ásamt öðrum manni þegar Álftanesið fór á hliðina "Ég vaknaði við það að báturinn var alveg að leggjast á hliðina og tveir okkar voru þegar að leggja af stað upp stigann. Ég rauk fram úr, en þegar ég kom að stiganum kom sjórinn á móti mér með gífurlegum þunga. Mér tókst þó að brjótast upp stigann með herkjum og þegar ég kom upp á lunninguna bakborðsmegin fór hún í kaf Reynir H. Hauksson var á eftir mér upp. Hann átti við meiri vanda að stríða en ég og meiddist lítillega á leiðinni, en honum skaut upp skömmu eftir að bátnum hvolfdi alveg. Náði hann þá í fleka úr úrgreiðsluborði og gat haldið sér við það, þangað til hann var dreginn um borð í Hrafn." Þremenningarnir sögðu, að það erfiðasta við að halda sér á kjölnum hefði verið að aldan gekk yfir þá. Þeir hefðu sopið nokkurn sjó og það sem verra var, olía hafði blandast sjónum og leið þeim mun verr af þeim ástæðum. Kuldinn hefði ekki verið það versta fyrr en þeir komu um borð í Hrafn Sveinbjarnarson. Þeir Ísleifur og Magnús sögðust hafa bjargað hvor öðrum í þessu volki. Fyrst hefði Gunnar dregið Magnús upp úr sjónum þegar hann sneri frá belgnum, er hann ætlaði að ná í, og síðar hefði Ísleifur verið kominn að því að detta út af kjölnum, en þá hefði Magnús kastað sér á lappirnar á honum og komið í veg fyrir að hann félli í sjóinn. "Ég var ákveðinn í að ná belgnum," sagði Magnús "En fljótlega áttaði ég mig á að það væri tilgangslaust að reyna það og sneri því við og komst með naumindum að bátnum. Stýrimaðurinn synti hinsvegar lengra og komst aldrei til baka." Þeir sögðu, að engum bjarghringjum né björgunarhringjum hefði skotið upp frá bátnum, aðeins hefði komið ein stíufjöl, fleki úr úrgreiðsluborði og lestarlúga
Það væri nauðsynlegt að búa skipin þannig, að einhverju skyti upp frá þeim, hvernig sem þau sykkju. Ísleifur, sem var aftur í þegar ólagið kom á bátinn, sagði að þegar það hefði komið hefði verið slegið af ferðinni fyrst, en síðan sett á fulla ferð og beygt í stjór Það hefði ekki dugað til og báturinn haldið áfram að leggjast og verið kominn á kaf í sjó áður en nokkur hefði vitað af "Það var hreinasta mildi að þremur af fjórum sem í brúnni voru skyldi takast að komast út og ekki síður að nokkur skyldi komast upp úr lúkarnum. Og við værum ekki hér, ef Hrafn Sveinbjarnarson hefði ekki verið rétt á eftir okkur. Enginn okkar hefur áður verið svona nálægt því að yfirgefa þennan heim og viljum við nota tækifærið til að þakka skipstjóra og áhöfn Hrafns Sveinbjarnarsonar ll fyrir það snarræði sem þeir sýndu er þeir björguðu okkur Það er ekkert launungarmál að við eigum þeim líf okkar að launa." Að lokum voru þeir spurðir hvort þeir hygðust fara á sjóinn aftur. "Já, við förum á sjóinn strax eftir páska. Við höfum ekki efni á að taka okkur frí. "Við vorum staddir um 3 mílur SA- frá Hópsnesi um kl. 15.30 í gær og þá sá ég og annar vélstjóri, sem var hjá mér í brúnni, hvar Álftanesið lagðist allt í einu á hliðina, undan kviku, og sáum við að stjórnborðsgangurinn fylltist.
Það skipti engum togum að skipið fór yfir á kjölinn," sagði Pétur Guðjónsson, skipstjóri á Hrafni Sveinbjarnarsyni ll, þegar Morgunblaðið ræddi við hann. Pétur sagði, að Álftanesið hefði verið um það bil ½  sjómílu á undan Hrafni og veður hefði alls ekki verið slæmt á þessum slóðum, 4- 5 vindstig og nokkur kvika "Þegar ég sá hvað hafði komið fyrir ræsti ég strax út allan mannskapinn, en flestir voru í koju. Við vorum komnir á staðinn, þar sem mennirnir héngu á kjölnum eða voru í sjónum eftir 2- 4 mínútur. Fyrst lagði ég að mönnunum tveim sem voru í sjónum Fyrst náðum við inn Ólafi Jóhannessyni matsveini sem hékk á fleka úr úrgreiðsluborði og síðan fullorðnum manni, sem lá á grúfu ofan á lestarlúgu og var meðvitundarlaus er hann kom um borð til okkar. Tveir skipverjar hófu strax lífgunartilraunir á honum og komst hann fljótt til meðvitundar." Þá sagði Pétur að þeir hefðu ætlað að láta gúmmíbát reka upp að flaki Álftaness, en hann hefði slitnað frá og rekið burt skammt frá Álftanesinu. "Þegar hér var komið ákvað ég að keyra með kinnunginn upp að Álftanesinu. Það tókst og tókst að henda bjarghring til skipbrotsmanna. Þrír þeirra voru síðan dregnir á honum yfir að síðunni á Hrafni og tókst strax að ná þeim um borð. Einn skipbrotsmanna var eftir á kili og stökk hann í sjóinn. Við gátum kastað til hans bjarghring og náði hann honum með naumindum. "Þetta mátti ekki tæpara standa, sagði Pétur, "Álftanesið sökk 3- 4 mínútum eftir að mennirnir komu um borð til okkar." Hann sagði að lokum, að Álftanesið hefði verið nýbúið að tilkynna komutíma til Grindavíkur er það lagðist á hliðina og átti að vera í höfn kl 16. Hrafn Sveinbjarnarson hélt síðan með skipbrotsmennina til hafnar, en aðrir bátar hófu leit að þeim, sem ekki fundust, án árangurs.
Við vorum allt í einu kallaðir upp á þilfar og þegar við komum þangað sáum við hvar Álftanesið var með kjölinn upp í loftið," sögðu þeir Ragnar Gunnarsson og Einar Jóhannesson skipverjar á Hrafni Sveinbjarnasyni ll. "Við náðum öðrum manninum um borð strax, en sá lá á lestarlúgu. Hinn flaut á grúfu ofan á fleka. Við ætluðum að ná honum með því að kippa í hann með haka, en það mistókst og vorum við næstum því búnir að missa manninn frá okkur, er við náðum að setja fiskisting í stakkinn hans og draga hann að okkur. Hann var orðinn helblár þegar hann kom um borð, en stýrimaðurinn og háseti hófu lífgunartilraunir, sem báru fljótt árangur. Þá var Hrafni Sveinbjarnarsyni siglt upp að Álftanesinu í þeirri von að mennirnir gætu stokkið yfir til okkar, en það reyndist ófært. Það er aðeins hægt í biómyndum. Þá hentum við hring til mannanna og bundu þeir sig við hann og við drógum þá yfir til okkar. Sá fjórði var eftir. Stökk hann í sjóinn, en var svo aðframkominn að hann gat vart synt. Þegar hann náði í björgunarhring sem við köstuðum til hans, vorum við að hugsa um að stinga okkur til hans." Einar og Ragnar sögðu, að skipbrotsmenn hefðu strax verið drifnir niður í klefa, þar sem skipt var um föt á þeim og síðan var þeim gefin heit súpa. Við það hresstust þeir mjög fljótt. Þeir sögðu að björgunaraðgerðirnar hefðu vart staðið lengur en í 10 mínútur.

Morgunblaðið. 13 apríl 1976.

      Nýr 75 lesta stálbátur kom til
        Sandgerðis í gærmorgun

Nýr 75 lesta stálbátur kom til Sandgerðis í gærmorgun. Kom hann frá Austur-Þýskalandi og hlaut nafnið Rafnkell GK-510. Eigandi bátsins er Guðmundur Jónsson, útgerðarmaður á Rafnkellsstöðum í Garði en hann á fyrir bátana Víði II. og Mumma. Rafnkell var fimm og hálfan sólarhring á leiðinni frá Austur-Þýzkalandi til Sandgerðis og fór að jafnaði níu sjómílur og fékk vont veður á leiðinni. Í reynsluför sigldi Rafnkell 10 ½  sjómílu. Skipstjóri á bátnum verður Garðar Guðmundsson, sonur eigandans en með honum heim voru þeir Eggert Gíslason skipstjóri, Vilhjálmur Ásmundsson 1. vélstjóri, Kristján Guðmundsson annar vélstjóri og Magnús Berentsson þriðji vélstjóri. Ferðin gekk vel þrátt fyrir vont veður. Báturinn lítur vel út og verður gerður út frá Garði. Hann hefur 280 hestafla vél.

Alþýðublaðið. 23 október 1957.


Fyrirkomulagsteikning af 75 lesta skipi smíðuðu í Furstenberg 1957.    (C) HRB.

               Hörmulegt sjóslys

Sá hörmulegi atburður gerðist í byrjun þessa árs, að vélskipið Rafnkell, G K 510 frá Garði, sem fór í sinn fyrsta vertíðarróður frá Sandgerði aðfaranótt mánudagsins 4. janúar, fórst með allri áhöfn, 6 vöskum og þrautreyndum sjómönnum. Rafnkell mun hafa lagt af stað í róðurinn kl. 2, ásamt 6 bátum öðrum, en þar sem veður var mjög hvasst og illt þessa nótt, sneru 4 bátanna aftur, en hinir 3 héldu áfram út á miðin og byrjuðu að leggja línur sínar. Bátarnir frá Sandgerði, sem á miðin komust auk Rafnkels, voru þeir Mummi og Víðir II. Allir frá sama útgerðarmanni, Guðmundi Jónssyni á Rafnkelsstöðum í Garði. Klukkan 5 á mánudagsmorguninn hafði skipstjórinn á Víði II., Eggert Gíslason, talsamband við Rafnkel. Var þá allt með eðlilegum hætti á skipinu. Skipstjórinn á Mumma , Sigurður Bjarnason, sá einnig til bátsins nokkru síðar, en hann mun hafa verið sá síðasti, sem til bátsins sá. Þegar Rafnkell var ekki kominn að á eðlilegum tíma, var tekið að óttast um bátinn og var strax á mánudagskvöld hafin leit að honum af Sandgerðisbátum. Leitinni var síðan haldið áfram næstu daga. Var leitað á landi, sjó og úr lofti, en öll leit var án árangurs. Hins vegar hefir brak úr bátnum og eitthvað af veiðarfærum fundizt rekið á fjörur. Rafnkell var tveggja ára gamall austurþýzkur stálbátur, 75 tonn að stærð. Mennirnir sem fórust með skipinu voru:
Jón Garðar Guðmundsson skipstjóri, 41 árs að aldri. Hann lætur eftir sig konu, Ásu Eyjólfsdóttur, og 9 börn á aldrinum 4-17 ára. Garðar var dugmikill og vinsæll skipstjóri, sonur hjónanna á Rafnkelsstöðum, Guðmundar og Guðrúnar ]ónsdóttur.
Björn Antonsson stýrimaður, Skipasundi 31 Reykjavík, þrítugur að aldri, ættaður frá Fáskrúðsfirði. Lætur eftir sig konu, Guðrúnu Mikkelsen, og 2 dætur, 5 og 2 ára.
Vilhjálmur Ásmundsson 1. vélstjóri, til heimilis Suðurgötu 6, Sandgerði, 33 ára. Hann lætur eftir sig konu, Gróu Axelsdóttur, og 4 börn.
Magnús Berentsson matsveinn, til heimilis að Krókskoti, Sandgerði, 42 ára, ókvæntur. Bjó hjá öldruðum foreldrum sínum, þeim Kristínu Þorsteinsdóttur og Berent Magnússyni.
Jón Björgvin Sveinsson háseti, til heimilis að Uppsalavegi 4, Sandgerði, 36 ára. Hann lætur eftir sig unnustu, Unni Lárusdóttur og 2 börn, móður átti hann á lífi, Kristínu Guðmundsdóttur, sem var á heimili hans.
Ólafur Guðmundsson háseti, 36 ára, til heimilis að Arnarbæli, Miðneshreppi. Hann var fyrirvinna aldraðra foreldra sinna, Guðrúnar Ólafsdóttur og Guðmundar Eyjólfssonar.
Minningarguðsþjónusta um hina látnu sjómenn fór fram í Útskálakirkju sunnudaginn 17. janúar að viðstöddu fjölmenni. Sóknarpresturinn, sr. Guðmundur Guðmundsson, flutti minningarræðuna. Faxi vottar aðstandendum hinna horfnu sjómanna innilega hluttekningu, vegna hins sviplega fráfalls þeirra. Drottinn blessi minninguna um þá og veiti ástvinum þeirra þrek til að bera sinn þunga harm.

Faxi. 1 tbl. 1 janúar 1960.


Rafnkell GK 510 á leið til löndunar sumarið 1959. Var þá á síldveiðum fyrir norðan land. 

             Neyðarkall ekki sent

Neyðarkall var aldrei sent frá Rafnkeli sem gæti þýtt að bátnum hefði hvolft svo snögglega að enginn tími hefði gefist til að komast í talstöð. Almennt var ekki mikið rætt um hinn hörmulega atburð manna á meðal í Sandgerði. Sumum þótti sennilegt að brotsjór hefði fært hann á kaf á svipstundu en aðrir töldu slysstaðinn vera þar nálægt, sem vitaskipið Hermóður fórst árið áður. Aðrir töldu ýmislegt benda til þess, að hann hafi verið kominn nær Sandgerði, er ólagið sökkti bátnum. Öllum bar hinsvegar saman um, að á Rafnkeli hafi verið úrvalsáhöfn, þaulvanir sjósóknarar, sem þekkt hafi vel til allra aðstæðna á þessum slóðum. Garðar Guðmundsson frá Rafnkelsstöðum, var búinn að vera formaður á bátum föður síns, Guðmundar útgerðarmanns til fjölda ára. Blöðin birtu minningargreinar um hina látnu en ekki var grennslast fyrir um orsakir þessa hörmulega sjóslyss enda ekki hægt um vik þar sem það eina sem fannst af bátnum var lítilsháttar brak á fjörum.
Á árunum 1957 til 1967 var fjöldi stálfiskiskipa smíðaður í Austur Þýskalandi fyrir Íslendinga, allir eftir teikningum Hjálmars R Bárðarsonar, skipaskoðunarstjóra ríkisins og síðar siglingarmálastjóra. Þessir bátar voru gerðir út frá flestum sjávarbyggðum landsins og reyndust misjafnlega en flestir þóttu þó góð sjóskip. Fyrstu fimm bátarnir, 75 tonna stálbátarnir og systurskipin sem smíðaðir voru samkvæmt teikningum Hjálmars árið 1957 í Furstenberg í A-Þýskalandi voru Rafnkell, Hafrún ÁR-28 (fyrst Húni HU-1, síðar Ólafur II. KE-149), Álftanes GK-51, Guðmundur á Sveinseyri BA-35 og Kambaröst SU-220. Á árunum 1960-1977 fórust þrír þessara fyrstu austur-þýsku báta undir svipuðum kringumstæðum og með svo sviplegum hætti að ekki gafst tími til að senda frá þeim neyðarkall. Á annan tuga sjómanna lét lífið í þessum sjóslysum og menn greinir á um það enn í dag hvað það hafi verið í smíði skipanna sem valdið hafi þessum slysum.

Faxi. 3 tbl. 1 desember 2013.

                 3 bátar til Eyja

Í þessum yfirstandani mánuði hefur orðið veruleg aukning á bátaflota Eyjabúa. Fyrst í mánuðinum kom hingað 60 tonna bátur eign Ársæls Sveinssonar og sona hans. Var báturinn, sem heitir ísleifur II, keyptur frá Danmörku og er 3 ára gamall með 180-200 hestafla vél. Emil Andersen var skipstjóri á bátnum til landsins, en Sigfús Guðmundsson mun verða skipstjóri á honum í vetur.
SI. miðvikudag kom vélbáturinn Júlía (áður Sandfell) hingað, en bátinn hefur Emil Andersen skipstjóri keypt. Júlía er um 53 smálestir að stærð, smíðuð í Hafnarfirði fyrir nokkrum árum. Í bátnum er 240 hestafla dieselvél.
Karl Ólafsson, Gísli Sigurðsson o. fl. hafa keypt hingað vélbátinn Faxa (áður Friðrik Jónsson), sem er smíðaður hér í Eyjum og var gerður út héðan fyrir nokkrum árum. Báturinn kom í gær heim til Eyja. Miklar vonir eru bundnar við hverja nýja fleytu, sem bætist við flotann og er þess að vænta að þessir fyrrnefndu bátar verði happadrjúgir og fengsælir til heilla fyrir byggðarlagið.

Fylkir. 39 tbl. 27 nóvember 1953.


606. Ísleifur ll VE 36 á togveiðum. Kominn þarna með nýtt stýrishús.      (C) Tryggvi Sigurðsson.


606. Emma VE 219.                                                                                  (C) Tryggvi Sigurðsson.

           Fengu eldgos upp með                              borðstokknum

Það var farið að birta af degi og hafflöturinn var sléttur og friðsæll eins langt og sá frá mótorbátnum Ísleifi II frá Vestmannaeyjum, þar sem skipverjar biðu hjá línunni um níu sjómílur suðvestur af Vestmannaeyjum, klukkan rúmlega sjö í gærmorgun. Einn háseta var á baujuvakt og vissi ekki annað tíðinda úr djúpunum en það, að þar mundi þorskurinn væntanlega vera byrjaður að gæða sér á beitunni á línunni, sem þeir höfðu verið að leggja. En viti menn. Allt í einu rís svartur mökkur hljóðlaust upp úr hafinu, skammt frá bátnum og ber óhugnanlega við himin í grárri dagsskímunni. Þetta voru meiri stórmerki en búast mátti við á venjulegum fiskimiðum. Í fyrstu trúir hásetinn ekki síðnum eigin augum, heldur starir á fyrirbærið, sem hnyklast þarna upp í loftið. Síðan gerir hann félögum sínum viðvart. Þeir koma allir upp á þilfar, og þeim dettur í hug, að kannske sé skip að brenna þarna hjá þeim. Skipstjórinn, Guðmar Tómasson lætur það verða sitt fyrsta verk að kalla í talstöðina og spyrja eftir því hjá Vestmannaeyjaradíó, hvort þeir þar hefðu orðið varir við kall frá skipi í nauðum. Hann fékk þau svör, að ekkert slíkt kall hefði borizt og allt væri með kyrrum kjörum á hafinu í kringum hann. Á meðan Guðmar var að kalla á Vestmannaeyjar lét hann þoka báti sínum nær mekkinum. Það birtir óðum yfir hafinu og nú fer að sjást betur hvers konar mökkur er þarna á ferðinni. Víst er um það, að frá þessum mekki kallar engin rödd í Vestmannaeyjaradíó. Þegar þeir voru komnir í hálfrar mílu fjarlægð frá svörtum mekkinum, sem steig með boðaföllum upp úr lognsævinu, sáu þeir, að hér var sjaldgæft náttúruundur á ferð, eldgos á hafsbotni, sem þeir höfðu orðið vitni að fyrstir manna og séð stíga úr hafinu. Þeim þótti eðlilega ekki fært að nálgast hamfarirnar meir og sneru því frá, og héldu aftur til baujunnar, sem var í mílu fjarlægð frá gosinu. Menn í suðlægari löndum hefðu áreiðanlega siglt beint til lands til að tilkynna tíðindin, jafnvel farið með hrópum, en skipverjum á Ísleifi, fór eins og öðrum mönnum á þessu landi sem hafa búið við eldfjöllin við túngarðinn, að þeir byrjuðu að draga línu sína með kraumandi sjóinn skammt undan og vikur- og gufumökkinn yfir sér. Og þeir héldu áfram að draga línu sína þarna í skugga eldgossins fram eftir degi, meðan jarðfræðingar og blaðamenn klufu himininn yfir þeim í flugvélum til að rannsaka þetta náttúrufyrirbæri.
Og um hádegi í gær, þegar Tíminn náði tali af Guðmari Tómassyni, skipstjóra á Ísleifi, var ekki meiri asinn á þeim en það, að þeir voru enn að draga línu sína og voru komnir aðeins þrjár mílur frá eldgosinu. Hann sagði, að gosið hefði komið af fullum krafti þegar í byrjun og væri mökkurinn ýmist dökkur eða ljós. Þeir heyrðu engar drunur en hann sagði að nokkur ólga væri í sjónum nær eldstöðvunum og þar væri nokkur öldugangur. Sextíu til sjötíu faðmar væru í botn á gosstaðnum, en botninn á þessu svæði væri hraunhella. Hann sagði ennfremur, að ekki yrði séð á dýptarmæli bátsins, að botninn hefði breytt sér nokkuð frá því sem hann hefði verið, á því svæði sem hann hefði dregið línuna. Guðmar sagði að lokum, að hann byggist ekki við að koma að landi fyrr en þeir væru búnir að draga, eða um klukkan 5. Aðrir bátar en Ísleifur II. voru ekki á þessum slóðum og því engir aðrir sjónarvottar að upphafi eldgossins. Liggur við að segja megi að þeir hafi fengið gosið upp undir bátinn, en þeir hefðu þó altént orðið að róa heim frá línunni, hefði hún verið lögð yfir sjálfan gíginn, hvað sem annars verður um æðruleysi þeirra sagt.

Tíminn. 15 nóvember 1963.